Op wapenstilstand stroomde het volk gisteren en masse toe in Antwerpen. Jamiroquai speelde in het Sportpaleis, maar wij stapten een steenworp verder om aan te schuiven in de rijen van de Lotto Arena. Hun nieuwe plaat werd op gemengde reacties onthaald, maar na de gesmaakte passage op Rock Werchter kreeg Royal Blood nu nog eens de kans om ons te overtuigen van de kracht van hun live concerten.
Het middenplein liep al aardig vol tijdens voorprogramma Black Honey en ook de rijen stoeltjes toonden geen grote gaten meer. Iedereen wilde er vroeg genoeg bij zijn, zoveel was duidelijk. En we beklaagden onze vroege aanwezigheid niet. De band uit Brighton klonk tijdens een luisterbeurt online wel fijn, maar veel panache zat er toch niet in de nummers. De riffs kwamen live daarentegen wel goed binnen. Black Honey klonk een stuk steviger dan het vrolijke indierockbandje dat we verwachtten. De podiumopstelling van Royal Blood duwde de drummer wel wat afgesloten in een hoekje, wat het voor de andere muzikanten misschien ook wat vreemd maakte. En de riff van “Spinning Wheel” lonkte wel heel erg naar Dick Dale’s “Miserlou”. Maar de frontvrouw, die van ver wat weghad van Els Pynoo trok goed haar plan en Black Honey was een toffe starter.
Mike Kerr en Ben Thatcher besloten dat het publiek hiermee warm genoeg was, en skipten de intro waar ze vaak mee opkomen. Met de basgitaar in de hand zette Mike al van in de coulissen de riff van “Lights Out” in. Het nummer was goed gekend bij het publiek, dus dit hoopje buskruit verschieten bij het begin was een goeie zet. Daar werd meteen op verder gebouwd met “Where Are You Now?”. Ritmisch geklap van het publiek begeleidde Ben terwijl hij zijn flow op de drums strak als een drumcomputer aanhield.
Even strak waren “Come On Over” en afsluiter van de reguliere set “Figure It Out”, twee knallers van hun gevierde debuutplaat. Maar hoewel strak gebracht, waren we soms toch op zoek naar ons doorspoelknopje om de snelheid iets op te drijven. Aartsmoeilijk uiteraard om deze nummers op echte snelheid te brengen, waarvoor alle begrip, maar ze klonken toch net iets minder swingend dan op plaat. Het duo uit Brighton liet het niet aan hun hart komen en raasde gewoon verder. “You Can Be So Cruel” bracht de sfeer er helemaal in en Mike liet zijn basgitaar gieren als stonden we op de startgrid van een Formule 1 wedstrijd.
https://www.instagram.com/p/BbX1kUql0NF/?taken-at=215668294
Die genoemde sfeer was wel relatief voor een show van Royal Blood. Er ontstond maar weinig beweging in de brave massa voor het podium, en dat zou nog even zo duren. Ook de twee bevallige achtergrondzangeressen die opkwamen voor “I Only Lie When I Love You” konden daar geen verandering in brengen. Het oog wil ook wat zegt men wel eens en het heupwiegen van de zangeressen was in deze song dan ook de enige meerwaarde die we kregen. Het nummer bevat, op de leuke koebel na, weinig variatie en was net op tijd gedaan. Ook “She’s Creeping” had weinig om het lijf, en dreigde de schwung wat uit de show te halen.
Gelukkig bewezen de zangeressen dat ze wel degelijk hun nut hadden. De leuke intro en backing vocals op “Look Like You Know” brachten het publiek weer bij de les. De brutale basgitaar van Kerr -wat een fantastische sound komt daar verdorie uitgebulderd- scheurde en pompte het publiek terug op. Het gevolg was een eerste crowdsurfer en drummer Ben die even rechtop ging staan om de zaal te monsteren. Dit was de richting die we uit wilden gaan.
https://www.instagram.com/p/BbX5qo1Blbn/?taken-at=215668294
De combinatie met “Little Monster” tilde het optreden volledig voorbij het dode punt van daarnet. ‘This should be the biggest show we’ve ever played, we all have no idea about the potential we have here,’ sprak Mike ons toe. We hebben er onze twijfels bij of het waar is, maar het werkte wél. Het publiek ging voor het eerst op de banken staan en klapte als één man/vrouw dat het een lieve lust was. We werden nog wat meer opgejut en Ben molesteerde zijn drums met een solo waarin de koebel opnieuw een prominente rol speelde. De toeschouwers gingen er maar wat graag in mee. Opeens had Mike precies een telefoon aan zijn oor. Wou hij het thuisfront laten weten dat het goed zat en ze zich geen zorgen meer moest maken de rest van het optreden?
Want van hier af aan ging het in stijgende lijn. “Hook, Line And Sinker” klonk moddervet en veel beter dan op plaat, het publiek vulde pauzemomenten tussen nummers met gejuich en geklap om de stilte te doorbreken en Royal Blood liet ons geen moment meer los. “Sleep” was een trage groeier en “How Did We Get So Dark?” klonk angstaanjagender en ophitsender dan we het ooit al hoorden. Eindelijk was ook een noemenswaardige cirkel van springende mensen zichtbaar.
https://www.instagram.com/p/BbZLknGh1qG/?taken-at=215668294
Hoogtepunt was “Hole In Your Heart”, beste nummer live van de recenste langspeler. De intro op de keys zette meteen de toon voor een anders stramien, en Mike schakelde enorm vlot over van die keys naar zijn bas. En dat terwijl Ben drumde met zijn trui volledig over zijn hoofd en voor zijn ogen. Want het showelement was, beter gedoseerd dan op bijvoorbeeld Rock Werchter, ook nooit veraf. De basgitaar bespelen met één hand terwijl de andere naar boven wijst of een cimbaal kapot slaat, korte pauzes om te teasen, je moet het Royal Blood niet leren.
Het slot was een vier nummers lang durend orgelpunt. Werden eerdere nummers aan een iets te traag tempo gespeeld, dan was “Loose Change” de kamikaze van de set. Aan een verschroeiend tempo hakte het op ons in, zo snel dat Mike soms bijna over zijn woorden struikelde. Vervolgens ontstond een volksfeest op “Figure It Out”. Als twee volksmenners kregen ze zelfs de meest koppige zitters van hun stoeltje. De bis van “Ten Tonne Skeleton” en “Out Of The Black” vervolledigde het debuutplaatfeestje en bracht de vlam volledig in de pan. De Lotto Arena stond in vuur en vlam en een heuse circlepit vormde zich vooraan. Een krachtig slotakkoord, dat is wat we hoorden.
Royal Blood deed waar het zo goed in is: met twee lawaai maken voor tien, met oervette riffs en strakke drums. Enkele nummers waren niet helemaal overtuigend, maar het duo herpakte zich uitstekend en zette de Lotto Arena alsnog in lichterlaaie. Het publiek was lang heel braaf, maar Mike en Ben trokken hen toch over de streep. Vrolijk en voldaan konden we huiswaarts trekken.
Dit concert werd georganiseerd in samenwerking met Livenation.
Setlist:
Lights Out
Where Are You Now?
Come on Over
You Can Be So Cruel
I Only Lie When I Love You
She’s Creeping
Look Like You Know
Little Monster
Hook, Line & Sinker
Blood Hands
Sleep
Hole in Your Heart
How Did We Get So Dark?
Loose Change
Figure It Out
Bis:
Ten Tonne Skeleton
Out of the Black
