LiveRecensies

The War On Drugs @ Vorst Nationaal: Melancholisch wegdromen op de prairie

LiveRecensies

The War On Drugs @ Vorst Nationaal: Melancholisch wegdromen op de prairie

Dat The War On Drugs is uitgegroeid tot één van de rockbands van het moment, konden we op 4 november nog maar eens aanschouwen in Vorst Nationaal. Daar gaven Adam Granduciel en de zijnen een show in een tot de nok gevulde zaal. Ze kwamen er hun steengoede nieuwe plaat A Deeper Understanding voorstellen. Dat de verwachtingen hoog gespannen waren, sprak dan ook voor zich. De band moest dus heel wat inlossen en dat deden ze op hun eigen zachte manier. Lang uitgesponnen nummer, fraaie gitaarsolo’s en een bepaalde dromerigheid konden ons twee uur lang blijven boeien, al had het hier en daar misschien net niet iets beter gemogen.

Openen deed het gezelschap van The Barr Brothers. De band uit Montreal had de moeilijke taak om een volgelopen Vorst te boeien. Ze maken breekbare muziek met hier en daar wat bluesy en country invloeden. Live bleek het alvast heel goed in elkaar te zitten, maar voor een zaal zoals Vorst was dit net iets te ingewikkeld. Hierdoor ging het publiek na een tijdje al aan het praten en viel de show wat in het water. Jammer, want er zit veel potentieel in de muziek van de band, er doet zelfs een harpspeler mee. Volgende keer zien we ze graag in een kleine zaal bezig!

The War On Drugs, dat is eigenlijk een beetje de Bruce Springsteen van deze generatie. Dat viel ook op gedurende het volledige concert in Vorst Nationaal. Hoewel het nooit heel letterlijk te horen was, doken er toch wel hier en daar eens echo’s van op. Zo heeft The War On Drugs een saxofoonspeler die met een diepe toon de nummers wat zwoelheid bijbrengt en is de muziek duidelijk klaar voor stadia. Meezingers maakt de band dan weer minder, maar de muzikaliteit en de sterkte waarmee alles wordt gebracht maakt alles weer goed.

De band had alles mee om er een mooie show van te maken. Zo waren ze omringd door allerlei lichtgevende driehoekjes die een aparte maar aangename sfeer van de show maakten. De lichtshow was duidelijk ook een meerwaarde want het zorgde er voor dat ieder nummer net dat tikkeltje meer gevoel kreeg. Het viel al op bij opener “In Chains” waarbij de belichting eerder sober en rustig was zoals de song, als “Holding On” als opvolger dan een meer vrolijke sfeer moest meegeven, kregen we ook positievere belichting. Alles was tot in de puntjes uitgewerkt en dat maakte het plezant om de show te bekijken.

Muzikaal kon het hier en daar wel sterker. Toch was het optreden zeker niet slecht maar het klonk soms net iets te soft. Granduciel deed bij bijna iedere song een gitaarsolo en die kwam er niet iedere keer even goed uit, we misten een explosie. De geluidsman achter de PA was er misschien wat te snel over gegaan, want de balans tussen sommige instrumenten kon stukken beter in bepaalde nummers. De kenmerkende piano en synth’s bij “Burning” (net als de gitaar overigens) stonden veel te stil waardoor het nummer die extra panache miste dat het kon brengen. Ook de solo bij “Pain” of “Strangest Thing” verzoop tussen alle andere instrumenten op het podium, wat erg jammer was want dit kon de show nog veel beter gemaakt hebben. Gelukkig kwam hij er bij “Nothing To Find” dan wel weer goed uit, maar daar ontbrak dan de kenmerkende mondharmonica. Gemiste kans, want Granduciel zou hem wel even later nog bovenhalen.

