Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze keer brengen we een review van My Sad Captains, Curtis Harding, Off Bloom, Movements, Tyler Bryant & The Shakedown, Philip Selway, Autobahn, Heaters, Converge en And So I Watch You From Afar.
My Sad Captains – Sun Bridge (★★★½)
My Sad Captains levert met Sun Bridge ondertussen een vierde langspeler af. Toch zou je dit album kunnen zien als een nieuw begin, met enkele wijzigingen in de bezetting nu gitarist Leon Dufficu en drummer Ben Walker het van Nick Goss en Jim Wallis overnemen. Deze veranderingen zorgen voor nieuwe elementen en de kenmerkende lichte dreampop wordt afgewerkt en doorspekt met een lichte toets pop en zelfs af en toe krautrock, psychedelica en ambient of lichte elektronica. Dat de band met dit album grenzen wilde verleggen en meerdere richtingen uitgaan is duidelijk. Zeker geslaagd is het feit dat alles toch dat ene warme geheel blijft door de mooie overgang tussen nummers onderling. Niet een waaier aan verschillende songs samengepakt op één overdadig album, wel een prachtig uitgewerkt evenwicht dus met deze Sun Bridge.
Sun Bridge verscheen op 6 oktober via Bella Union.
Curtis Harding – Face Your Fear (★★★★)
Slappe soul is zoals halfwarme, slappe koffie: goed om er voor een tijdje een degout aan over te houden. Soul van Curtis Harding is zo mogelijk het tegenovergestelde. Verslavend en doet ons verlangen naar meer. Met een stem waar menig soulliefhebber van gaat likkebaarden, loodst hij ons doorheen zijn tweede plaat die een meer dan waardig opvolger is voor Soul Power. Minder gitaren en meer synths dan vorige keer, afgekruid met tinten uit het hele muziekpalet: soul, R&B en gospel, garage punk en rockmuziek zijn te horen. De Afro-Amerikaanse soul vormt de springplank vanwaar Harding vertrekt voor zijn verhalen over liefde, spijt, familie, angst en alledaagse verdrietjes. Centrale knaller van formaat blijft de wondermooie stem van Harding die met onder andere “Ghost of You” en “Dream Girl” bewijst dat het gerust ook wat hoger mag. Niet alleen voor de echte soulfans, ook minder doorwinterde liefhebbers van het genre zullen gecharmeerd zijn door deze man die begon als backup vocalist.
Je kan Curtis Harding live aan het werk zien op 17 november in Botanique.
Face Your Fear verscheen op 27 oktober via Anti.
Movements – Feel Something (★★★½)
Iets meer dan een jaar na hun imposante debuut EP Outgrown Things is Movements al terug met hun eerste full lenght album. De verwachtingen lagen hoog, al hebben de jonge Amerikanen er weinig last van gehad. Met dezelfde gekende ingredienten: quiet-loud-quiet dynamics, diepe emotionele vocals en hun unieke sound, hebben ze toch een ander gerecht kunnen maken. Vooruitgang zonder de fans voor een grote verrassing te zetten, het is niet velen gegeven. Feel Something is trager dan zijn korte voorganger, in ruil voor nog meer persoonlijkheid. Single “Colorblind” en “Full Circle’ zijn twee van de sterkhouders, al zitten echte album fillers er niet op. Feel Something behoort tot één van de beste emo post-hardcore platen van het jaar.
Je kan ze op zondag 26 november zien als support van Knuckle Puck in de Muziekodroom.
Feel Something verscheen op 20 oktober via Fearless Records (Concord Music Group, Inc.).
Tyler Bryant And The Shakedown – Tyler Bryant And The Shakedown (★★★½)
“It’s the defenitive Shakedown record due to the fact that there were no other cooks in the kitchen. We put so much energy into writitng and recording each song. It’s not just a Guitar album; it’s a song album, and I’m proud to hang my hat on this one.” Aldus Tyler Bryant over zijn meest recente album. Na enkele eerdere releases, shows en tours met grote namen als Guns N’ Roses en ACDC, is hier hun eerste echt eigen album. Elf nieuwe en gevarieerde nummers die alle voetjes in beweging brengen, waaronder de echte rocktrack “Aftershock”. Met het album wil de band focussen op het samenhorigheidsgevoel dat concertgangers voelen. Iedereen vergeet even aan welke kant hij of zij staat en komt samen in een gezamenlijke sfeer om te genieten van de muziek. “I wanna get together with a bunch of folks and sing that sentiment because it’s one I strongly believe in.” Dat een band als deze live een hele ervaring is, werd al meermaals bewezen. Op 1 december komen ze ook naar België: een avond alles geven is dan verzekerd!
