LiveRecensies

The Hunna + Coasts & Mahler @ AB (Ancienne Belgique): Van zwoel naar vurig

Op 5 februari 2018 had de Ancienne Belgique een drietal bands voor ons klaarstaan. Eén Belg en twee Britten mochten het beste van zichzelf geven in de AB Club. Elk blonken ze uit in hun eigen genre. Mahler deed het wat zwoeler, Coasts moest het hebben van zijn aanstekelijkheid en The Hunna speelde gewoon alles kapot. Het waren ook die laatste die het meest overtuigden wegens de intensiteit waarmee ze hun set brachten. Die was krachtig, vol energie en wist de volledige zaal aan het springen te brengen.

Mahler valt niet te verwarren met de klassieke componist. De band uit Gent is ondertussen al even bezig maar qua singles hebben we nog niet zo veel gekregen. Ze moeten het vooral van hun livereputatie hebben en in de AB bewezen ze nog eens waarom die zo goed is. Hun krachtige electropop nummers hebben iets aanstekelijk maar ze deinzen er zeker niet voor terug om explosief uit de hoek te komen. Dat doen ze onder meer door een zachte opbouw, leuke harmonieën en vooral een funky beat in de songs. We kregen ook enkele nieuwe nummers te horen en weten nu zeker dat 2018 het jaar van Mahler zal worden.

https://www.instagram.com/p/Be07NXDFWyI/?tagged=coasts

Coasts mocht in de AB openen voor The Hunna. De twee bands touren al even samen en in tegenstelling tot twee jaar geleden is het nu al The Hunna die hoofdact is geworden. Coasts kwam de tweede plaat This Life Vol. 1 voorstellen. Toch kregen we een merendeel van de debuutplaat voorgeschoteld. Gelukkig maar, want de vier nieuwe liedjes die we te horen kregen, waren niet om aan te horen. Ze waren saai, eentonig en vooral niet sterk genoeg om te overtuigen.

Het begon goed met “Modern Love” een aanstekelijk nummer die de zaal meteen wat aanwakkerde. Het ging verder met “Hearst Starts Beating” al voelde je meteen dat de goeie sfeer van zonet wat verdween. Er werd te veel geforceerd gedwongen om te springen, mee te klappen of te dansen waardoor goeie songs plots bijzaak werden. Dat de zang van frontman Chris Caines niet altijd optimaal was, bleek een understatement. Het dieptepunt was “Paradise” waarin de zachte synthgeluiden, de softe gitaargeluiden en de valse stem er voor zorgden dat het paradijs heel ver weg was.

Gelukkig was het niet allemaal slecht. De oude songs kunnen nog steeds op een grote amusementswaarde rekenen en sommigen worden luid meegezongen. Toch lijkt de band in niets meer op de groep van twee jaar geleden. Ze doen iets te veel hun best om origineel uit de hoek te komen waardoor het spelplezier precies wat verdwijnt. Dat is jammer, want plezier is net wat deze muziek zo sterk maakt. Afsluiter “Oceans” kon toch nog een kers op een bescheiden taart zetten en zo hadden we toch nog een goed gevoel bij het einde van dit concert.

The Hunna mocht de slechte beurt van Coasts proberen door te spoelen en dat deden ze met glans. Hun set bevatte vuur, kracht en energie en soms heeft een mens niet meer nodig. Met drie gitaren en een drum is hun set-up ook redelijk basic maar de sound die er uit komt is wel groots. Ieder nummer klinkt catchy en alle songs lijken gemaakt om mee te brullen. Dat deed het publiek ook een uur aan een stuk. Ze lieten zich volledig gaan in de zaal en we konden op geen enkel moment mensen zien stil staan.

https://www.instagram.com/p/Be1HEN3F2yq/?taken-at=1179460

“You & Me” was de opener en meteen wist je dat het goed zou zijn. Het begon eerst akoestisch en we waren even in paniek, maar wanneer de gitaren begonnen te gieren, zat alles meteen snor. De stem van frontman Ryan Potter kon blijkbaar alles aan want hij ging van ruw naar hoog tot toegankelijk. Dat is net de sterkte van deze band, een vocaal spectrum die overal heen kan. Dit is trouwens nog niet alles. De band staat vol plezier op het podium en dat maakt de show zoveel plezanter om naar te kijken. Het leek alsof het publiek dit amusement absorbeerde want ook zij amuseerden zich te pletter.

The Hunna wist de set goed op te bouwen en had ook in het midden een nummer om de constante flow van energie wat te drukken. “Sycamore Tree” is het favoriete nummer van de mama van de frontman en wist iedereen in het diepst van zijn hart te raken. De liefdesliedjes van The Hunna zijn niet vernieuwend of complex maar ze klinken wel overtuigend en dat is de sterkte van de band. Alle songs kan je na een eerste refrein meteen meezingen en daardoor is iedereen ook meteen mee met het verhaal. Afsluiter “Bonfire” besloot met een stevige vuurzee en The Hunna die wakkerde het nog wat verder aan in de bisronde. Sterke set van een band die we nog verder zien groeien.

Setlist:

The Hunna:

You & Me
Still Got Blood
Never Enough
Piece By Piece
Summer
Sycamore Tree
Bad For You
Flickin’ Your Hair
Rock My Way
She’s Casual
Dare
Bonfire

We Could Be

Coasts:

Modern Love
Hearts Starts Beating
Let Me Love You
Paradise
You
A Rush Of Blood
Come On Over
Tonight
Take Me Back Home
Oceans

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.