LiveRecensies

The National @ Vorst Nationaal: ‘Als de goden spreken’

LiveRecensies

The National @ Vorst Nationaal: ‘Als de goden spreken’

Matt Berninger is een dier. Zijn timbre, persoonlijkheid en gedrag, kortom zijn zijn, overstijgen de simpliciteit van het menselijke. Te sierlijk voor een beest, maar des te meer explosief en in your face. Gisteren nam hij ons samen met de gebroeders Davendorf en Dessner mee naar magische hoogtes waarvan we niet meer wilden neerdalen. Het is duidelijk, The National is met hun zevende album Sleep Well Beast en de magistrale passage in het Brusselse Vorst terug van eigenlijk nooit weggeweest.

Het voorprogramma verzorgen van een iconische band als The National is zoals de parabel van de verloren zoon: ondankbaar. Buke and Gase wordt door een aardig volgelopen Vorst geapprecieerd, maar daar lijkt het ook bij te blijven. De experimentele sound en de stem van Arone Dyer blijven niet plakken, en het enige wat we van de band uit New York onthouden is dat twee mensen samen best veel geluid kunnen produceren. Een gemiste kans? Niet per se, want het publiek in Vorst kwam, meer dan ooit, niet voor het voorgerecht.

En dan is het zo ver. Op de grote schermen volgt een uitgelaten Vorst de Amerikaanse band van de backstage tot op het podium, om daarna in de armen te vallen van “Fake Empire”, dat tijdens de vorige shows op deze tour meestal pas net voor de bisronde de revue passeerde. Het verrast ons echter niet: The National speelde op deze Europese trip niet één keer dezelfde set. Eerder die dag postte de band uit het Amerikaanse Ohio een afbeelding met de simpele woorden: “The National Brussels”. Interessant was de lay-out van de afbeelding die deed mijmeren naar het ontwerp van Boxer, hun iconische plaat uit 2007. En jawel, het zenuwachtige vermoeden dat Boxer de rode draad van de avond ging zijn, wordt bevestigd wanneer na “Fake Empire” ook het tweede nummer van deze plaat, “Mistaken for Strangers”, door de boxen galmt. Berninger speelt in deze eerste nummers een nonchalante en ongeïnteresseerde act. Het zijn de gebroeders Dessner die het publiek, op soms ongepaste tijdstippen, aanzetten tot handgeklap en bavianengejoel. De charismatische frontman ontpopt zich echter helemaal tijdens “Squalor Victoria”, wanneer hij zijn red cup met inhoud het publiek in gooit, en met zijn typische godengeschreeuw ook de bovenste tribune-rijen losweekt. De microfoon krijgt het voor de eerste keer vanavond zwaar te verduren.

Berninger, nog in zwijm van de knuffelsessie met Michelle Obama, heeft Vorst de hele show in zijn hand. Ook tijdens “Slow Show”, “Apartment Story” en de andere tracks van Boxer hangt het publiek maar al te graag aan zijn lippen. The National neemt een goedgewaagd risico door Boxer integraal te spelen, en hoewel het eerste deel van de set door de iets onbekendere nummers soms wat aan tempo inbindt, verliest het publiek geen seconde de aandacht. De politieke dimensie van de show is compleet wanneer Berninger de show gefascineerd stillegt om een fan te ontnemen van een foto van ex Bush-adviseur Karl Rove, wiens quotes we horen terugkomen op “Walk It Back”. “An example of an American dickhead”, aldus Berninger.

De band cancelde zijn twee shows in Bozar eind oktober om aan te treden op het eind event van de Obama Foundation. Ook tijdens de afgelopen race naar het Witte Huis schaarde The National zich achter de blauwe kandidaat, Hillary Clinton. En we snappen het, ook de doorsnee Europeaan vindt Trump een irritante oorworm, maar de aandacht en deskundigheid waarmee Berninger de foto op de basdrum probeert te bevestigen, en het vele gebanter met de gebroeders Dessner, leidt ons soms wat af van de muzikale essentie.

