InterviewsUitgelicht

Interview Son Lux: Alles wat we reeds maakten, is nog maar het topje van de ijsberg!

Tien jaar na de release van de debuutplaat At War With Walls and Mazes is Son Lux helemaal veranderd. Ryan Lott, de man achter Son Lux, speelde jarenlang nooit shows en zag het als een studioproject. Na het succes van Lanterns in 2013 besloot hij echter voor het eerst op tour te gaan en sindsdien gaat Son Lux als een band door het leven. Vorige vrijdag brachten ze hun twee album als band uit, waarmee ze op 17 februari in een uitverkochte AB staan. We hadden in november een gesprek met zowel Ryan als zijn bandleden Rafiq Bhatia (gitarist) en Ian Chang (drummer), waarbij op het einde zelfs tranen vloeiden.

Ryan, je bracht in 2008 je debuutalbum uit en dat is ondertussen al tien jaar geleden. In dat decennia zijn er heel wat dingen gebeurd. Zijn er gebeurtenissen die een heel grote impact op je songwriting of sound hadden?

Ryan Lotte: Tien jaar… dat is een lange tijd. Ik heb het muziek maken als Son Lux altijd benaderd als een zeer conceptueel en intellectueel proces met als doel muziek te maken die heel emotioneel klinkt. Ik denk daarom dat ik twee antwoorden op de vraag heb. Natuurlijk is het antwoord ‘ja’, want er zijn dingen die mijn visie op het maken van muziek veranderd hebben zowel op intellectueel als op emotioneel vlak. Desalniettemin is het moeilijk om een specifiek antwoord op de vraag te geven. Ik kan wel zeggen dat sommige stukken van mij niet veranderd zijn. Ik hou er bijvoorbeeld nog steeds van om twee tegengestelden met elkaar te combineren omdat mijn brein gewoonweg gefascineerd is door contrasten en het vinden van ongebruikelijke combinaties. Soms is dat sound, dan weer harmonie en een andere keer melodie. Een platte popsong kan, als je het helemaal ontmantelt, een mooie kern hebben. En dat is niet veranderd in die tien jaar… Ik heb ook nog steeds het gevoel dat alles wat ik reeds gevonden heb, slechts het topje van de ijsberg is.

Jullie muziek klinkt steeds intiem en theatraal tegelijkertijd. Was het moeilijk om die sound ook op Brighter Wounds te behouden?

Ian Chang: Ik denk dat het maken van het album in het algemeen redelijk sterk aansluit met hoe we het de vorige keer deden. We starten altijd helemaal blanco en meestal weten we dan nog niet wat we concreet willen maken. We experimenteren een hele tijd in het begin. Het is dus moeilijk te zeggen of het nu moeilijk was of niet omdat het opnieuw een heel organisch proces was. De plaat is inderdaad intiem en theatraal tegelijkertijd omdat instincten met elkaar verbonden worden. We proberen altijd nieuwe ruimtes te creëren die ons toelaten een nieuw liedje of album te maken.

Ryan: Het is altijd heel belangrijk dat je het nummer zijn weg laat gaan. De muziek die we maken zijn ‘wij’ niet, maar wel ‘de muziek die we maken’. Wij zitten wel aan het stuur van het schip en hebben dus genoeg vat op hetgeen we creëren. Het schip vertelt je meestal wat werkt en wat niet en daarop vertrouwen we.

Ian: We hebben alle drie al zo lang muziek gemaakt dat we ook weten dat dit proces bij ons werkt. “Surrounded” is bijvoorbeeld een nummer waar we heel lang aan gewerkt hebben, maar dan bijna op het einde van het hele proces helemaal gewijzigd werd.

Hadden jullie het gevoel om iets helemaal anders van Son Lux te maken qua sound en visie?

Ian: We proberen met Son Lux steeds nieuwe dingen te doen. Als je hard aan een album werkt en het echt nauw aan het hart ligt, is het echt moeilijk om afstand te nemen en vanuit een ander perspectief naar je werk te kijken. We maakten heel wat nummers die we achteraf schrapten omdat ze niet het effect teweeg brachten waarop we hoopten.

Maakte dat het proces anders in vergelijking met het maken van Lanterns?

