Greep Sam Beam van Iron And Wine afgelopen zondagnacht nog naast de Grammy voor Beste Americana Album (Jason Isbell en zijn 400 Unit gingen er mee aan de haal voor The Nashville Sound), hij liet het allerminst aan zijn hart komen. De Grammy Award Nominee bleef zijn immer rustige zelve en bleef mooi met zijn voeten op de grond en zijn hoofd (letterlijk) in de wolken. Ook al had de band hun nieuwe album Beast Epic voor te stellen, toch liet Sam Beam zich niet kisten en sprong de setlist van oud naar nieuw, van bekend naar onbekend. Dat betekende niet alleen een avond waar je je aandacht moest bijhouden, maar ook een die al die inspanningen meer dan waard was.
Voor hun Europese tournee krijgen Iron and Wine het gezelschap van Half Waif, zeg maar het project van Nandi Rose Plunkett. De Amerikaanse met Iers/Zwitsers/Indiaas bloed weet perfect haar multiculturele achtergrond te blenden tot een interessante mix van electro en diepgaande lyrics. Hoewel de eerder koude electronica van Half Waif op het eerste zicht haaks staat op de warme folk van Iron and Wine, passen de twee acts toch perfect bij elkaar. De krachtige doch breekbare stem van Plunkett nam ons vaak mee op uitstapjes in haar hoofd terwijl een drumpad en bas haar eenzame piano vergezelden. Plunkett liet tussen de nummers door ook in haar hoofd kijken wanneer ze vertelde over Joni Mitchell en hoe zij geïnspireerd werd door Marlon Brandon’s method acting om ook haar nummers zo te brengen alsof ze die voor de allereerste keer zingt. Voor het overgrote deel van de zaal was het wellicht ook de eerste keer dat ze Plunkett’s nummers te horen kregen. Het meeslepende “Tactilian”, de smachtende stem van Plunkett in “Night Heat” en de tegendraadse drums van “Cerulean” konden het publiek alvast overtuigen. Naast de avant premiere van hun nieuwe single “Keep It Out” (die binnenkort verschijnt) kregen we ook wat meer nieuw werk te horen van een nieuwe plaat die in april zal verschijnen. Wij zetten het alvast in onze agenda!
“It has been too long,” verontschuldigde Sam Beam zich meteen bij het publiek van de Ancienne Belgique. Zijn laatste optreden in die zaal dateerde alweer van zeven jaar geleden (al maakte hij het tussendoor goed met haltes in het Koninklijk Circus en Cactus Festival) en ondertussen heeft Iron And Wine niet stil gezeten. Ook al zijn Ghost On Ghost en Beast Epic niet zijn beste platen, toch blijven de nummers aan de ribben kleven en weet Sam Beam er live steeds een intense beleving van te maken. Al van bij de negen minuten durende opener “The Trapeze Swinger” hing het publiek aan zijn lippen terwijl hij zelf balanceerde tussen de eindeloze strofes. Het delicate liefdesverhaal ging gewoon verder in het wat meer uptempo “Grace for Saints and Ramblers” en bleek meteen een terugkerend thema te zijn voor de avond.
Ook het nieuwe werk van Beast Epic had veel weg van verhaaltjestijd met opa Sam. In “Last Night” werd leuk gefreestyled door de cellist en pianiste, terwijl Beam mijmerde over een laatste avond samen. Wanneer de band ‘This is Alabama’ zong in “About a Bruise” werden we ook echt getransporteerd naar redneck county. Moeiteloos wisselde de band oud met nieuw werk af. Het al tien jaar oude “Flightless Bird, American Mouth” klonk nog steeds fris en hartverscheurend waarna hij het nog oudere “Call Your Boys” inzet. Naar eigen zeggen het eerste nummer dat hij ooit uitbracht en haast nooit live speelt. Een mooi cadeautje voor de fans, die na ieder nummer Sam Beam in verlegenheid brachten met hun overweldigend applaus.
Net wanneer er wat sleur in de set dreigde te sluipen (na fijne maar minder beklijvende nummers als “Glad Man Singing” of “The Truest Stars We Know”), stuurde Beam zijn band wandelen. Als hij zijn nummers tot de essentie stript, dan krijgen zelfs de koudste harten het warm. Die intieme sfeer zorgde ervoor dat zijn New Order cover “Love Vigilantes” heel herkenbaar klonk en “Song in Stone” heel breekbaar werd. Tijdens “Passing Afternoon” van zijn geweldige Our Endless Numbered Days uit 2004 sloop de band terug op het podium en vond de set opnieuw een tweede adem. Gelukzaligheid werd bijna tastbaar in “Call It Dreaming” terwijl de wolkenhemel op het podium opklaarde en een blos op Sam Beams wangen zichtbaar werd.
Toch sloop er op het einde van de set ook wat melancholie in de nummers. Het is immers nog steeds winter en laat dat nu net het perfecte klimaat zijn voor “Winter Prayers” of “Dearest Forsaken”. “House by the Sea” kreeg een lange psychedelische outro die het publiek tot het einde wist te hypnotiseren. “If I didn’t play your song then though shit, there are too many songs,” grapte Sam Beam op het einde net voor hij “Someday The Waves” inzette. Veel fans vonden het waarschijnlijk wel jammer dat hij pareltjes als “Naked As We Came”, “Upward Over The Mountain” of “Woman King” niet speelde. Maar Iron and Wine heeft ondertussen zo veel goeie nummers bij elkaar geschreven dat het altijd kiezen en verliezen is.
Toen de band de laatste noten van hun enigste toegift “Claim Your Ghost” speelden, was het toch pas kwart na tien, dus hadden Sam Beam en de zijnen best nog wat nummers meer kunnen spelen. Maar wat we kregen, was zeker genoeg om het publiek in de Ancienne Belgique op te warmen en tevreden naar huis te sturen. Iron and Wine is geen band die ooit het grote publiek zal bereiken of Grammy’s mee naar huis zal nemen, maar het is wel een band die keer op keer weet te overtuigen en live staat als een huis. Hopelijk duurt het niet nog eens zeven jaar voor Sam Beam met zijn band nog eens in de Ancienne Belgique staat.
Setlist:
The Trapeze Swinger
Grace for Saints and Ramblers
About a Bruise
Last Night
Flightless Bird, American Mouth
Call Your Boys
The Truest Stars We Know
Glad Man Singing
Love Vigilantes
Song in Stone
Passing Afternoon
Call It Dreaming
Bird Stealing Bread
Winter Prayers
Dearest Forsaken
House By The Sea
Someday The Waves
Claim Your Ghost