Tyler Bryant & The Shakedown verscheen 3 november via Spinefarm Records.
Off Bloom – Lover Like Me (★★★★)
Off Bloom is de muziekact die je in 2018 in de gaten moet houden. Het Deense trio won onlangs de European Border Breaker Award en mocht Dua Lipa en Fickle Friends vergezellen op tour. Hun tweede ep Lover Like Me bevestigt waarom ze opeens zo gehyped worden. De jonge band maakt aanstekelijke popmuziek die zowel in kleine clubs als in de grote stadia tot zijn recht komt. De 5-singles omvattende EP blijft meteen hangen en zet je aan het dansen. “Golden Dreams” is de parel van het album en zou wellicht de grote doorbraaksingle kunnen zijn. De EP zit vol invloeden van Mura Masa, Major Lazer en MØ, maar klinkt toch verfrissend genoeg om anders te klinken. Een sterke EP die alleen goede dingen laat vermoeden voor het komende jaar.
Lover Like Me verscheen 22 september via Polydor Records (Universal Music Operations Limited).
Converge – The Dusk In Us (★★★★½)
Metalcore-helden Converge zijn terug met een nieuw album en wat voor één! The Dusk In Us is hun negende uit hun carrière die ondertussen al 27 jaar spant. Zoals altijd is het een album gevuld met woede en claustrofobisch strakke instrumentals. Opener “A Single Tear” raast als een trein voort. Fans van de betere post-hardcore zullen ongetwijfeld aan hun trekken komen. Het is snel, furieus maar ook heel melodisch en melancholisch. “Under Duress” heeft wat weg van een mashup tussen The Dillinger Escape Plan en onze eigenste Steak Number Eight, voornamelijk in de heavy maar aanstekelijke openingsriff. Op “Arkhipov Calm” schakelt de trein een versnelling hoger, de snare drum blaft als een mitrailleur. Naast de duidelijke metalcore en post-hardcore sound zijn er ook doom en sludge invloeden te vinden, vooral in titeltrack “The Dusk In Us” en in de closer “Reptilian”. Deze eerstgenoemde is een ware slowburner die volledig openbreekt op het einde. Een negatief puntje is dat de vocals soms nogal wat levenloos overkomen en snel gaan vervelen. Naar standaard Converge fashion zijn er ook enkele korte maar volgepompte tracks zoals “Broken By Light”, amper 1 minuut 47 maar wel een van de beste nummers van het album.
The Dusk In Us ligt verscheen op 3 november via Epitaph Records en is een aanrader voor iedereen die zijn gitaar- en drumwerk wel eens graag opgespoten van doping ziet.
Philip Selway – Let Me Go OST (★★★½)
Philip Selway kwam al eerder van achter de drumkit van Radiohead vandaan om solo materiaal op te nemen. Na 2 solo-albums komt hij nu met de filmscore Let it Go, die past bij een gelijknamige film die volgend jaar in de zalen komt. De score is niet te vergelijken met zijn eerder werk. Het klinkt meer uitgekleed en desolaat. Het album is grotendeels instrumentaal, Selway zelf zingt maar op twee nummers mee (Let Me Go en Wide Open) en verder verzorgt Lou Rhodes van Lamb op Walk de vocalen. Er gebeurt niet veel, maar gezien we met filmmuziek te maken hebben hoeft dat niet direct een probleem te vormen. De muziek die we te horen krijgen is daarbij toch behoorlijk intrigerend en meeslepend. Echo’s van het typische Radiohead geluid zijn ook terug te horen en daarnaar luisteren is nooit een straf.
Let Me Go OST verscheen 15 september via Bella Union.
