33,3 kilometer aan woelige wateren is wat het Europese vasteland scheidt van de Britse muzikale grond. Toch ervaren groepen keer op keer hoe moeilijk het is om het te maken aan de overzijde van de Noordzee. De Belgische bonken van Narrow Seas organiseren daarom sinds kort kleinschalige optredens van Britse bands met een groot potentieel. Dit alles niet al te ver van de waterlijn, meer bepaald in Café De Zwerver te Leffinge.
Terwijl er rond de kerktoren een snijdend koude wind brieste, verzamelden we met enkele andere early adopters voor het podium in het café. Ontdaan van onze jassen en sjaals, kreeg het ‘Gentse met West-Vlaamse roots – zoals half Gent’ The Future Dead het genoegen om ons warm te houden.
We hadden het voordien niet verwacht verwend te gaan worden met maar liefst dertien nummers. Van een lijvig voorprogramma gesproken. The Future Dead verraste zowel inhoudelijk als performancegewijs. De onthaastende manier waarop ze chill doorheen hun Lo-Fi nummers cruiseten, stelden we meer dan op prijs. Muzikaal slalomde Pieter Desmyter rond Lou Reed-esque aanvoelende nummers zoals “Thinking Of You” en scheerde z’n stem vlak langs Admiral Freebee bij het nieuwe “Suburban Thoughts”. Het proefde naar veel meer, dus laat die nieuwe plaat maar snel komen.
In de tijd dat het podium werd vrijgemaakt voor de hoofdact van de avond, was De Zwerver ondertussen aardig volgelopen. Iedereen keuvelde en pintelierde de werkdag weg in uitermate comfortabele omstandigheden.
Her’s omschrijft zichzelf, met ironische toets, als een “International supersonic spectral wave Liverpool band.” De bandleden, Stephen Fitzpatrick en Audun Laading, leerden elkaar kennen op Sir Paul McCartney’s Liverpool Institute for Performing Arts en brengen samen dromerige pop. Hun eerste ‘collection of songs’ kwam in mei uit, met de relatief eenvoudige titel Songs Of Her’s. In de Zwerver speelde de band het album helemaal door, in combinatie met wat nieuwer werk.
Met een erg bewegelijke bassist, die trouwens erg veel weg had van een geneuspiercete James Corden (The Late Night Show) en een gitarist die wel wat weg heeft van Leland Whitty (BadBadNotGood), lok je al snel de aandacht. Toch was het in eerste instantie vooral de centraal opgestelde macbook en drumpad die in het oog sprongen. We vergeten natuurlijk ook de cardboard-versie van hun spirituele gids Pierce Brosnan, niet te vermelden.
https://www.instagram.com/p/Bfi_wnZgaAI/?taken-by=tijsdelacroix
Alle begeleidende drumgeluiden vloeiden voort uit deze apparatuur (niet Pierce Brosnan), terwijl de melodie netjes uitgesmeerd werd over zowel bas als gitaar. De steriele begeleiding zorgde ervoor dat de fleurige melodie qua aanvoelen er soms wat haaks bovenop kwam te staan. We vroegen ons hierdoor soms af de keuze voor een drumpad boven een ‘organisch gekweekte drummer’ wel de juiste was. Anderzijds zorgde de afgelikte beat wel voor een fout, kinky kantje, waardoor we ons er dan verder ook nooit aan irriteerden of stoorden
Setopeners “Dorothy” en “Marcel” kenden beide een repetitieve opbouw en friemelden zich stijlgewijs ergens tussen de 80s pop en de reeds kernmerkende Mac DeMarco-slack. Al van begin af aan schudde bassist Audun Laading zijn dansbenen los, terwijl Stephen Fitzpatrick zich toch eerder wat timide achter zijn microfoon verschuilde.
Wat verderop in de set kregen de nummers af en toe een iets zwoeler, sensueler kleur. Bij “Cool With You” flaneerden ze hierbij in de richting van pakweg HONNE. Dit botste niet met de eerdere flow, maar bood zeker wel de nodige variatie die bij andere slacky acts vaak ontbreekt. De Spotify-favorites van de band werden opgespaard voor de tweede helft van de show, waardoor het popgehalte ook in sneltempo toenam
https://www.instagram.com/p/BfhEQDtgevF/?taken-by=tijsdelacroix
“I’ll Try” werd voorgegaan door een spontane, geïmproviseerde bassolo en niemand, op het duo na, die achteraf had opgemerkt dat ze het nummer in de verkeerde toonaard speelden. “Speed Racer” en “What Once Was” vormden de hoogtepunten van de show. Lekkere catchy pop met enorme doorgroeimogelijkheden. Het voltallig publiek had gerust nog langer willen luisteren, maar het einde van de set betekende nu eenmaal ook dat het arsenaal aan nummers uitgeput was.
Het plaatje klopt helemaal, al blijft de vraag of die livedrum nu ontbreekt of niet. Hoe dan ook, het was duidelijk dat Narrow Seas met Her’s een grote brok potentie naar hun uitvalsbasis had gelokt. Hiermee zorgden ze voor een prachtig begin van hun concertreeks. De band bedankte zowel het voorbeeldige publiek als de organisatoren, wij dronken nog een pint en kijken al uit naar de volgende Britse groeiparel die Leffinge onveilig zal komen maken.
