LiveRecensies

We Are Open (zaterdag) @ Trix: Noise, space, punk en gewoon goeie rock

Dit weekend zet Trix zoals elk jaar zijn deuren open voor opkomend Belgisch talent. Op de eerste dag van het showcasefestival We Are Open overheersten hip hop, funk en jazz. Alle tierlantijntjes werden op dag twee aan de kant geschoven voor muziek in zijn eenvoud: gitaren. Wij laveerden ons tussen een heel ander publiek om zoveel mogelijk harde en minder harde bands te (her)ontdekken.

https://www.instagram.com/p/BfDMmUunc7-/?taken-by=shortwoodbe

dirk. + Teen Creeps

Dag twee stond gelijk aan meer gitaren. Op weg naar Teen Creeps, glippen we snel even binnen bij dirk. De Gentse band bracht deze week hun debuutalbum uit en stelt dat volgende vrijdag voor in de Gentse Charlatan. De volle zaal van Trix kreeg alvast een voorsmaakje van die show. En ook wij konden niet wachten tot vrijdag. Wat meteen opviel? Strakke songs die met extreem veel zelfzekerheid gebracht werden. Dirk. is gemaakt om op een groot podium te staan en dat weten ze. Wanneer hun nieuwste single “Milk” wordt ingezet, hollen we richting café om net op tijd een goed plekje voor Teen Creeps te bemachtigen. Zingen en basgitaar spelen, lijkt wel een trend bij indierockers uit Gent. Niet alleen de zanger van dirk. maar ook Bert van Teen Creeps doet de twee tegelijk. De indierock-band uit Gent (desondanks het Limburgs accent van de zanger) komt in Trix een voorsmaakje van hun debuutalbum geven. Het trio is vandaag aanwezig met z’n tweeën. Een invallende drummer vervangt Ramses Van den Eede (Hypochristmutreefuzz). ‘Applaus voor deze man, want hij heeft alles ingestudeerd op 2u,’ vraagt zanger Bert. Maak daar maar gerust een staande ovatie van. Ook gitarist Joram speelt fijn versneden rock. Gekend werk “Sidenote” en “The Point” doen alle hoofdjes op en neer bewegen. Echt wild wordt het niet in het café, ondanks de agressie op het podium. Nieuw werk “Hindsight” klinkt meteen goed en Bert probeert iets anders met z’n stem, mooi zo. Als dit de voorbode van de eerste plaat is, zetten wij ze alvast op ons verlanglijstje.

SHHT:

Het hoogtepunt van dag twee lag in de handen van SHHT. De absurde hype uit Gent hield zich behoorlijk in op het podium van de Club. Geen vreemde attributen, geen turnshow in het publiek. Misschien lag dat aan enkele negatieve recensies die de verhouding vorm-inhoud niet wisten te appreciëren? Wij vinden wat spektakel altijd wel leuk, maar dit keer ging de band voluit voor de muziek. En die muziek valt niet te omschrijven. Een rustig pianootje dat plots wordt aangevallen door dreunende synths en ritmes die naar alle kanten vliegen. De vierstemmige autotune geeft het geheel een heerlijk absurd kantje. Gelukkig zijn de meeste teksten verstaanbaar door alle vervormingen heen, want die barsten van het cynisme. De band is van plan om in 2018 een debuutplaat uit te brengen. Daar mag alvast de cover van Queen’s “Bohemian Rhapsody” op. SHHT switcht nog harder dan Freddy en co tussen stijlen, heerlijk om te horen. Hoewel de band zich beleefd gedroeg, was het Antwerps publiek niet meteen overtuigd. Te vreemd? Niet cool genoeg? Zanger Michiel klautert tijdens de finale song “Masterpiece” het plafond in, om de prachtige inhoud toch wat extra vorm te geven.

Raketkanon

Minder vorm maar veel luidere inhoud was er bij Raketkanon. De Gentse groep mocht al het verzamelde gitaarwerk van dag 2 overtreffen met hun noise rock. ‘Deze set dragen we op aan Jezus’ en nog geen minuut later duikt zanger Pieter-Paul Devos met microfoon het publiek in. Die massa worstelt met de microfoonkabel, maar de stem van Pieter-Paul komt nog steeds boven de gitaren en stevige drums uit. Niets aan de hand dus. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, walst Raketkanon over het publiek heen. De scherpe gitaren en loeiharde synths worden op de zaal afgevuurd. Zoals SHHT het zou doen, maar dan zonder een vrolijke grijns. Als de zanger niet ergens op het publiek aan het drijven is, staat hij naast een stemvervormer. Prachtig om te zien hoe zelfs onverstaanbaar geroep toch mooi kan klinken. Wanneer even later Mattias De Craene (Nordmann) de band komt vervoegen met zijn saxofoonsolo’s, kunnen de moshers vooraan even pauzeren en is er ook wat inhoud voor de fijnproevers achteraan. Afsluiten doet Raketkanon met een salto richting publiek. Zanger Pieter-Paul is net zoals zijn band een ongeleid projectiel met veel lawaai.

