Album numero vier voor het instrumentale future jazztrio GoGo Penguin. Hun filmische, soms minimalistische stijl, met enkel (contra)bas, drum en piano als leidinggevende instrumenten trok veel aandacht sinds 2014 met hun tweede album V2.0. Dit vooral dankzij een Mercury Prize-nominatie (zie het als de MIA’s maar dan voor het Verenigd Koninkrijk en Ierland) in de categorie ‘Album of the Year’, naast namen zoals Damon Albarn, Royal Blood, en Jungle. Gisteren kwam hun vierde langspeelplaat A Humdrum Star als het ware uit de goudgele zonsopgang opstijgen. Noem het té poëtisch, maar het album is zonder overdrijven één van de beste antibiotica tegen een ochtendhumeur.
Met dezelfde contouren als pakweg het Belgische STUFF., maar dan in een meer bescheiden formatie, verkent GoGo Penguin verschillende tempo’s en ritmes, zonder te veel te variëren. Hun invloeden uit de filmmuziek worden nogmaals bevestigd. Als er niet één nummer op deze plaat dit jaar gebruikt wordt voor een soundtrack, weten wij het ook niet meer.
De piano op A Humdrum Star klinkt verrassend groots en orkestraal, terwijl de bas en drums de grondslag vormen van een strakke, kurkdroge ritmesectie zoals we die graag hebben. Die twee tegenpolen kleven goed samen, en balanceren tussen variatie en herhaling. Enerzijds zorgt het repetitieve karakter ervoor dat het album hapbaar blijft. Tijdens onze ochtendroutine worden we ook niet graag meteen overspoeld met de stress en deadlines die op de agenda staan; liefst eerst een goeie boterham met rijkelijk gesmeerde Nutella voor al de chaos van de dag je overspoelt. Anderzijds merken we wel dat, onder die dikke laag Nutella, een goeie basis complexiteit aan de basis ligt. Alles gaat echter zo naadloos in elkaar over dat het op geen enkel moment vreemd aanvoelt. In het beste geval schudt de muziek je soms wakker, zoals je glas vers geperst sinaasappelsap dat zou doen.
Vanaf het tragere “A Hundred Moons” komt er wel een iets drukkere sfeer de kop op steken. De piano in “Transient State” blijft je van begin tot eind prikkelen. Op “Return to Text” vinden we even weinig rustpunten. Je kunt natuurlijk niet eindeloos wegvluchten van de dagelijkse sleur, en net zoals op A Humdrum Star, ben je uiteindelijk verplicht om de uitdagingen van de dag te omarmen. Waar eerdere nummers zoals “Bardo” je langzaam deden ontwaken, groeit de tweede helft van de plaat boven zichzelf uit tot een verfrissende douche die een lach op je gezicht tovert.
De drukte zorgt er echter wel voor dat die ‘hapbaarheid’ onder spanning komt te staan. Vooral in de tweede helft vraagt het album veel aandacht, mede door de invloeden van free jazz die komen bovendrijven. Maar voor een toegewijde luisteraar komt dit GoGo Penguin enkel maar ten goede. De douche moet nu eenmaal eens op koud gezet worden eens je deftig kan wakker worden. De apotheose in het koppel “Reactor” en “Window” breit ten slotte een mooi einde aan al die gekte: eerstgenoemde door de dreiging en intensiteit die daaruit voortvloeit, laatstgenoemde door de magistrale evolutie van de piano, die uiteindelijk op een rustige noot de plaat afsluit.
Kortom, A Humdrum Star bevat alle ingrediënten voor een ideaal ochtendritueel: een ontwakend begin, dat zonder problemen opbouwt naar meer drukte, om dan de cirkel rond te maken met een dynamisch stapje terug. Wie dit ritueel van dichtbij wil meemaken, of van zijn/haar ochtendhumeur wil verlost zijn, kan daarvoor op 10 maart afzakken naar de Ancienne Belgique (tickets: hier).
