LiveRecensies

And So I Watch You From Afar @ De Kreun: Wervelende tornado van energie en plezier

Gisteren zakten wij met veel goesting af naar Kortrijk voor een mooie affiche. And So I Watch You From Afar is volop aan het touren doorheen het Europese vasteland, met hun onlangs uitgekomen plaat The Endless Shimmering als nieuw juweel in de sierradenkast. Briqueville mocht de avond voor hen openen in een, vreemd genoeg, niet uitverkochte Kreun in Kortrijk. Het werd een uiterst aangename en genietbare avond, goed om de batterijen op te laden en goedgezind een nieuwe week aan te vatten.

De woorden mysterie en Briqueville zullen vaak in één adem genoemd worden. De Belgische band, waarover weinig gekend is, trad gewoontegetrouw op in hun lange gewaden en met gouden maskers. Die anonimiteit zorgt er naar eigen zeggen voor dat de mensen zich volledig op de muziek concentreren, en zet hun eigen persoon en uiterlijk in de schaduw. De muziek van Briqueville is moeilijk te omschrijven. Mantra’s, soundscapes en rituele gezangen (soms bijna gemompel) bouwen geduldig en langzaam op, en qua invloeden horen we vooral postmetal.


© Arne Vanhaerents

Wie het geduld kon opbrengen en de moeite deed om de muziek volledig tot zich te laten komen, werd meegetrokken in een bijna ononderbroken halfuur richting pointe. Onderweg molesteerde de drummer zijn cimbalen, deed een brullende bas de grond onder onze voeten beven, en was groen licht een rode draad doorheen de opbouw van Briqueville. De lange en repetitieve soundscapes werden geagiteerder, de drum won steeds meer aan agressie en de gitaarsound werd weidser en weidser naar het einde van de set. Een scheurende noiseclimax bracht ons in het nu, en na deze loeiende opener waren we meer dan opgewarmd voor de hoofdact van de avond.

Met veel bravoure begon de postrock/mathrock band hun show met het sfeervolle “Three Triangles”, ook het openingsnummer van de nieuwe plaat. Het vier paar handen tellende gezelschap uit Belfast stond met een oorbrede glimlach op het podium, en dat zou de rest van de avond zo blijven. Het spelplezier spatte er in dikke druppels vanaf, en die vrolijkheid straalden ze maar wat graag uit naar het publiek. Gooi daarbij nog een stevig maar vooral knus en warm klinkende single “A Slowly Unfolding Of Wings” in de betonmolen, en het cement dat je verkrijgt is allesbehalve koud en kil.

We hoorden een goeie mix van oud en nieuw: het zwaartepunt lag uiteraard binnen The Endless Shimmering, aangevuld met twee nummers van elke plaat die ASIWYFA al in mekaar flanste. De nieuwe nummers bevatten elementen van al hun voorgangers (weliswaar een groter gewicht voor het oudste werk), met als gevolg een goeie flow in de aaneenschakeling van songs, en geen ruimte voor verveling of verslapping.

Van Gangs mochten “Search:Party:Animal” en “BEAUTIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION” komen opdraven. Het eerste van beide zorgde voor wat contrast met een dreigende en omknellende sfeer, waarin gitarist Rory Friers zich vol enthousiasme in het publiek begaf. Hij was gedurende de hele set dé belichaming van de bom van plezier en energie die op het podium tot ontploffen kwam. Het tweede was dan weer een perfecte weergave van wat ASIWYFA typeert. Onnavolgbare ritmes die zo vaak van dynamiek veranderen als een goed opgevoed kind van onderbroek. En een complex maar o zo zuiver samenspel van twee gitaristen, een bassist en een heel strakke drummer, die elkaar allen perfect in evenwicht hielden.

Zo was er ook “Dying Giants”, van de nieuwe plaat en van het hardste dat de post/mathrockers de laatste jaren uitbrachten. Dat kwam binnen als een aantal goed gemikte rechtse hoeken met af en toe een rake uppercut. En met zoveel schakeringen en richtingsveranderingen dat je er de 400m op een piste niet zou kunnen uitlopen zonder twaalf keer van baan te veranderen. Al even goed een hoogtepunt was afsluiter van de reguliere speeltijd “Set Guitars To Kill” van hun debuutplaat. Na een vlamharde intro ging Chris Wee even volledig los. In een duizelingwekkend drumstuk haalde hij een veelvoud van het aantal aanslagen van de beste deelnemer van een typcursus. Even later daalden de glinsterende gitaren beetje per beetje de volumeknop naar beneden, tot we op den duur bassist Jonathan Adger geïsoleerd hoorden. Het werd zo goed als muisstil en die speelde verder op een bijna onhoorbaar volume. Een magisch moment, dat daarna weer aanzwol tot een blaffende climax.


© Arne Vanhaerents

Op één nummer na spaarden de Noord-Ieren de vocalen voor de bis. En laat ze dat nu ook nog eens perfect harmonieus met zijn vieren uitvoeren. “Run Home” was een uitgelaten start die op veel gezichten een glimlach deed verschijnen. En wie dan nog niet overtuigd was, werd over de streep getrokken met “Big Things Do Remarkable”. De gedachte aan de koude buitenlucht ontsnapte ons volledig door de vrolijke en warme gloed die zich door de Kreun verspreidde. We voelden ons optimistisch en blij op een donkere novemberavond.

En dan moest de extra kers op de taart nog komen. Afsluiter “The Voiceless” had misschien wel de grootste gevoelslading van heel de avond in zich, en was een overweldigend slotakkoord van een super concert. Enige minpunt van de show: de explosieve en bombastische slotakkoorden hadden voor ons niet gehoeven. Het teder uitdoven van dat laatste nummer was misschien nog veel sterker geweest. Maar dan zijn we echt aan het muggenziften.

And So I Watch You From Afar toverde twaalf nummers lang met ongelofelijke ritmes waarvan je zou denken dat een normale mens ze nooit de baas zou kunnen. Toch niet zonder na een aantal minuten in een flinke kramp te schieten. De bandleden waren bovendien perfect op elkaar afgestemd, en staken de nodige emotie in hun muzikale passage in Kortrijk. Het spelplezier en de gigantische hoeveelheid energie lieten alles dan nog wat meer overkomen. Hun bandlogo (getatoeëerd op borst, arm of waar dan ook) blonk als een robijn, en dat was meer dan terecht.

Three Triangles
A Slow Unfolding of Wings
Search:Party:Animal
Terrors of Pleasure
BEAUTIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION
Wasps
Dying Giants
Set Guitars to Kill

Bis:
Run Home
Eunoia
Big Thinks Do Remarkable
The Voiceless

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

25 nieuwe namen voor Rock Herk met o.a. The Afghan Whigs, Therapy? en shame

Rock Herk viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat zal het niet zomaar laten aan zich voorbij gaan. Nadat we in…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Briqueville - IIII (★★★½): Zo ijzingwekkend als een nachtelijke verlaten kerk

Briqueville, de band die zijn naam ontleent aan het dorp waar ze vandaan komt, huldigt zich al sinds het ontstaan in een…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Briqueville - "AKTE XVII"

In het zwaardere genre is het geen taboe dat bandleden zichzelf verhullen achter een masker of zich een andere identiteit aannemen. Het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.