Op dag twee werd de aftrap gegeven door de Deense Lasse Mathiessen. Kort maar krachtig is nog de beste manier om zijn set samen te vatten. De Deen bracht een soort weemoedige popmuziek met een monumentaal zware stem die in de verte wat aan Kaleo deed denken. Aangevuld met een melodieus gitaarspel was dat het recept voor een middelmatige set, die zijn hoogtes en zijn laagtes kende. Zijn laatste song zette hij in met een riffje met een hoog Cash-gehalte, hetgeen in contrast was met het nummer zelf en ons even op het verkeerde been zet. Mathiessen zette een matige set neer, die voor we het wisten voorbij was.
Na Lasse kwam de man waarop iedereen zat te wachten (en met reden, zo zou later blijken!) Toen Hansard het podium betrad, droop het charisma zo hard van hem af, dat wij meteen verkocht waren. Het was de voorbode van twee uur puur goud. Save-a-Soul Mission, stond er te lezen op de basdrum achter hem. Daar was hij duidelijk op uit, want aan helende muziek was er geen tekort. Glen bracht een set zoals we van ‘m gewend zijn: soms hard, dan weer zacht, soms triestig en soms vrolijk. Voor het grootste deel van de show speelde hij solo, en wond moeiteloos het publiek om zijn vinger met de ene na de andere anekdote over zijn nummers. Het bleef niet bij gitaarspel alleen, zo speelde hij ook piano en ukelele en was er een rol weggelegd voor een oude taperecorder die zijn drummer voor die avond was (‘it’s easier playing with a tape recorder than with a 12-piece band.
Meesterlijk, zo liet hij ook blijken in zijn bisronde toen hij volledig onversterkt en akoestisch 1500 man abrupt de mond snoerde. Daarna kwam er een tweede muzikant op het podium die eerst een mandoline ter hand nam om dan later over te schakelen naar gitaar. Samen brachten ze een vijftal nummers. Tijdens die laatste vijf nam Hansard uitgebreid de tijd om zijn crew te bedanken, hetgeen escaleerde in een ode aan de gestorven Malcolm Young (gebracht door Hansard, zijn backupmuzikant en een van de geluidsmannen.) Al bij al bracht Hansard een dikke twee uur pure klasse zonder steken te laten vallen. Petje af!
Nadat we genoten hadden van wat we met zekerheid de top van de Ierse folk kunnen noemen, zakten we af naar de Johanneskirche waar de paus van de punk, Thurston Moore, ons al stond op te wachten. Moore liet er geen gras over groeien en zette zijn concert in met een loeiharde mantra ’the king has come to join the band.’ Zo weerklonk het keer op keer, het publiek kon het duidelijk wel smaken. Tussen twee nummers door besteedde Moore aandacht aan een grote badeend die op een van de versterkers neergepoot was: “I have no idea what the duck is doing here, all we can do is pray for it.”
Dat aan Moore geen groot publieksentertainer verloren gegaan is, wisten we al. De man kan gelukkig wel een aardig stukje muziek maken en overspoelde ons bijna twee uur lang met de raarste melodieën die soms zelfs naar sludge toe neigden. Laat het maar aan hem over om feedback en gepruts met kabels om te vormen tot een geniaal nummer. Moore overweldigt, overklast en verbaast, hij is trippy, opzwepend en meesterlijk magnifiek. Het enige jammere was het feit dat de set ietwat ineen viel door geklungel met papieren en gitaarwissels, waardoor de sfeer in de zaal soms ietwat dreigde verloren te gaan. Gelukkig waren dat maar momentopnames en produceerde Moore twee uur pure genialiteit die aan de waanzin grensde. Onze beer was er alvast niet weg te slaan.
