LiveRecensies

Protomartyr @ Botanique: In de donkerste kelder staat het beste bier

LiveRecensies

Protomartyr @ Botanique: In de donkerste kelder staat het beste bier

Op 21 november 2017 stond de Amerikaanse post punk band Protomartyr nog eens in België. Ze gingen voor meer, want in de Rotonde hadden ze een uitverkochte zaal voor zich staan. De groep stelde zijn vierde plaat Relatives In Descent voor, eentje die wij alvast wisten te smaken. Met gitzwarte postpunk, een schroeiend tempo en een furieuze zanger wist de band ons alvast mee te krijgen in het verhaal. Het werd uiteindelijk geen kleurrijk verhaal, maar wel met een happy end!

Als voorprogramma kregen we Heimat, een Franse post punk band zonder gitaren. Dat is al het eerste wat bij ons nogal op onze zenuwen werkte. Het feit dat de zangeres niet leek te kunnen zingen en dan ook alleen maar onze oren verkrachtte komt er dan nog eens bij. Geen goeie beurt dus van de band die wel een deel van het publiek wist mee te krijgen. Toch snappen wij niet wat ze goed vinden aan de warrige synths, de chaotische klanken of de dramatische zang die nooit toonvast was. Het zal een mysterie blijven, maar we zijn blij dat we er vanaf zijn.

Protomartyr dan maar, iets meer gitaren bij de band en zo hebben we het graag. Frontman Joe Casey kwam goed voorbereid het podium op. Met twee flesjes bier in elke zak van zijn kostuum en een flesopener in zijn binnenzak, had hij alvast een goeie voorraad mee die tijdens het concert slinkte. Het leek dan ook een beetje alsof de man dronkemanspraat verkondigde, maar dan op een melodieuze toon.

Hij begon al erg kwaad toen “My Children” werd ingezet en het leek er op dat Casey nooit echt gelukkiger ging worden. Dat hoeft ook niet want het is net die kwaadheid dat zijn show beter maakt. Met hier en daar wat gelaatsuitdrukkingen toont hij ook hoe breed zijn mond kan gaan. Daarnaast liet hij zijn microfoon altijd steken in het statief dat dan nog eens heel hoog stond, wat er voor zorgde dat hij altijd met zijn nek uitgestrekt naar boven moest roepen: het versterkte zijn boze-frontmaneffect wel. Ook als hij de microfoon uit zijn statief haalde, wist hij te overtuigen. Dan komt hij meer over als een boze predikant die ons eens de les gaat spellen. We zijn aan zijn lippen gekluisterd.

https://www.instagram.com/p/BbxZWQ7jrop/?taken-at=217682622

De ene song is al wat energieker dan de andere en Protomartyr weet een mooi midden te vinden tussen beide soorten songs. Toch zijn het de energieke die meer beweging in het publiek krijgen. Het is ook omdat de band veel nieuwe nummers snel na elkaar speelt, dat de set soms wat te rommelig dreigt te worden. Gelukkig is er hier en daar wel plaats voor een uitspatting. Bij “Up The Tower” bijvoorbeeld dat tijdens het refrein zeer krachig is en samen met vocalen en instrumentatie opbouwt naar een chaotische maar dreigende climax.

Dat het concert niet voor angsthazen is, blijkt een understatement. Soms lijkt het alsof we ons in een zwarte kelder bevinden waarin er enkel een flikkerend licht is die ons helemaal gek maakt. Daarna zet er iemand oorverdovend luid de speakers aan waarna je helemaal gek wordt. Een soort van foltering eigenlijk, maar dan een die wel aangenaam is. Er is natuurlijk ook een keerzijde aan deze foltering, en dat is eentonigheid. Soms lijken de songs iets te veel op elkaar en dat valt nog meer op doordat de band alles in elkaar laat overvloeien. Hierdoor is het zeer moeilijk om de nummers van elkaar te onderscheiden.

Een ander probleem bleek soms de kracht van de instrumentatie te zijn. Dat viel vooral op bij “A Private Understanding” waarbij de uitbarstingen iets te robuust waren om echt hard aan te komen. Dit is jammer, want met iets meer body konden ze hier een volledige zaal gek gemaakt hebben. Nu gebeurde dit slechts deels. Toch is dit een kantelpunt in de set, want vanaf dit moment blijkt er alleen nog maar kracht uit de gitaren te komen op het podium. Het publiek wordt energieker en bij “Don’t Go To Anacita” laat een klein deel zich zelfs volledig gaan. Jammer dat de set hier na op zijn eind komt.

Ondertussen ziet de frontman al wat door de neus en bij afsluiter “Half Sister” vraagt hij om de discobal die in de Rotonde vast hangt, te verlichten. Het geeft een speciaal effect bij de anders zo donkere kleuren op het podium. Het is eens wat anders. De band komt nog terug met twee nummers. Hierbij is “Scum, Rise!” het absolute hoogtepunt. Iedereen laat voor een laatste keer alle frustraties los en schreeuwt het uit. Intens je donkerste gevoelens uiten heet zoiets. Het is wel fijn om dit eens zonder schroom te kunnen doen, maar je kon het niet voortdurend tijdens de set en dat was jammer.

Protomartyr bracht bijna een volledige versie van zijn nieuwe plaat en het valt op dat ze ook live heel sterk overkomen. Toch misten we hier en daar wat kracht om onze donkere emoties helemaal te kunnen uiten. Uiteindelijk hadden we wel genoeg aan een overtuigende frontman om helemaal mee te zijn in het kleurloze verhaal van Protomartyr. Een post punk band die we nodig hebben bij deze duistere tijden in de wereld en een band die zonder veel franjes een Rotonde uitverkoopt. Hoewel de band niets vernieuwend brengt, doen ze het toch met zoveel overtuiging dat we alles geloven wat ze doen, en ook dat is een sterkte.

Setlist:
My Children
Ain’t So Simple
Caitriona
Corpses in Regalia
Windsor Hum
I Stare at Floors
Up the Tower
Male Plague
Cowards Starve
The Devil in His Youth
3 Swallows
A Private Understanding
Here Is The Thing
What the Wall Said
Don’t Go To Anacita
Dope Cloud
Half Sister

Bis:
Why Does It Shake?
Scum, Rise!

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 20 mooiste albumhoezen van 2023

Het oog wil ook wat, dat geldt zelfs in de auditieve wereld van de muziek. Albums terugbrengen naar hun artwork is de…
InstagramLiveRecensies

Nanna @ Botanique (Rotonde): Wegdromen naar een hagelwit landschap

Slechts bij een handvol mensen zal de naam Nanna Bryndís Hilmarsdóttir een belletje doen rinkelen, maar de meesten zullen haar kennen als…
InstagramLiveRecensies

Fever Ray @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Thriller in de club

De laatste keer dat Fever Ray een Belgisch podium betrad, strandden de Rode Duivels op een bronzen medaille op het Wereldkampioenschap, huiverde…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.