Het was twee jaar geleden dat Wolf Alice in de Botanique stond. Toen was het in de Rotonde en met slechts één album op zak. Ondertussen staat de band in de grote zaal en hebben ze ook meer werk om uit te putten, het gevolg was dan ook een uitverkochte Orangerie. Die zag dat de band tegenwoordig nog meer inspeelt op het instrumentele karakter van hun muziek. De kracht van een gitaar en een donker klankenspel brachten samen met enkele aanstekelijke nummers een aangename set teweeg.
Openen mochten de vrolijke jongens van The Magic Gang doen. Aan de hand van aanstekelijke melodieën en sterke refreinen, wist de band ons een halfuur lang te boeien. Niet meteen helemaal vernieuwend, maar wel vol overtuiging gebracht. De songs liggen handig in het gehoor en dankzij een meerstemmig karakter, heeft het zijn charmes. De band wist ons alvast helemaal warm te maken voor Wolf Alice en dat is waar een voorprogramma voor dient, niet waar?
Met het zweverige “Heavenward”, tevens de opener van hun nieuwste plaat Visions Of Life, start Wolf Alice zijn set. De band is in korte tijd uitgegroeid tot publiekslieveling in eigen land, maar ook bij ons blijkt er sympathie te bestaan voor de groep uit Londen. Dat ze zalen uitverkopen, hebben ze vooral aan zichzelf te danken. Sterke songs met straffe instrumentatie die live nog dieper gaat. Wanneer ze na een dromerige intro boordevol zweverigheid, overgaan naar het stevige “Yuk Foo”, laten ze al meteen zien hoe divers hun oeuvre is. Van de zachtste indie tot harde punk, alles kan en alles mag.
Wolf Alice laat zich in de Botanique vooral kenmerken door focus en inleving. Dit ging zo ver dat er nagenoeg geen interactie was tussen publiek en band. Verder dan een casual praatje van frontvrouw Ellie met het publiek en een bassist die het publiek hier en daar eens opzweepte, ging het niet. Hierdoor voelden we ons minder betrokken bij de set en leek het te veel alsof Wolf Alice een verplicht nummertje opvoerde. Gelukkig was er een extatisch publiek dat bijna alles meezong, stil was waar het moet en rondsprong waar het mocht.
De centrale plaats in de show was weggelegd voor een dreigend geluid. Het viertal laat ieder nummer ademen wat er voor zorgt dat de kleinste details goed zitten. Zo zijn de korte stille stukjes bij “Your Loves Whore” helemaal perfect synchroon wat er op wijst dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn. Toch bleek dit in de Botanique net iets te secuur te zijn waardoor het te veel leek alsof de band op veilig speelde. Bij “You’re A Germ” en “Moaning Lisa Smile” bijvoorbeeld mocht het net allemaal iets vuiler. Nu was er te veel het gepolijste aspect. Oké, het was allemaal zeer goed gebracht, maar ruimte voor spontaniteit bleek er niet te zijn.
Dit viel nog meer op bij de nieuwere nummers waar een zachte opbouw telkens voor een zware climax moest zorgen. Hierdoor ging het middenstuk, dat voornamelijk uit die nieuwe nummers bestond, minder boeien. Gelukkig was er dan “Beautifully Unconventional”, het perfecte popnummer van de band. De song zorgde er voor dat er terug energie in de set kroop en iedereen werd precies gelukkig. Als de band daarna met “Sadboy” en “Visions of Life”, twee van hun meest epische nummers speelt, is iedereen weer mee. Bij dat laatste horen we acht minuten wat de band allemaal kan en het slaat iedereen met verstomming. De snelle gitaren, het zachte begin, de dreigende opbouw en het bombastische einde zorgen er voor dat dit één van de beste songs is uit hun carrière en dat is live niet anders. Het wordt zelfs nog versterkt door de angstaanjagende lichtshow, niet geschikt voor epilepsie patiënten.
Door dit straf nummer op het eind van hun set te plaatsen, creëren ze een euforisch gevoel. De mensen in de zaal weten geen blijf meer met zichzelf en geven vervolgens ook alles wat ze in zich hebben. Dat is nodig want als de band terugkeert voor de bisronde, kan het publiek zich voor een laatste keer smijten met “Blush”, dat nog rustig begint, en “Giant Peach” dat gewoon alles en iedereen omver blaast. Het is door dit straf einde, dat de set uiteindelijk recht krabbelt en de band ons toch weet te overtuigen van hun live reputatie.
Wolf Alice had in de Orangerie moeite om een uur en een kwartier te blijven boeien. Dit lag vooral aan zichzelf, omdat ze het te goed wilden doen. Ze wilden hun muziek te strak brengen en nergens een foutje maken. Hierdoor kwam de set nogal afstandelijk over en dit was zeker zo bij de wat nieuwere nummers. Gelukkig wist de band op het eind helemaal terug op te staan, hun schapenvacht af te gooien en alles en iedereen te verbrijzelen. Als ze dit een hele set kunnen doen, dan zijn ze klaar voor het grote werk.
Setlist:
Heavenward
Yuk Foo
You’re A Germ
Your Love’s Whore
St. Purple And Green
Don’t Delete The Kisses
Formidable Cool
Bros
Lisbon
Planet Hunter
Beautifully Unconventional
Moaning Lisa Smile
Sadboy
Space & Time
Visions Of Life
Fluffy
Blush
Giant Peach