Ryan: Lanterns was mijn laatste project als een solo-artiest. Voordat we samen muziek maakten, gaven we geen shows. Bij het maken van mijn albums dacht ik dus nooit na over hoe het dan live gebracht moest worden. Daarom was het voor mij een grote verrijking om als band aan een album te werken. Als je muziek maakt zonder rekening te moeten houden over hoe complex het zou zijn om live te brengen, schrikken dingen die op het eerste zicht niet bij elkaar passen je niet af. Dat betekent wel dat je op het podium met problemen te maken krijgt die je niet voorzag. Je gaat dan op zoek naar oplossingen die je muziek soms zelfs ten goede komen. Ieder heeft zijn manier van muziek maken en onze manier is niet voor iedereen weggelegd. Voor het nieuwe album hielden we af en toe wel rekening met de complexiteit van het nummer, maar we zijn zeer blij dat we voor de live versies steeds redelijk snel oplossingen vonden. We kijken steeds uit naar die uitdagingen en naar het uiteindelijke resultaat.

Son Lux evolueerde van een soloproject naar een band. Hoe was het voor jullie om vanuit dit soloproject een bandproject te maken?

Rafiq Bhatia: Het gebeurde niet over één nacht ijs en dat is waarom het zo goed werkt. Ian en ik begonnen aan dit project als fans van het eerdere werk en als mensen die dezelfde filosofische en esthetische waarden deelden. We begonnen er aan nadat Ryan Lanterns had gemaakt en uitzocht hoe hij het album in een liveshow kon gieten. Hij wou het album in nagenoeg hetzelfde formaat tot leven wekken en ging op zoek naar oplossingen. Dat we samen op zoek wilden gaan, toonde ons dat er die nodige klik was om samen aan dit project te beginnen. We hielpen elkaar om de elektronische geluiden van de plaat te vervangen met onze instrumenten. We wisten ook dat het niet zo interessant zou zijn als we exact hetzelfde als op het album zouden proberen te recreëren. Het was een organisch proces dat in fases verliep en uiteindelijk voor zorgde dat we Brighter Wounds als een band maakten. Het was op zich niet moeilijk, maar vergde wel veel nuance in hoe we dat wilden benaderen.

We horen vaak heel wat strijkers in jullie muziek. Hoe kwamen jullie op het idee om bijvoorbeeld violen te gebruiken en het te combineren met elektronische muziek?

Ryan: Toen ik met muziek opgroeide, kwam muziek vanuit twee richtingen. Ik was een tiener die graag eens de radio opzette en naar popmuziek luisterde, maar ik nam ook pianolessen en was vaak bezig met klassieke muziek. Ik keek altijd naar muziek vanuit twee kanten en zag dat het eigenlijk twee verschillende dingen waren. Wat me aan klassieke muziek stoorde, is dat je echt veel moet oefenen, maar ik hou wel van het schrijven van nummers op de piano. Ik was echt helemaal in de wolken toen ik ontdekte dat ik dankzij mijn piano dingen tot leven kon wekken en ideeën kon uitwerken die nog niet uitgewerkt waren. Tegelijkertijd kon ik ook met mijn band (die garagerock maakte) nummers van onze favoriete groepen naspelen.

Ik hield enorm van beide soorten en verenigde ze toen ik merkte hoe goed ze soms te combineren waren. Ik had een heel goede leerkracht op school die me dat deed beseffen en me motiveerde om geen snob te zijn. Hij toonde mij hoe complex sommige popliedjes en rocksongs in elkaar staken en liet me kennismaken met jazzharmonieën. Hij leerde mij ook dat improviseren ook componeren is. Instrumenten uit de kamermuziek waren voor mij vanaf het begin even gebruikelijk als gitaren en drums. Ik denk dus over deze prachtige strijkers helemaal niet anders dan over de gebruikelijke instrumenten en dat is de kern van Son Lux.

Son Lux werkte in het verleden al samen met de fantastische Lorde en Woodkid, twee grote acts binnen de ‘mainstream’ muziekwereld. Zijn er artiesten of producenten waarmee jullie graag eens willen mee samenwerken?

Rafiq: Kendrick Lamar! Daar zijn we het unaniem over eens…

En qua ’guilty pleasures’?

Ryan: Dat is een moeilijke… Ik denk dat het woord ‘guilty pleasure’ impliceert dat er iets verkeerd is aan de muziek, dus laat ons zeggen dat we onze ‘guilty-pleasures’ als wondermooi aanschouwen… Michael McDonald behoort toch nog steeds tot onze favorieten! Er zijn zelfs sommige Son Lux-nummers die ik hem hoor brengen en dat is toch zo fantastisch.

Jullie teksten zijn bijna gedichten en hebben altijd prachtige betekenissen. Hoe komen deze teksten tot stond?