Ivy Falls

‘Ik denk dat er hier heel veel liefhebbers zijn van het hardere werk. Bij deze zijn jullie allemaal gewaarschuwd: wij brengen pastelroze pop.’ Zo begint Fien Deman van Ivy Falls haar set in de bar. De massa rockers die net postpunk band Public Psyche aan het werk zagen in dezelfde ruimte, wringen zich snel richting uitgang en grote zaal voor Briqueville. Fien Deman bekend van I Will, I Swear, brengt met Ivy Falls eerlijke pop, die inderdaad behoorlijk pastelroze is. Met leuke soundeffects, subtiele synths en een zoete stem doet ze de overgebleven geïnteresseerden zachtjes heen en weer bewegen. “Silver” en “Mean Girls” uit haar nieuwste EP klinken erg smooth. Echt up-tempo zijn “Bottles” en “Gold”. Hoewel Fien lijkt vast te kleven aan haar microfoonstaander, krijgt ze de zaal aan het dansen met die laatste twee songs. De jazzy sound die Ivy Falls probeert te mengen met elektronische pop, komt extra bovendrijven op het einde met “Twelve”. Een lied waarvan de eerlijke teksten met een zijden strikje rond de zaal in worden gefluisterd.

Tin Fingers

De winnaars van muziekwedstrijd De Zes krijgen traditioneel als beloning een plekje op de affiche van We Are Open. Vorig jaar was dat Tin Fingers. De indiepopband uit Antwerpen is sindsdien erg gegroeid. Ze hebben ervaring opgedaan als Artist in residence bij Trix, een steengoeie EP uitgebracht en een samenwerking met Ann De Meulemeester onder de arm. Het was dan ook gepast om hen de Club te laten afsluiten. Frontman Felix Machtelinckx komt na een lange intro van “Tropical” het podium opgewandeld in een breed gewaad. Hij wrijft even over de twee kale hoofden op de eerste rijen. Denk daar zijn baard en het lange haar erbij en het beeld van een jezusfiguur is niet veraf. Laten we Tin Fingers dan de dekens van de discobollen noemen, want die zetten het podium in een felwitte gloed. Het stroeve publiek dat eerder al Shht moest slikken, lijkt zelfs de toegankelijke pop van Tin Fingers niet leuk genoeg te vinden om zich volledig te geven. Daar trok de band zich niets van aan. Als een baas in eigen huis, trekt Felix dan maar een random persoon het podium op om een dansje te placeren op “Boy Boy”. Met een vrolijke cover van Fleetwood Mac’s “Everywhere” lukt het dan wel. Een gele gloed laat de breed glimlachende gezichten in de zaal zien. De fijne gitaren op “Young Mother” en de warme stem van Machtelinckx kunnen nu niets meer fout doen. Met “Swim” rondt Tin Fingers hun set af. Het eigenzinnige orgeltje en duistere middenstuk getuigen van een band die het ook buiten onze landsgrenzen nog ver kan schoppen.

Catbug:
Met grote ogen en veel druk op haar schouders zal Catbug ongetwijfeld naar Tin Fingers hebben gekeken zaterdagavond. Zij won dit jaar de muziekwedstrijd De Zes en kan al beginnen dromen van een gelijkaardig parcours in 2018. Dat zal ze dan wel in haar eentje moeten uitvoeren. Catbug is Paulien Rondou, een singer-songwriter die ervan houdt zo min mogelijk lawaai te maken op een podium. Van een rare programmatie gesproken, want zij mocht de gitaardag van We Are Open beginnen in het café. Met enkel een gitaar, waar ze vlot op tokkelde, bracht Rondou een verzameling Nederlands- en Engelstalige intieme songs over gebroken harten en niet kunnen slapen. Haar stem gaat dan wel door merg en been, bij momenten zingt ze zich helemaal hees. Gezond is het zeker niet en na vier nummers begint die stille muziek ook wat te vervelen. Misschien toch beginnen nadenken over songs met iets meer inhoud dan een stel rijmwoorden?

Op We Are Open zagen we de afgelopen twee dagen heel wat talent passeren. Terwijl we vrijdag konden genieten van funky jazz en hiphop, kregen we zaterdag het betere Belgische gitaarwerk op ons bord. Van space naar noise naar punk rock, ons landje heeft uitstekende harde muziek te bieden. Trix gaf hen een grote voorzet maar nu is het aan de bands zelf om de bal binnen te koppen. Wij zijn alvast benieuwd naar wat 2018 voor deze artiesten in petto heeft.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ivy Falls - Sense & Nonsense (★★★½): Toekomstvolle melancholie

Mooie liedjes duren vaak niet lang, maar de weg daarnaartoe soms wel. Dat is hoe we het parcours van Sense & Nonsense van…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Raketkanon exclusief op Rock Herk

Vandaag is eindelijk de lente in het land, en dat betekent maar één ding: de festivals komen eraan! Rock Herk viert dit…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.