‘Don’t you… forget about me!’ Dat zongen de mannen van Simple Minds in 1985 en anno 2018 zijn we de oude rockers nog niet vergeten. De Schotten brengen met Walk Between Words hun negentiende album op de markt. Het is meteen de eerste nieuwe muziek sinds de akoestische cd acoustic uit 2016, dat van de fans afgezien, voor velen onder de radar bleef. Met de nieuwe plaat willen ze daar terug verandering in brengen. We bewandelen een pad tussen twee werelden: nostalgie en heden.
Het eerste nummer “Magic” is jammer genoeg niet zo magisch als de titel laat vermoeden. Het nummer is best wel catchy en is een song dat live wel een highlight kan zijn, maar op de plaat brengt het nummer niet helemaal die energie naar zijn luisteraar. Het daaropvolgende “Summer” geeft ons dan weer niet meteen een zomers gevoel, maar heeft wel enkele dark indiepop sounds die we weten te appreciëren omdat ze in het poppy jasje niet al te duister klinkt. Ook “Utopia” klinkt niet vernieuwend en zwemt in hetzelfde water als de twee eerste nummers.
“The Signal and the Noise” vormt het eerste lichtpunt van het album. Het nummer is duister, spannend en verveelt vooral niet. De intro deed ons wat aan Kraftwerk denken terwijl de rest van het nummer enorm aan de Editors herinnert. Ook “In Dreams” brengt hetzelfde gevoel met zich mee en is een degelijk nummer. “Barrowland Star” geeft ons dan weer een Night Of The Proms gevoel door de mix van klassieke en elektronische instrumenten, iets wat we vaker op het album horen terugkomen. Bij titeltrack “Walk Between Worlds” krijgen we bijvoorbeeld wéér dat Night Of The Proms gevoel, wat een beetje jammer is omdat het nummer door dezelfde opbouw als “Barrowland Star” heel gelijkaardig klinkt.
Misschien wel het beste liedje op het album is “Sense Of Discovery”. Het nummer heeft een leuke intro die overvloeid in een poppy indierocksong. Ook “Silent Kiss” valt in die zelfde categorie te plaatsen en heeft een hoog U2-gehalte. Wie grote fan is van “Don’t You (Forget About Me)” zal “Angel Underneath My Skin” zeker en vast kunnen appreciëren. De ‘Na Na Na Na’s’ klinken nog steeds even tof als meer dan dertig jaar geleden en zijn het meezingmoment van de plaat. Het folky “Dirty Old Town” is het laatste nummer van Walk Between Worlds en geeft ons een laatste goede vibe mee.
Walk Between Worlds is een leuk album waarvan je de highlights op één hand kan tellen. Het is zeker niet hun slechtste album, maar het grootste probleem van het album is dat het teveel naar het nieuwe werk van U2 en bands als Editors klinkt en minder naar Simple Minds. De titel zou even goed Walk Between the Best Of Popular Bands kunnen zijn en dat is nu eenmaal niet goed genoeg om een onvergetelijke plaat te maken. Er zitten behoorlijk wat catchy nummers op zoals we dat van hen gewend zijn en ook enkele instrumentele stukken klinken zeer sterk. Dat ze nog steeds toffe muziek maken, kunnen we bij deze bevestigen, maar het had nog een stapje verder mogen gaan. Misschien brengen ze net dat tikkeltje meer tijdens hun uitverkochte passage in de AB op 18 februari. Wij zijn alvast benieuwd.