Ryan: Er is in ons geval geen echte, vaste formule omdat ik mezelf steeds als onervaren songwriter zie. Er zijn mensen die het geluk hebben dat ze dat talent hebben mee gekregen. Het schrijven van teksten is voor mij iets dat niet zo natuurlijk aanvoelt als andere facetten van het maken van muziek en het is soms het laatste waar we aan werken bij nummers. Op Brighter Wounds hebben we heel veel nummers die ontstaan zijn vanuit iets traditionelere elementen zoals melodie en tekst, maar meestal laat ik de sound en het ritme hun weg gaan. De afgelopen jaren ben ik verder heel wat te weten gekomen over hoe ik mijn stem kan gebruiken en dat heeft ook een grote impact gehad op hoe ik het schrijven van teksten benader. Ik zie mijn stem meer en meer als instrument en probeer het even hard te oefenen en te testen als de instrumenten die ik bespeel. Ik denk dat die evolutie al merkbaar is als je mijn eerste album At War With Walls and Mazes met Brighter Wounds vergelijkt.

Over Brighter Wounds gesproken… wat is het concept achter het nieuwe album?

Rafiq: Ik denk dat we met Brighter Wounds vooral geprobeerd hebben om de teksten niet de didactisch te laten overkomen. Wat het album voor ons ook zo speciaal maakt, is dat we in elk liedje een persoonlijke ervaring hebben gegoten, maar toch probeert Ryan het niet te specifiek te maken. De songs gaan meer over emoties en ideeën waarmee we hopelijk een hele boel mensen inspireren. Het album staat vooral voor contrast en visies vanuit verschillende perspectieven.

Het eerste nummer van het album, “Forty Screams”, zou perfect bij een Scandinavische thriller passen, maar heeft ook een fantastische tekst (‘A young ghost in an old body caught inbetween the throat and the lungs’). Voelen jullie jullie soms als een jonge geest in een oud lichaam?

Ian: Ik denk dat we veel mensen die ons nauw aan het hart liggen kennen die er niet meer zijn. Dat het nummer niet alleen bij ons emoties los maakt, vinden we enorm speciaal omdat mensen het met hun eigen belevenissen verbinden. Wanneer een album af is, hebben we het gevoel dat het voor de wereld is en dat bezorgt ons steeds kippenvel.

Het nummer “Dream State” gaat over een droomtoestand. Zijn er plaatsen of steden waar jullie soms van dromen en als grote inspiratiebron zien?

Ian: Ik ben enorm gecharmeerd door het idee ‘Home is where the heart is’ en ook België voelt echt als thuis aan omdat we hier al zo speciale momenten beleefden. Er zijn nu niet per se echt specifieke landen of steden die we in onze gedachten hebben, maar de plaatsen waar we dicht bij onze naasten zijn, voelen het meest als thuis aan en zijn plaatsen waar we tot rust kunnen komen.

Jullie staan alweer in een uitverkochte AB om de nieuwe plaat voor te stellen. Wat kunnen fans van de show verwachten? 

Ian: Als je ons al eens aan het werk zag, zal je weten dat onze liveshows verschillen dan naar het album te luisteren. We willen nooit exact recreëren wat we op het album willen doen, maar willen de songs zo uitwerken dat er een bepaalde vibe op het podium ontstaat. We gaan ook voor het eerst experimenteren met visuals, maar wat we exact van plan zijn, verandert bijna dagelijks.

Ryan: We gaan ons absoluut focussen op het tot leven wekken van de nieuwe nummers en creëren steeds muziek die zeer ‘risky’ klinkt. We gaan zo wellicht weer voor verrassingen zorgen op muzikaal vlak en kijken er naar uit om te zien hoe het publiek reageert. We zijn ook van plan om in de zomer op festivals te staan, maar we kunnen nog niet exact zeggen waar.

We hopen jullie in ieder geval deze zomer te zien om jullie fantastische album Brighter Wounds live aan het werk te horen. Succes!

1856 posts

About author
aka fantom
Articles
Related posts
LiveRecensies

Son Lux @ Ancienne Belgique (AB): Een episch elektronisch meesterwerk

Wie er niet bij was, heeft iets gemist. Gisteravond hield de Amerikaanse band Son Lux voor de laatste etappe deze tour halt…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Son Lux, Mitski & David Byrne - "This Is A Life"

Het is tegenwoordig belangrijker dan ooit om een degelijke soundtrack samen te stellen voor je videogame, serie of film. Dat weten ook…
AlbumsRecensies

Son Lux - Tomorrows (★★★★): Naar een morgen waarin alles beter is

‘Morgen wordt alles beter’, het is een slagzin die we na ondertussen meer dan een jaar leven met beperkte vrijheden maar al…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.