In de periode tussen kerst en nieuwjaar ligt zowat heel de wereld met een indigestie op de bank. Familiefeesten worden afgeschuimd, overvolle supermarktkarretjes botsen op elkaar en werkende mensen zijn zeldzaam. Ook in de muziekwereld ligt alles even stil. Tot daar plots één ziel opduikt tussen de eindejaarslijstjes: Francis Farewell Starlite. De Amerikaanse zanger legde donderdag de laatste hand aan zijn tweede album en tweette dan ook meteen dat hij het zou droppen de dag nadien. Zo gezegd, zo gedaan. En dit weekend klinken we niet alleen op 2018, maar ook op het last-minute meesterwerk uit 2017: Just For Us. Francis and the Lights legt er haastig zijn hart en ziel bloot. Zonder ademruimte, maar met pure emoties en dramatische hooks.
https://twitter.com/andthelights/status/946483445538152448
Francis is een mysterie. Hij geeft amper interviews, heeft een voltallig team van één manager en geen label. In 2017 kwam hij onder de aandacht door zijn videoclip met Chance The Rapper. Hoewel “May I Have This Dance” al ongeveer een jaar uit was, kon het pas een breed publiek bekoren wanneer The Rapper er een tiental seconden overheen rapte. Op Just For Us doet Francis het alleen. Helemaal alleen. De plaat zit slim in elkaar en vertelt in amper 26 minuten de historie van een hartbreuk. Eenzaam zingt hij alles uit zijn lijf, aan topsnelheid. Voor de productie kreeg hij hulp van grote namen als Justin Vernon (Bon Iver), Benny Blanco (Ed Sheeran, The Weeknd) en Cashmere Cat.
Just For Us begint met een heerlijk frisse song. “Morning” is meteen het meest optimistische nummer op de plaat en klinkt als het begin van zo’n melige Pixarfilm. De snelle piano is ongetwijfeld het gevolg van zijn late avonden met de Young Turks-familie, waarvan ongewone pianoman Sampha het uithangbord is. Het valt ook meteen op dat hij geen autotune meer gebruikt. Francis heeft het licht gezien en is gewoon zichzelf. De oude Francis herkennen we dan weer op “Just For Us” een jam van formaat. De beats zijn aanstekelijk met Justin Vernon in het refrein als kers op de taart. Zonder credits, gewoon uit liefde voor zijn beste vriend. Er klinkt vertwijfeling in de lyrics, Francis probeert nog iets te redden, maar dat lukt niet meer. Echt dramatisch wordt het bij “Faithful”. Een nummer waarbij één versleten piano net genoeg is om Francis te ondersteunen.
Wie in de juiste volgorde luistert naar Just For Us merkt een duidelijke verhaallijn. In “Back In Time” begint Francis zich af te vragen of hij niet in de tijd kan reizen om alles terug goed te maken. Simpele lyrics en spacy synthesizers schetsen in 2,5 minuten herkenbare spijt en leed. Hij roept het dan ook uit: “You can never go back in time. That’s not the way time goes.” Het nummer dooft plots uit. Ergerlijk, omdat het net zo goed is. Zonder boe of ba begint meteen “Tear It Up”. De stemvervormers zijn terug en de ongecontroleerde synths doen denken aan die van Kraftwerk. Zonder deftige outro begint het volgende elektrowerk alweer. “Scream So Loud” is opnieuw een verzameling ongecontroleerde beats met Francis die verdrinkt in een autotune. De songs worden in een sneltempo erdoor gejaagd.
Na vier minuten wirwar keert de rust terug. “I Won’t Lie To You” is een compact extreem romantisch lied dat aan Phil Collins doet denken. Het nummer heeft echter geen einde. De laatste ‘clap’ is het begin van de mooiste ballad op Just For Us. “Breaking Up” met opnieuw enkel Francis en zijn piano maakt plots alles stil. Er is plots wél ruimte om op adem te komen, alsof hij alles nog eerst een plaats moet geven. Zingen gaat moeilijk en Francis bibbert van zin naar zin. De muziek valt plots weg wanneer de woorden ‘We’re breaking up’ uit zijn mond vallen. De outro breidt een orgelpunt aan zijn verdriet en dan sluit hij zijn huilbui af met “Never back”, dat teruggrijpt naar vijf nummers voordien. Nu gaat het niet enkel over wat voorbij is maar ook over wat nooit zal komen. ‘You could come back’. Het slot klinkt opnieuw heel spacy, met ruimtegeluidjes en supersonische strijkers.
Daar kon Francis zijn ldvd-saga perfect afsluiten. Maar hij moest er “Cruise” nog achteraan plakken. Op zich een groovy nummer waar Chance perfect nog eens een stukje over zou kunnen rappen. Maar geen hekkensluiter voor een plaat als deze. Na het zware break-up verhaal, blijf je met dit lied hersenloos ronddwalen en wordt alles wat je voordien hoorde in drie minuten uit je hoofd geveegd. Wat jammer is, want die dramatische trip is net wat de plaat zo sterk maakt. Wie het album in shuffle beluistert, doet zijn werk te niet. De abrupte eindes en extreem korte songs leveren dan af en toe frustratie op, het geeft Francis’ verhaal ook een gejaagdheid die eigen is aan deze tijd. Zonder autotune en vervormers, probeert hij even, tussen de kroketten en de cava, zichzelf bloot te leggen. Eerlijk zijn duurt het langst, ook al doe je het extreem snel.
