Hoewel Stick To Your Guns en Being As An Ocean in theorie co-headliners waren, is nogmaals gebleken dat de Belgen toch vooral die eerstgenoemde band graag zien. Jaarlijks passeert de hardcore van Stick To Your Guns (STYG) wel een aantal keer langs ons belgenlandje, meestal is dit in Antwerpen of op een festival, maar nu stonden ze toch voor de eerste maal in Brussel. Samen met de post-hardcore/ post-rockers Being As An Ocean brachten ze de heavy hardcore van First Blood en de energieke post-hardcore/metalcore van Silent Planet met zich mee.
De eer om te openen was aan First Blood, voor een matig gevulde zaal brachten zij hevige hardcoreriffs en solide drumwerk. De groove- en djentinvloeden die af en toe te horen waren, maakten het een beetje interessant, maar voor het grootste deel van hun set brachten ze hardcore die wel oké was. Het was niet slecht, maar de band klonk niet echt uniek of vernieuwend. De zanger probeerde de sfeer er toch nog in te krijgen door op te roepen tot two-steps (dansmove bij hardcore) en circlepits, wat resulteerde in iets minder dan tien mensen die als gekken in een rondje begonnen te rennen, niet echt geslaagd dus.
Daarna was het de beurt aan het energieke Amerikaanse viertal Silent Planet. De zanger stond zoals gewoonlijk blootsvoets op het podium, en bracht gevoelige songs, waarbij hij spoken word/slam poetry afwisselde met rauwe, schreeuwerige zang. De gitaarriffs waren met momenten ook erg technisch, waardoor ze zich muzikaal toch van het gros genregenoten kon onderscheiden. Wie de band nog nooit bezig zag, werd met verstomming geslagen toen de nogal ruw uitziende bassist met zijn fijne stem enorm hoge noten haalde. Af en toe klonk het een beetje vals, maar toch was het geheel steeds indrukwekkend. Iedere song die gebracht werd door deze band ging over ‘things that matter’, om het met de woorden van de zanger te vertellen. De genocide tegen de Indianen, mentale problemen, omgaan met de begrafenis van een goede vriend, mensenhandel,… kwamen allen aan bod. Het was een levendig optreden, waardoor het publiek al goed opgewarmd werd. Ondanks zijn blote voeten waagde de zanger zich toch even in het publiek, wat ook een leuke extra was.
Tijd voor één van de meer gekende bands, dat dachten enorm veel mensen in het publiek. Toen Being As An Ocean (BAAO) opkwam, werd een deel van de zaal dan ook uitzinnig. De scream vocalist Quartuccio zoekt onmiddelijk het publiek op, en zal de rest van het optreden dan ook vooraan het podium heen en weer lopen, high-fives uitdelend. Als snel wordt er wel iets heel problematisch duidelijk. De populariteit van de band en de zware breakdowns die in hun muziek verwerkt zitten, nodigen uit tot crowdsurfing. Wanneer het publiek dan ook nog eens merkt dat ze vrij op het podium kunnen kruipen door het ontbreken van stewards en hekken, wordt het hele optreden een chaos. Zelfs tijdens de meer melodieuze, zachte stukken van de band, is Quartuccio druk bezig om eigenhandig crowdsurfers op het podium te helpen, zodat ze zich niet bezeerden.
Diezelfde mensen storten zich dan met gevaarlijke sprongen in het publiek, waardoor er verschillende gewonden vallen. Niet alleen door mensen die van het podium af sprongen en op de grond neersmakten, maar ook bij degenen die onder hen zaten. De meeste fans vooraan moesten zich meer focussen op het opvangen van deze personen, dan dat ze naar het optreden konden kijken. Niet alleen qua veiligheid was er een probleem, het geluid zat ook niet volledig goed. De grootste fans stonden uiteraard meer centraal in de zaal, en zoveel mogelijk vooraan, maar hier waren de zachtere screams en de clean vocals soms amper hoorbaar. Enkel aan de zijkanten, recht voor de boxen was het geluid wat beter, wat zeer spijtig was. Enkel naar het einde van het optreden toe werd dit probleem een beetje opgelost. Gelukkig zat de sfeer er wel nog in, er werd wild gemosht, ook deze zanger waagde zich eraan om even te crowdsurfen, en verdween een vijftal minuten tussen het publiek. Eén van de hoogtepunten van de set was toch de nieuwe single “Black & Blue”, die luid meegezongen werd door de fans.
