Zeven is een geluksgetal, zeker voor Jasper Erkens. Zeven jaar geleden, op z’n zeventiende, won hij Humo’s Rockrally net niet maar maakte meer furore met z’n debuutalbum dan winnaars Steak Number Eight. Na een mislukte lancering van zijn ALTREGO-project, keert hij op 27 oktober terug onder zijn eigen naam met Drawing A Line. Een tweede debuut, een nieuwe start, waarop we nog een schim van de verlegen krullenbol uit 2009 herkennen en een internationale eigentijdse Erkens horen.
We schrijven 2009, de 17-jarige Jasper Erkens brengt een debuutalbum uit dat hij mag voorstellen op Werchter en in het voorprogramma van Adele. Na een MIA voor beste doorbrak en een aantal TMF-awards trekt het tieneridool richting Londen. Hij wordt er als eerste niet-Brit toegelaten op de BRIT school waar hij ondertussen alumni is net als Adele, The Kooks en Amy Winehouse. Nadat hij afstudeert met onderscheiding probeert hij zijn project ALTREGO uit de grond te stampen, wat niet meteen lukt. Hij verhuist naar Amsterdam en begint er te schrijven aan een tweede album. Terug onder zijn eigen naam, herkennen we de échte Erkens met zijn gitaar en korrelige diepe stem die zeven zomers geleden heel wat meisjesharten wist te veroveren.
Met Drawing A Line wil Jasper Erkens duidelijk een streep onder zijn vorige werk zetten. Hoewel de titeltrack dat heel helder verwoordt, lijkt net dat nummer het meest op zijn vroegere werk. De luide stem van Erkens speelt de hoofdrol en wordt ondersteund door een akoestische gitaar. Die combi betekent voor sommige singer-songwriters automatisch een ballad, bij Erkens betekent dat het tegenovergestelde. De krachtige opener geeft daarentegen wel valse hoop voor de rest van het album. Meteen na de opener gaat Jasper een andere richting uit met “Nothing Could Stop Us” en “Hop On The Rhythm”. Twee platte popsongs die evengoed uit de nieuwste Stan Van Samang of Tom Dice konden komen. De teksten zijn makkelijk en de melodie pretpark-vrolijk.
De sample van een vrouw die in gebroken Engels haar zin met ‘Oh my god’ begint in “Nothing Could Stop Us” of het fragment van een professor in het begin van “They Say” zijn overbodig. Voor het betere soundbite-werk, moet je doorspoelen naar “Repeat Routine”, een lied over het routineus uitkijken naar vrijdagavond. Ritmisch hoor je het borstelen van tanden, gorgelen en starten van een auto. De vrolijke sound doet je al dansend uitkijken naar vrijdagavond, net als electro-pop ballad “Nocturnal” dat zwoele nachtelijke vibes afgeeft.
Op Drawing A Line is niet enkel een akoestische gitaar te horen, zoals op z’n debuutplaat. In “One More Stripe” klinkt een vrolijke synth. De melodie is extreem poppy en het leuke deuntje blijft goed hangen. De stempel van producer Jim Elliot (Ellie Goulding, Rae Morris, Olly Murs) is hier duidelijk te horen. Die stempel horen we ook terug in “IOU”, een nummer met een Ed Sheeran-achtige beat. Zelfs al weet je niet waar IOU voor staat, je begrijpt de trieste tekst meteen. “From Now On” is even pakkend maar op een ingetogen manier. Het getokkel op de gitaar wordt overmeesterd door de stem van Erkens die in het refrein uithalen à la Tamino doet.
De Erkens van vroeger met een luide korrelstem en een gitaar horen we – goed verstopt – op de plaat terugkomen. In “Money” en het funky “Time Has Been So Kind” schreeuwt Erkens zijn gevoelens van zich af. Maar vooral “On My Mind” klinkt bombastisch. De ontploffing is compleet overbodig. De harde gitaren en ruige stem van Erkens blazen je sowieso al omver. Afsluiten doet Jasper met een korte en rustige pianosong. “Start Life” heeft iets weg van die andere Jasper (Steverlinck) en Coldplay. Met z’n 1:40 kan het de volledige drukte van de plaat niet volledig intomen en het open einde maakt dat je meteen weer naar het eerste nummer wilt luisteren.
Op Drawing A Line is horen we de oude Jasper Erkens nog doorklinken. De ballads zijn echter futuristischer en sommige gitaarsongs kregen een uitgebreide aankleding. Waar we hem vroeger nog zouden vergelijken met Jeff Buckley, klinkt Erkens vandaag meer als een mix tussen Coldplay en Ed Sheeran. De teksten zijn misschien nog niet overal even ontroerend, maar de grappige samples maken dan weer veel goed.
