De verwachtingen waren hooggespannen gisteren in het Antwerps Sportpaleis. Queens of the Stone Age kwam hun laatste album Villains voorstellen in een zaal die al even voor aanvangsuur goed gevuld stond. De Queens zaten vol energie en deden er dan ook alles aan om het publiek te geven waar ze voor gekomen waren: ouderwetse rock ’n roll.
Wie QOTSA niet kent, moet de laatste twintig jaar onder een steen geleefd hebben. De rockband met Californische oorsprong is al enkele decennia niet meer weg te denken uit internationale hitlijsten. Hun zevende album kwam eerder dit jaar uit en daar hoort natuurlijk een wereldwijde tour bij. Een mix van oude en nieuwe nummers kon het publiek wel bekoren en bij momenten dachten we zelfs dat een moshpit iemand het leven ging kosten.
De eer om de fans op te warmen was aan Broncho, een Amerikaanse indie rockband. Hoewel deze band echt wel potentieel heeft, hebben ze het halsstarrig publiek geen enkele keer kunnen raken met hun muziek. Volkomen begrijpelijk, aangezien iedereen enkel en alleen uitkeek tot wanneer Josh Homme en co het podium zouden opkomen. Uiteindelijk veranderde de zaal in een doodgewoon praatcafé waar de muziek net iets te luid stond om effectief te praten, en zag het merendeel schoon de kans om snel nog eens naar de bar of het toilet te gaan.
Queens of the Stone Age dan maar, eindelijk. De mannen hadden er duidelijk wel zin in, ondanks een mankende frontman, en toen het doek naar beneden viel en ze één voor één op kwamen lopen, werd duidelijk dat het publiek er ook stevig voor wou gaan. Het decor was sober, maar met momenten waren de lichteffecten zo fraai dat ze een echte meerwaarde vormen. Ook de lichtpalen bleken nog functioneel te zijn, want Josh vond een potje grensoverschrijdend gedrag tijdens “A Song for the Dead” wel oké. Nochtans bleef het merendeel erg passief de eerste vijf nummers, die niet helemaal klonken zoals het zou moeten. Of het aan de klank in de zaal, een slaperige geluidsman of de band zelf die nog wat moest opwarmen lag, weten we niet. Het was ook even wachten op de eerste woorden van Josh, een korte “Thank You”, meer kregen de fans niet.
Na een halfuurtje was het dan toch prijs en kreeg meneer Homme het Sportpaleis los, en met momenten wel heel los. Nummers zoals “Regular John” en “No One Knows” waren net wat sommige stijve harken nodig hadden om ook hun innerlijke rockster te ontdekken. Hier en daar stak de frontman eens een speech af, dan weer een sigaret op. Zelfs voor een stukje slam poetry was er plaats. Nieuwe nummers klonken keer op keer goed, maar jammer genoeg was het publiek niet altijd mee. Zonde, nummers zoals “Fortress” en “The Evil Has Landed” behoorden misschien wel tot de beste van deze avond.
Hoe meer naar het einde, hoe meer het publiek er ook zin in kreeg. Wat begon als een eerder rustig optreden, ontaardde naar het einde toe in een ordinaire moshpit en een heleboel crowdsurfers. Dit hoort er natuurlijk allemaal bij en toont aan dat de sfeer met momenten heel erg goed zat, zoals bij de bisnummers. De energie die toen tot uiting kwam, na bijna twee uur lang rocken, was ongezien. Na nog een laatste “Thank you!” en enkele cirkeltjes sigarettenrook verdwenen de Queens van het podium onder luid applaus. De fans hadden gekregen waarvoor ze gekomen waren.
Queens of the Stone Age bracht een meer dan twee uur durende set die op momenten net iets te flauw was, maar die ruim gecompenseerd werd op andere momenten. Het duurde even, maar de sfeer bleek uiteindelijk wel helemaal juist te zitten. Hier en daar leek het wel een ouderwets rockoptreden, inclusief het geduw en getrek in de moshpits en het crowdsurfen. Misschien deze zomer eens overdoen op een Belgische festivalweide?
Setlist:
If I Had a Tail
Monsters in the Parasol
My God is the Sun
Feet Don’t Fail Me
The Way You Used to Do
You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire
No One Knows
Regular John
The Evil Has Landed
I Sat by the Ocean
Fortress
Smooth Sailing
Domesticated Animals
Make It Wit Chu
I Appear Missing
Villains of Circumstance
Little Sister
Sick, Sick, Sick
Go With the Flow
Bis:
Head Like a Haunted House
I Think I Lost My Headache
A Song for the Dead
