Ze komen uit Melbourne, brengen shoegaze overgoten met dreampop, kenden hun ontstaan in 2009 en brachten zonet hun tweede album uit. Maak kennis met Lowtide, u mogelijks nu nog onbekend, maar na het horen van Southern Mind volgens ons zeker het ontdekken waard.
In 2014 introduceerden ze hun self-titled debuutplaat aan de wereld, en deze kon meteen op heel wat mooie kritieken rekenen. Onder andere Rolling Stone en Clash spraken vol lof over de Australische band. Clash omschreef hen als volgt: ‘a highly creative piece of dreamy shoegaze that fused a fondness for beautiful texture with sharply defined songwriting.’
In datzelfde jaar mochten ze ook een Amp (Australische muziekprijs) nominatie binnenslepen. Nu, zo’n vier jaar later, zijn ze terug met een tweede album dat opnieuw een prachtig staaltje aan shoegaze herbergt.
Southern Mind valt binnen met de sterke, gelijkgenaamde opener en laat je meteen verdrinken in ruisende gitaren en begeesterende vocals. Ze brengen ons naar een romantisch droomlandschap dat onze gedachtengang een zeldzame staat van rust biedt. We zouden zeggen: neem u een glas rode wijn in de hand, sluit de gordijnen, ontsteek wat kaarsen, en ga vooral genieten.
Nadat “Southern Mind” de toon heeft gezet, is het de beurt aan hitsingle “Alibi”. Deze laat ons eerst langzaam meewiegen, maar niet veel later staan we hoofdschuddend twee-voetpassen te maken op ons tapijt. Een upbeat dreampopvibe die ook door het volgende nummer “Elizabeth Tower” wordt verder gezet. Daarna gaan we even languit op dat tapijt liggen om tot diepgaande conversaties over te gaan bij de aankomende nummers zoals “A.C.”. Southern Mind wordt sterk gekenmerkt door de subtiele overgangen van rustigere, sluimerende shoegaze nummers naar meer upbeat dreampopsingles. De ruisende, emotievolle gitaren en harmonieuze zanglijnen van Lucy Buckeridge en Giles Simon zijn een constante doorheen het album. De nummers worden hoofdzakelijk door Lucy’s stem gedragen, maar zo af en toe springt Giles haar bij en worden magisch dromerige momenten gecreëerd. Jammer genoeg verliet Giles Simon de band na de opnames.
Tussen de zes minuten durende singles, maken ze ook ruimte voor een interlude van zo’n twee minuten, “Olinda”. Deze brengt in reverb gedrenkte gitaargolven tot bij ons en zorgt voor de diversiteit waar wij al eventjes naar hunkerden. De voorgaande nummers zijn namelijk allemaal wat in dezelfde pot gedrenkt, wat zorgt voor één lange trip, maar tegelijkertijd ook een klein beetje begint te vervelen als je de plaat prominent op de voorgrond gaat luisteren. Na de interlude kunnen we terug verder kabbelen op de nostalgische nummers en komen herinneringen van tien jaar geleden vanonder het stof. “Window” schudt ons met zijn intro even abrupt uit die herinneringswolk en plaatst ons, door de prominent aanwezige drumpartij, helemaal terug in de realiteit. De sterke energie die doorheen het ganse nummer wordt aangehouden zorgt ervoor dat we even terug volledig alert zijn op het album. Waarna we rustig kunnen uitblazen met het laatste nummer “Fault Lines”.
Algemeen draagt Southern Mind een mooi staaltje aan shoegaze. Het is zo’n plaat die je het moment waarop je ze speelt intenser laat beleven en je je gezelschap extra laat appreciëren. Zo’n plaat die gewenst of ongewenst nostalgische momenten naar boven haalt, die je vergezelt bij het lezen van een diepgaand boek, of je reismaatje wordt op een nachtelijke roadtrip. Dat is ook echt wel een beetje wat deze plaat is, een mooie sfeerbrenger die zich af en toe naar de voorgrond profileert met bepaalde nummers en passages. Southern Mind neemt je mee in een uur lange dromerige trip die je even helemaal laat ontsnappen aan de realiteit.
