Still de nieuwe plaat van Wouter Dewit is zo een album waarvan geen enkel nummer er bovenuit hoeft te steken. Een album dat je luistert als geheel. Wie eraan begint zal onoverkomelijk zijn tocht voortzetten tot het einde. De symbiose tussen een introverte piano en een extraverte viool blijkt hiervoor de ideale gids.
Wouter Dewit is een klassiek geschoolde Limburger die componeert in zijn huiskamer. Daar creëert hij de ingetogen schoonheid die we kennen van pakweg Nils Frahm of Ólafur Arnalds. Diezelfde schoonheid ontdekte Dewit ook in de werken van kunstenaar Bart Slangen. Zijn stadsgenoot (ze zijn beiden van Maaseik) kreeg bijgevolg de eer om de artwork van Still te schilderen. Resultaat: een bevreemdend mistig tafereel van bladerloze bomen. Zelf beschrijft Dewit Still dan ook als een echte herfstplaat. “Hug, Run.” begint niet voor niets met het geluid van de wind en de ontmoeting tussen schoenzolen en dorre herfstbladeren.
Still luisteren, voelt als een herfstwandeling doorheen een mistig bos. Het eerste nummer “Still, it is.” laat ons meteen verdwaald voelen. Toch zijn we de weg niet kwijt. De minimalistische piano voert ons als een kompas in de juiste windrichting. En wanneer de bezwerende pianotonen ons bijna in een roes wiegen, ontmoeten we de viool. Deze grijpt ons bij de arm en voert ons verder, gemoedelijk maar een tikkeltje onrustiger, alsof we toch nooit echt zeker weten dat we onze bestemming zullen bereiken.
Eén nummer uit dit harmonisch geheel heeft toch juist dat klein tikkeltje meer. “Autumn Falls.” begint met door de computer betoverde tonen à la Nils Frahm. Wouter Dewit laat vervolgens de piano eenzaam aan het woord. Betoverende arpeggio’s worden gevolgd door kamervullende akkoorden. Het uiteindelijke wederwoord van de viool resulteert in een ingetogen apotheose. Prachtig! En dan nog gezwegen over de subtiele woordspeling die in de titel verscholen zit.
Altijd hetzelfde recept; een weemoedige piano die ongeveer in de helft van het nummer de viool ontmoet. “Down in the Deep.” laat beseffen dat hierin juist de genialiteit van het album schuilt. De herkenbaarheid creëert een innemend gevoel van vertrouwen waardoor we ons helemaal durven overgeven aan de melancholie van de piano. Wouter Dewit weet ons uit te nodigen in de huiskamer waarin hij het album componeerde, deze voelt vertrouwd, alsof we er zelf een beetje thuiskomen.
Met “Winter Sleeps.” eindigt tot onze grootste spijt de herfst en daarmee ook het album. We komen aan op onze bestemming: een oneindige winterslaap. Toch zal hij die tot het einde luistert zich nog steeds verdwaald voelen. De laatste pianotonen klinken ondoorgrondelijk en doelbewust onaf.
We merken nog op dat alle songtitels van Still onconventioneel en speels eindigen op een punt. Een simpele maar toch subtiele toets. Alsof Wouter Dewit er iets, maar toch ook niets mee wilt zeggen. Dit detail omschrijft eigenlijk de genialiteit van het hele plaat. Het is die eenvoud gekleurd met dat vleugje verrassende subtiliteit die van Still zo’n wonderlijk mooi album maakt.
Op 17 december 2017 vullen de pianoklanken van Wouter Dewit de Ancienne Belgique in Brussel. Wij zijn alvast van de partij.