Toen het dan de beurt was aan Stick To Your Guns, werd duidelijk wie de echte hoofdact was. Beginnen deden ze met een nummer van hun nieuwste album, True View, dat nogal gemengd onthaald werd. “3 Feet From Piece” is een nummer dat nogal traag op gang komt, maar na de eerste breakdown, werd al snel duidelijk dat ook bij deze band veiligheid een groot probleem ging zijn. Ook klonken de vocals van zanger Jesse Barnett niet altijd even goed. Iets later excuseerde hij zich hiervoor, en verklaarde dat het door een keelontsteking kwam. Uiteraard werd het statement dat ze nooit shows cancellen met luid gejuich onthaald. “Married To The Noise”, een publiekslieveling van True View werd al duchtig meegebruld, waarna ook onmiddellijk het hoogtepunt van de show volgde.
https://www.instagram.com/p/Bb-XJx0FOfj/
Het emotionele “Nobody” werd door bijna heel de zaal meegezongen, net als “What Choice”. Muzikaal was heel de set perfect en de fans waren uitbundig. Er werden nog veel songs van dat laatste album gespeeld, zo volgden “You Are Free”, “The Sun, The Moon, The Truth: Penance of Self” en “Doomed By You”. ‘My only enemy is me’ weerklonk het luidst tijdens “Such Pain”, vanop hun album Diamond (2012). Van de EP Better Ash Than Dust (2016) kregen we de energieke titelsong en “The Suspend” nog te horen. Tussendoor was er ook nog een hoogtepunt in de set met “There’s Nothing You Can Do To Me”, waarop de iets cleanere vocals er spijtig genoeg niet goed uit kwamen door die stemproblemen. Het prachtige akoestische stuk dat normaal ook thuishoort in de sets van STYG werd om deze reden dan ook geschrapt. “Amber” uit 2010 en “Against Them All” konden het publiek gelukkig wel wat opbeuren na dit spijtige nieuws, waarna iedereen op het podium mocht meefesten. Uitgeput of met pijn verliet het publiek de zaal wanneer het optreden een twintigtal minuten te vroeg gedaan was.
Als voorprogramma was Silent Planet dus perfect om energie in de zaal te krijgen, maar bij de hoofdacts liep er veel mis. Het gebrek aan veiligheid door het ontbreken van stewards, problemen met het geluid en stemproblemen bij de zanger van STYG waren toch echt wel een domper op de feestvreugde, waardoor het niet meteen voor iedereen een geslaagde avond was, jammer.
Setlist Stick To Your Guns:
- 3 Feet From Peace
- Married To The Noise
- Nobody
- What Choice Did You Give Us?
- You Are Free
- Such Pain
- The Sun, The Moon, The Truth: Penance Of Self
- Better Ash Than Dust
- Nothing You Can Do To Me
- Doomed By You
- The Suspend
- Amber
- Against Them All
Hardcoreshows horen een stagedivend publiek te hebben. Het is nogal frustrerend om te lezen dat ‘veiligheid’ of ‘chaos’ zogezegd een probleem vormde. Het hoort zo en dat er geen barrière en geen stewards waren is bewust. Chapeau voor de AB daarvoor. Het is pijnlijk duidelijk dat de auteur niet met het genre vertrouwd is. Laat de stewards maar wegblijven.
Beste, hier de auteur van dit bericht.
Stagediven en crowds uren vind ik echt wel oké, maar het was er gewoon over bij deze show. Zorgeloos genieten van het optreden was onmogelijk omdat je constant moest opletten om geen verwondingen op te lopen. Desondanks heb ik er wel van genoten, maar het contrast qua veiligheid met andere shows was enorm.
Mvg.
De auteur die nu toch al een 7 à 8 jaar erg vertrouwd is met het genre.
Nog nooit een hardcorefan tegengekomen die klaagt dat er te veel gecrowdsurft wordt. Maar goed, de mensen die op de frontrow staan weten dat ze stagedivers zullen moeten opvangen. Dat is een keuze die je maakt, je kan ook een beetje verder staan.
Het is een deel van de taak van zowat elke punk -of hardcoreband om tijdens optredens zoveel mogelijk beweging en chaos in het publiek te creëren. Hoe meer beweging, hoe beter de reactie van het publiek. Dat is essentieel voor een geslaagd concert in dit genre.
Uiteraard zijn er ook gigs waar er wel een barrière is, maar dat geniet eigenlijk nooit de voorkeur. “This is called perfection”, riep Jesse Barnes op Groezrock toen hij zag dat er geen barrière was.
In die zin is je analyse nogal vreemd. Zeker omdat het ook best meeviel.
Maar goed, ik wil hier niet te prekerig overkomen hoor. Ik raad je gewoon aan om niet meer op de eerste rijen te gaan staan. Ik geef toe dat dat daar storend kan zijn, maar het hoort er gewoon bij.