AlbumsRecensies

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built The Moon? (★★★½): Bouwwerken op de maan

AlbumsRecensies

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built The Moon? (★★★½): Bouwwerken op de maan

Terwijl de Britse albumcharts nog niet bekomen zijn door het succes van zijn broer, is Noel Gallagher daar terug met zijn derde soloplaat. De opvolger van Chasing Yesterday uit 2015, mocht al eens wat meer zijn waardoor we enkele ongewone instrumenten (voor een Gallagher) te horen krijgen. Zo konden we op een televisieoptreden van de man al een persoon zien schaar spelen (de meerwaarde weten we tot de dag van vandaag nog steeds niet) en slaat hij op Who Built The Moon? resoluut een andere richting in. Hij wil niet meer als ‘die van Oasis’ gezien worden, maar vooral zijn eigen weg bewandelen.

Niet rock ’n roll dus, maar wel alles wat niet rock ’n roll is. Zo krijgen we psychedelische vibes op de plaat te horen, een heel assortiment aan synths en een grote focus op de instrumentatie. In tegenstelling tot zijn broer, blijven de grove woorden vooral op zak en probeert Noel Gallagher met zijn muziek tot de muziekliefhebber te komen. Ondanks de sterkte van Noel’s stem, krijgen we daar al meteen niets van te horen op opener “Fort Knox”. Kwatongen zouden kunnen beweren dat het een schaamteloze rip-off is van “Fuckin’ In The Bushes”, maar het is dat helemaal niet. Een koor die een exotische vibe bevat, een brandalarm en de nodige blazers geven de song de levendigheid die het nodig heeft en blijkt hierdoor de perfecte opener van de plaat. Je wil alleen maar meer na het horen van deze song en hebben wij geluk dat er hierna nog tien songs volgen!

Bij alle nummers op de plaat, spelen de High Flying Birds een zeer belangrijke rol. Nergens hoor je een gitaar te veel, meestal wordt die gewoon vervangen door een synthgeluid of een blazer. Zelfs op “If Love is The Law” waar britpop legende Johnny Marr zijn opwachting maakt. De man neemt de gitaar en mondharmonica voor zijn rekening en het is vooral die laatste die erg opvalt. Het heeft een country invloed en doet zelfs denken aan een kerstsong zonder de kitch. Johnny Marr is trouwens niet de enige legende die op de plaat te vinden is. Op single “Holy Mountain” horen we Paul Weller aan het werk. Daar bespeelt hij de orgel. Het valt dus op dat Noel Gallagher bijna alle instrumenten in de studio heeft gehaald, en dat is wel geslaagd.

Who Built The Moon? is de eerste soloplaat die hij volledig in de studio maakte. Voor een man met zoveel ervaring, zou dat gewoon exact hetzelfde resultaat moeten opleveren, maar dankzij producer David Holmes kreeg het zijn eigen facet. Hij keerde zijn rug naar de gitaar en maakte door de studio omgeving een meer avontuurlijke plaat. Toch mocht dit avontuur ook wat betere songs opleveren. Hier en daar voelen we dat het net dat tikkeltje meer mocht zijn. Zo is “She Taught Me How To Fly” een zeer uptempo nummer maar zijn de vocals van Noel hier net iets te soft waardoor het iets meer irriteert dan nodig.

Hoewel de stijl van Noel Gallagher gewijzigd is, zijn de invloeden dat niet. “Be Careful What You Wish For” klinkt nog steeds zoals The Beatles in betere tijden en met een pompende drum heeft het ook de donkere sfeer van T. Rex in zich. De zalige rustige vibe nestelt zich met gemak in je hoofd en je wilt gewoon soms niet anders dan dat horen. De plaat start energiek met zeer positieve instrumentatie, maar gaat ook op zoek naar wat minder voor de hand liggende songstructuren. Sommige zijn repetitief, andere zijn donker maar over het algemeen horen we overal wel iets optimistisch in. Het is duidelijk dat Noel ofwel veel verdovende middelen gebruikte bij het maken van deze plaat, ofwel gewoon van nature een zeer vrolijk mens is.

Noel Gallagher weet ook weer twee songs op te delen met “Interlude – Wednesday Part I” en “End Credits – Wednesday Part II”. Met deze zoekt Noel Gallagher de zachtste kant van zijn muziek op. Nergens horen we een uitspatting, een luide noot of zelfs een stem. Op zich is hier niets verkeerd mee, maar het is ook wel vreemd om dit soort pauzes te krijgen op een plaat die anders bol staat van verschillende instrumenten en zelfs bijna orkestrale arrangementen. Vreemd maar tegelijk toont het ook durf, want twintig jaar geleden had niemand ooit durven beweren dat Noel Gallagher zo’n nummers ging maken.

Om af te sluiten bespreken we ook de afsluiter van de plaat (de outro niet meegeteld). “The Man Who Built The Moon” is misschien wel de sterkste song van de hele plaat. Het is groots, bevat een angstaanjagende sfeer en zou zomaar perfect passen bij de strafste actiefilm van het moment. Een pompeuze klank, sterke vocals en gierende gitaren creëren een dreigend sfeertje en zorgen er voor dat we misschien wel bang zijn van die man dat de maan bouwde. Een goeie climax van een plaat die vooral de nadrukt legt op experimenteren.

Dat experimenteren gaat Noel Gallagher wel af, en het is zeer goed dat hij dit ook durft. Met dit album wil hij ook weg van zijn oude fans (die hem vooral volgen vanwege Oasis) en vooral nieuwe aantrekken. We denken dat het hem wel aan het lukken is, want de fanbase van de man is aan het uitdunnen en tegelijk komen er ook nieuwe mensen in aanraking met de muziek van Noel. Natuurlijk zal Oasis altijd in één adem genoemd worden met hem, maar daar kan hij nu eenmaal niet onderuit. Hij doet goed zijn best om zijn eigen ding te doen en op Who Built The Moon? heeft hij misschien geen nieuwe maan uitgevonden, het is toch grondig gerenoveerd.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Crammerock 2023 (Festivaldag 2): Binnenkoppers à volonté

Deze jaargang van Crammerock werd vrijdag feestelijk op gang getrapt met enkele smakelijke sets van onder meer Miles Kane, Goose en Merol….
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Blur - "St. Charles Square"

‘Zit je in het kamp van Oasis of Blur?’ In 1995 zorgde geen muziekvraag voor meer ruzie onder vrienden dan de ‘the…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Noel Gallagher's High Flying Birds - Council Skies (★★★½): Grauw verleden wordt zonnige toekomst

Er gaat de laatste tijd geen dag voorbij zonder dat de geruchten rond een mogelijke reünie van Oasis de kop opsteken. Van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.