Autobahn – The Moral Crossing (★★★)
Autobahn bracht enkele dagen terug hun tweede album, The Moral Crossing, uit. Deze werd naar verluidt opgenomen in hun studio die ze zelf bouwden in de rosse buurt van Leeds. Het vijftal overweldigt ons hierop met krankzinnige percussie en industriële synths. De combinatie van de onheilspellende zang met de duistere instrumentatie lijkt vaak veel woede en frustratie naar buiten te brengen, wat resulteert in een portie noise. Deze plaat bevat veel zwaarmoedige songs, titels als “Torment”, “Orbituary” en “Execution/Rise” zeggen al voldoende. The Moral Crossing krijgt hierdoor een heel krachtig, melancholisch en motorisch kantje, postpunk op z’n best. Wie ondertussen benieuwd is geworden naar de postpunk met een vleugje noise van deze jongemannen, kan ze op 11 februari aan het werk zien in de Kinky Star te Gent.
The Moral Crossing verscheen op 3 november 2017 via Tough Love.
Heaters – Matterhorn (★★★)
Iets meer dan een jaar geleden stuurde Heaters het album Baptistina de wereld in, opvolger van debuutalbum Holy Water Pool. Afgelopen maand liet de band uit Michigan een derde langspeler op ons los, genaamd Matterhorn. Op deze plaat valt er weinig of geen vernieuwing te horen. Dit is echter geen enkel probleem voor mensen die maar niet genoeg kunnen krijgen van psychedelisch weergalmende gitaren. Ideaal om bij weg te dromen of om in een soort trance te geraken. De songs worden steeds doordrenkt in reverb en de zang lijkt wel uit de bodem van een diepe wensput te komen. Dit creëert meteen ook een gevoel van isolatie. Daarnaast vallen er vaak motorische drums te bespeuren die Matterhorn af en toe een krautrock vibe geven.
Matterhorn verscheen 20 oktober via Beyond Beyond is Beyond.
And So I Watch You From Afar – The Endless Shimmering (★★★★)
Op All Hail Bright Futures slopen al wat vocale invloeden binnen in hun sound, en diens opvolger Heirs kan zelfs min of meer een vocale plaat genoemd worden. Ze was ook veelvuldig voorzien van in de studio gecreëerde lagen en tierlantijntjes bovenop die vocals. We waren dan ook heel gelukkig dat ze met nieuwe langspeler The Endless Shimmering het wat dichter bij hun roots zijn gaan zoeken. Er is opnieuw plaats voor een minder complexe sound zonder veel franjes, vooral geankerd op het wonderbaarlijke samenspel van vier uitstekende muzikanten. Al is een complexe sound natuurlijk relatief met een mathrock band als ASIWYFA. De vocals zijn weggelaten, maar we horen opnieuw duizelig makende ritmesecties in een krachtige en gebalde compositie. Ook vinden de mannen uit Noord-Ierland een beter evenwicht tussen zemerzoet optimisme en gewoon positivisme. Waar op Heirs heel veel feelgood emoties aanwezig zijn, is op deze plaat wel mogelijk tot nuance en eenvoud. “Dying Giants” is de zwaarste ASIWYFA song die de laatste jaren het levenslicht zag en “Chrysalism” zet de traditie van chaotische en absurde afsluiter voort. Aanraders: “Terrors Of Pleasure”, “Mullaly” en “I’ll Share a Life”. Of “All I Need Is Space” voor wie het wat fijner mag zijn.
The Endless Shimmering verscheen op 20 oktober via Sargent House.
Hong Kong Dong – Kala Kala (★★★)
Stranger Things meets Soulwax. Het minste wat je van ‘Kala Kala’ kan zeggen is dat het een trip is. Een uiterst gevarieerde trip, bomvol synths en gekke samples (duimpje omhoog voor het bierblik in “Right Place Wrong Time”). Sarah Yu & Boris Zeebroek en Geoffrey Burton gaan op deze langspeler verder dan debuut Sweet Sensations. Veel verder. De poppy refreinen van “Touching Underwear”, “Smartphone”, of (favorietje) “Right Place Wrong Time” staan in schril contrast met het zo goed als instrumentale “Beuys”. Voor een plaat van acht nummers valt de verscheidenheid vooral op. Alsof de sondtrack van Belgica op 38 minuten werd gecompresseerd. De zorgvuldig opgebouwde tracks – laag na laag synths en drummachines – zijn zo out of this world dat je tijd nodig hebt om alles te laten bezinken, laat staan begrijpen. Dat belooft voor de volgende plaat.
Kala Kala verscheen op 6/10 bij Bambooboobs Records