Met het muzikale hoogstandje “Racing Like a Pro”, het tourdebuut van “Ada” en het magnifieke “Gospel”, rondt The National de eerste live performance van een integrale Boxer af. Vorst ontploft bij de single-hit “The System Only Dreams in Total Darkness”, waar een onopgemerkte Dyer (van Buke and Gase, het voorprogramma, maar dat herinnert u zich waarschijnlijk al niet meer) wordt uitgenodigd op het podium. Meegezogen door de kracht van “Walk It Back” vragen we ons af wanneer ze ook alweer van het podium ging. Tijdens het immer populaire ‘Guilty Party’, waarbij Berninger het podium afsloft om letterlijk en figuurlijk plaats te maken voor een krachtige outro, lijken de gebroeders Dessner de ware goden van de show. Ook een nederige Berninger lijkt dit vanuit de zijkant van het toneel te beseffen.

Na “Don’t Swallow The Cap”, een nummer uit het in 2013 uitgebrachte Trouble Will Find Me, en “Bloodbuzz Ohio”, afkomstig van High Violet uit 2010, vult de band met “I Need My Girl” de arena met een warme gloed. Vorst is de laatste stop van de Europese tour, en Berninger heeft nood aan zijn thuishaard, kind en vrouw. Het nummer wordt dan ook opgedragen aan zijn homecrew. Nadat een net niet uitverkochte zaal wordt opgezweept met de The Maccabees-achtige intro van het energetische “The Day I Die” verdwijnen Matt en de zijnen mic drop-gewijs van het podium.

leave it all up in the air @thenational

Een bericht gedeeld door Chi-city (@drieshiroux) op

Matt heeft het voor Michelle. In de toegift trakteert The National ons na “Carin at the Liquor Store” – de derde single van de nieuwste plaat – nog op “Mr. November”, dat hij ter ere aan mevrouw Obama omdoopt tot ‘Mrs. November’. Het elegante en noeste dier ontpopt zich, en de crew heeft moeite de microfoondraad te ontrafelen wanneer Berninger besluit de zaal in te duiken. Langs een van de publieksingangen verdwijnt hij, met een kleine horde fans achter hem, richting foyer waar we hem door de micro bier horen bestellen. Eerlijk toegegeven, bier drinken in foyers is nu eenmaal Belgische cultuur. Tevergeefs, Matt heeft geen duit op zak, want net na de eindnoot van het nummer staat hij alweer op het podium, zonder bier en zonder microfoon. Die laatste probeert zijn crew wanhopig terug te slepen vanuit het enthousiaste publiek.

The National is een totaalpakket, een bovenmenselijke ervaring waar geen ruimte is voor vragen omtrent de hoge bierprijzen in Vorst, alsook waarom “England” niet in de set is opgenomen. Nadat ook de laatste noot van “Terrible Love” door de zaal weergalmt, lijkt de band even te overleggen. Met het korte, unplugged gebrachte “Vanderlyle Crybaby Geeks” verdwijnt The National op een sublieme en krachtige wijze van het toneel. Zij in de total darkness van de coulissen, wij in onze hoofden en verbeelding, waar dit concert nog lang zal blijven nazinderen. Until the day we die.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Black Pumas @ Vorst Nationaal: Soul voor het grote publiek

Vijf jaar na het uitbrengen van zijn debuutplaat, mocht Black Pumas zich al opmaken voor een concert in Vorst Nationaal. De band…
InstagramLiveRecensies

The 1975 @ Vorst Nationaal: Een driedelige poprock masterclass

Toen een dik decennium geleden de ster van The 1975 in de lucht schoot, was het direct raak. Met singles als “Sex”,…
InstagramLiveRecensies

Noah Kahan @ Vorst Nationaal: Wanneer de 'boy next door' het tot wereldster schopt

Na een uitverkochte show in La Madeleine moesten we nog maar met onze ogen knipperen of Noah Kahan was alweer in ons…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.