Vorig jaar brak Japanese Breakfast door met een debuutplaat die een half uur aan knusse indie-pop bundelde. Dit jaar zorgde ze voor de bevestiging met een opvolger die grootser, indringender en nog beter was. Het project rond Michelle Zauner stond voor de tweede keer op Belgische bodem. Nadat de tour van haar eerste album Psychopomp haar bijna exact een jaar geleden naar de Botanique in Brussel bracht, kwam ze gisteren haar nieuwe album Soft Sounds from Another Planet voorstellen in Nest in Gent. Als voorprogramma had ze het Londense trio (live een kwartet) Girl Ray meegebracht.
Op het eerste gezicht is Girl Ray een standaard indierock bandje, maar als je hun eerste album Earl Grey wat nader gaat onderzoeken, ontdek je toch verrassend veel zin voor experiment en ambitie. Het beste voorbeeld hiervan is het dertien minuten durende, genre overschrijdende nummer “Earl Grey (Stuck in a Groove)”. Gisteravond besloten ze het helaas op veilig te spelen. Al van bij het eerste nummer, hun allereerste single “I’ll Make This Fun”, maakten ze duidelijk dat het een behoorlijk aarzelende en stuntelige set ging worden. Soms had het optreden zelfs meer de sfeer van een repetitie. Enkel een nieuw nummer, dat ze als voorlaatste speelden, klonk snediger, maar het kon toch niks veranderen aan de redelijk bleke indruk die de band achter liet.
Girl Ray probeert wat van de platgetreden songstructuren los te komen, maar live kwam dit er niet uit. Toen ze een beetje uit het strofe/refrein/strofe patroon probeerden te vluchten (de zangeres/gitariste perste er wat kalme gitaarsolo’s uit en ook de bassiste kreeg eens wat vrije ruimte) zakte de set niet als plumpudding in elkaar, maar resulteerde het zeker ook niet in een prikkelend optreden. Het waaide allemaal gewoon voorbij. Girl Ray is een sympathieke band die een fijn album heeft gemaakt, maar live konden ze hun potentie niet waarmaken.
Al van bij de eerste tonen legde Japanese Breakfast een stuk meer pit aan de dag. Toen het project van Michelle Zauner vorig jaar de Botanique aandeed, had ze twee extra muzikanten mee. Nu stonden ze met z’n vieren op het podium. Een gitarist en bassist kweten zich onopvallend van hun taak op de zijkanten van het podium. De drummer, die ook voor de backing vocals instond, liet zich al iets meer gelden. Maar alle aandacht ging weliswaar naar de frontvrouw, Michelle Zauner, die zich met haar lichtgevende schoenen als een vis in het water voelde en opgewekt ronddartelde over het podium.
Volgens setlist.fm spelen Michelle Zauner en haar band altijd krek dezelfde nummers, maar dat doen ze dan zonder dat er sleet op de formule komt of zonder uit te laten schijnen dat ze de set zo naderhand wel beu gespeeld zijn. Het komt nog steeds heel levendig en dynamisch over. Ze begon met “Diving Woman”, de opener van haar nieuwe plaat. Het is haar meest uitgesponnen en ambitieuze nummer en tevens ook de song waar ze het sterkst de invloed van shoegaze bands gaat opzoeken (Japanese Breakfast verzorgde in het verleden het voorprogramma van o.a. Slowdive en de supergroep Minor Victories).
Wanneer je slechts twee albums onder de arm hebt die beide rond het halfuur zweven, kan je er op een klein uur tijd bijna je volledige oeuvre doordraaien. Ze vuurden dan ook het ene nummer na het andere af, die allemaal erg overtuigend en veerkrachtig overkwamen. In de tweede helft van de set verlieten de bassist en gitarist het podium en nam de drummer achter de synths plaats, gezien het tijd was voor wat rustiger nummers. Ondanks dat “This House”, “Triple 7” (vanop Psychopomp) en “Till Death” misschien wel de mooiste liedjes zijn die de band in haar oeuvre heeft, voelde het toch jammer dat de vaart uit het optreden werd gehaald. Maar het duurde niet lang vooraleer de melancholische en nostalgische sfeer van de rustige nummers ons ook inpakte. Zauner heeft een scherpe stem. Het past bij de muziek en ze kan haar stem ook op verschillende manieren inzetten. Zo is het zowel overtuigend wanneer ze op de top van haar longen schreeuwt tijdens “Jane Cum” als prachtig tijdens een kalm nummer als “This House”.
Dan was het op het einde tijd voor een poging om wat beweging in de zaal te krijgen. De laatste nummers kondigde ze aan als songs om op te dansen, maar zeggen dat dit ook effectief gebeurde, zou de waarheid geweld aan doen. Het publiek was niet stoïcijns gebleven tijdens het optreden en juichte de band behoorlijk enthousiast toe, maar toch bleef iedereen min of meer op zijn eigen tegel staan. “Everybody Wants to Love You”, op plaat een lieflijk liedje, brachten ze met een ontvlambare energie, maar de akoestiek in de zaal werkte niet zo goed mee om de explosieve nummers echt overweldigend te maken.
Wat Girl Ray ontbrak aan vitaliteit kon Japanese Breakfast ruim compenseren. Van alle indie-pop bands die de muziekwereld vandaag rijk is behoort Japanese Breakfast zonder twijfel tot de toplaag en dat konden ze live ook bevestigen. Ze brachten bijzonder goeie nummers, energie en spelplezier mee naar Gent en meer heb je eigenlijk niet nodig om van een goed concert te spreken.