Nu we door onze kritische puntjes van de avond zijn, kunnen we ook zeggen dat The War On Drugs eigenlijk altijd garant staat voor een degelijke show. Je kan er met zekerheid geld op inzetten dat de meerderheid van de zaal met een zeer goed gevoel huiswaarts keerde. Dat goed gevoel werd versterkt door het onnavolgbare trio “Red Eyes”, “Thinking of A Place” en “Under The Pressure”. In een halfuur (want zo lang deden ze over die drie nummers), brachten ze iets dat we nog niet veel zagen op een concert.

Eerst en vooral was er een krachtige explosie in de instrumenten wanneer het refrein van “Red Eyes” er aan kwam (en dit keer was het wel sterk genoeg om overtuigend te zijn). Bij “Thinking of a Place” verscheen een wit doek op de achtergrond bedekt door allerlei psychedelische kleuren om een trippy sfeer te creëren. Het nummer duurt ook meer dan tien minuten en dat bleek niet iedereen te weten. Hierdoor begonnen mensen na vier minuten al te roepen, terwijl je dan net moet zwijgen en genieten van de stilte. Respect was iets wat die personen duidelijk niet kenden, wat tot frustratie leidde bij de echte fans in de zaal. Bij “Under The Pressure” ten slotte, kregen we dan weer een euforisch gevoel door de snelle drums, de aangename saxofoon en de opgewekte ondertoon die er in leeft. Het drietal zijn stuk voor stuk eigenlijk wereldnummers en als je ze na elkaar hoort, sta je toch even met je mond open te kijken.

Naar het einde toe ging de set wat trager wat resulteerde in ons eindelijke wegdromen. Iedereen deed zijn ogen dicht en zweefde mee op de zeemzoete stem van Granduciel en de fijne orgel gecombineerd met de repetitieve gitaargeluiden die je helemaal zen maken. Het leek even alsof al onze zorgen weg waren, maar toen verdween de band van het podium en waren we toch bezorgd dat ze niet meer gingen terugkeren. Gelukkig voor ons, kregen we een bisronde van drie nummers met “Burning” als absolute hoogtepunt. Iedereen leek dit te kennen en zong het dan ook vol passie mee. Wij waren stiekem ook blij dat “Baby Missiles” nog eens de set haalde, samen met “Buenos Aires Beach” het enige nummer van de avond dat niet van hun laatste twee succesplaten kwam.

The War On Drugs bewees in Vorst Nationaal waarom het zo’n geliefde band is. Ze brengen hun muziek vol passie, leven zich helemaal in en hebben verder niets nodig om overtuigend te zijn. In Vorst kon dat muzikale aspect misschien net iets beter afgestemd geweest zijn, maar de beleving was er zeker. Zachtjes genieten met complexloze muziek die je helemaal tot rust brengt, niemand lijkt er echt een afkeer voor te hebben. Nu de band grote zalen aandoet, hadden we even angst dat het niet zou overkomen, maar niets is minder waar. The War On Drugs staat er, doet zijn ding en laat iedereen vooral melancholisch genieten.

Setlist:

In Chains
Holding On
Pain
An Ocean Between The Waves
Strangest Thing
Nothing To Find
Knocked Down
Buenos Aires Beach
Red Eyes
Thinking Of A Place
Under The Pressure
In Reverse
Eyes To The Wind

Bis:
Baby Missiles
Burning
You Don’t Have To Go

Deze recensie werd in samenwerking met musiczine.net geschreven.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

The War On Drugs eerste naam voor Cactusfestival 2024!

Langs alle kanten wordt er de laatste weken met festivalaankondigingen naar ons hoofd gegooid. Terwijl bij sommige festivals al het merendeel van…
InstagramLiveRecensies

The War On Drugs @ Live /s Live 2023: Grand cru

Geen groep veroverde de afgelopen jaren zo stormachtig een tijdloze status als The War On Drugs. In de laatste, gelijknamige eindejaarslijst van…
InstagramLiveRecensies

Pinkpop 2023 (Festivaldag 1): Extra laag roze

Pinkpop, het roze feest der gezelligheid, is weer aangebroken. Ondanks het warme weer en de brandende zon liep ook dit jaar de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.