Het lichte gewicht van onze portefeuille in het achterhoofd houdend, scannen we de lijst van speciale bieren naar de goedkoopste prijs. Als een rasechte Belg gaat Diego rechstreeks naar de toog. De gitarist van het Brusselse BRNS proeft voor en lijkt de barman te onderwerpen aan existentiële vragen over bier. We gaan op het terras zitten, het is waarschijnlijk de laatste warme dag van het jaar. Met het Brusselse geroezemoes op de achtergrond praten we over BRNS: hun nieuwe album, het nieuwe bandlid en zo veel meer.
Gisteren dwaalde Diego Leyder nog rond op een concert van White Wine in de Brusselse huiskamer van Trône (georganiseerd door Tim, drummer en zanger van BRNS, nvdr). Vandaag begint het gesprek met Holidays. Nog steeds met bier in de hand.
Jullie brachten de Holidays EP uit voor de zomer, terwijl het album al voorzien was voor enkele maanden later.
Klopt. Een doorsnee album heeft ongeveer tien songs en we hadden er voor dit album 14 geschreven, vier teveel dus. We wilden die nummers niet verloren laten gaan dus besloten we ze al uit te brengen. Het was ook al lang geleden dat ons publiek nog iets van ons had gehoord (hun laatste album ‘Patine’ kwam uit in 2014, nvdr), dus dachten we dat het een leuke opwarmer zou zijn voor het album.
Het album, Sugar High, klinkt meer up tempo, meer lo-fi en nog experimenteler dan Wounded (2013) en Patine (2014). Is dat een bewuste evolutie?
Het klopt dat de songs op Sugar High wat strakker en meer up tempo zijn. De nummers op Wounded en Patine waren in vergelijking vrij donker. (denk na) Maar is het niet zo dat dat een bewuste zet was. We schrijven gewoon, zien wat er gebeurt en laten onszelf verrassen door wat er uit dat schrijfproces komt.
Hoe is Sugar High tot stand gekomen? Zonderen jullie je af tijdens het schrijfproces?
Sugar High werd geschreven in de zomer van 2015, we hadden toen minder shows en dus meer tijd. In januari en april 2016 schreven we ook nog enkele nummers, hoewel de meeste tracks toen eigenlijk al vorm hadden. Het is niet zo dat we ons echt afzonderen, we schrijven tussen de shows door en voornamelijk gewoon in onze thuisstad, Brussel. Meestal komt iemand spontaan met een idee, soms splitsen we ons bewust op in duo’s om te schrijven. (denkt na) We luisteren naar elkaar en vullen elkaar eigenlijk vrij makkelijk en spontaan aan. Soms is het natuurlijk een beetje geven en nemen maar veel discussie is er dus eigenlijk niet echt. Als er al discussie is, wint de democratie. Soms zitten we natuurlijk helemaal vast, dan zitten we depressief in onze kelder. (lacht)
Aan wie vragen jullie dan raad? De producer?
Aan niemand. Soms laten we songs horen aan onze vrienden maar meestal houden we het intern, want het is en blijft onze identiteit en sound. We gaan vrij ver in onze demo’s, dus eenmaal in de studio weten we al wat en hoe we het willen. We werkten voor Sugar High samen met Tommy Desmedt, hij werkt ook met Girls in Hawaii. We kenden Tommy al lang en die vriendschap gaf ook de ruimte om eerlijk te zeggen wat we van een mix vonden. Omgekeerd natuurlijk ook, hij bracht vaak zaken aan waar we zelf nog niet aan gedacht hadden. Zo heeft hij natuurlijk wel bijgedragen aan de sound van de plaat.
Waar is het album precies opgenomen?
Ongeveer de helft is opgenomen in de Beursschouwburg hier in Brussel. De zaal was enkele dagen vrij. Daarvan hebben we gebruik gemaakt om ze om te toveren tot een pop-up studio. Er zijn overal stopcontacten dus we konden praktisch overal gaan opnemen in het gebouw. Voor de andere helft brachten we Tommy en zijn materiaal naar een afgelegen plattelandshuis van de ouders van César (ondertussen ex-toetsenist bij BRNS, nvdr). Het gebruik van een mobiele studio geeft heel veel mogelijkheden om op te nemen in de verschillende ruimtes die een zaal of huis op het gebied van klank te bieden heeft. Veel interessanter dan een doodgewone studio met twee of drie ruimtes.
César, die de band verliet, schreef dus nog wel mee aan Sugar High?
César heeft inderdaad nog mee geschreven aan Sugar High maar zag het jammer genoeg niet zitten om nog met dit album op tour te gaan. Hij heeft nu enkele andere muzikale projecten waar we hem volledig in steunen. Hij was er bij van in het begin en we zijn nog steeds vrienden. Maar zijn vertrek was inderdaad niet gemakkelijk.
Jullie bleven niet bij de pakken zitten en vonden al een nieuw lid: Lucie.
We kenden Lucie al langer. Ze is afkomstig uit Parijs en speelde in enkele bands. We waren al lang goed bevriend en wisten dat ze verstand had van synths, dat ze kon zingen en gevoel voor ritme had. We vroegen haar om er bij te komen en daar heeft ze toch niet al te lang over moeten nadenken. (lacht) César heeft haar trouwens geholpen om de partijen onder de knie te krijgen en na enkele repetities was ze al ingewerkt in de band. Het wordt natuurlijk wel moeilijker om de bandrepetities te organiseren aangezien Lucie in Parijs woont.
Lucie schreef dus nog niet mee aan het nieuwe album?
Neen. Het klopt wel dat er enkele vrouwenstemmen te horen zijn op het album maar die zijn niet van Lucie. Het wordt in de toekomst wel interessant als we opnieuw gaan schrijven. Een nieuw lid brengt sowieso een heel andere dynamiek teweeg. Wij zouden uiteraard graag hebben dat ze creatief meewerkt aan de toekomst van BRNS, maar eigenlijk hebben we het er nog niet echt over gehad.
In november spelen jullie een thuiswedstrijd in de Beursschouwburg te Brussel, maar jullie speelden dit najaar ook al in Duitsland en vertrekken binnenkort naar Zwitserland. Is het een luxe-leven met BRNS op tour?
Zeker niet. (lacht) De luxe van de hotels hangt af van het festival of de venue waar we spelen. Maar meestal is het allemaal zeer minimalistisch en trekken we via onze booker er gewoon zelf op uit. Via via proberen we dan contacten te leggen en kamperen we meestal gewoon in iemand zijn woonkamer. Op tour gaan is altijd een klein avontuur en de slaapzakken gaan bijna altijd mee.
Jullie speelden al op de grotere Belgische festivals zoals Dour, Pukkelpop en Les Ardentes. Ik kan me best inbeelden dat het experimentele kantje aan jullie muziek niet altijd makkelijk over te brengen is aan een uitgelaten festivalpubliek.
Festivals zijn altijd leuk door de zorgeloze sfeer die er heerst. Op festivals spelen we natuurlijk ook een heel andere set dan op onze eigen zaalshows. Op een festival gaan we meer voor energie en de meest toegankelijke nummers, terwijl er in een zaal meer ruimte is voor experiment met geluid en licht. We spelen dan ook meer sfeernummers die we op een festival niet zouden brengen. Ik zou zeggen dat we de kleine zalen prefereren, meestal is het geluid daar ook beter. Toch, soms houden we van kleine accidentjes. Als alles te strak geregeld is, is er ook geen ruimte meer voor verbetering en is het te strak afgelijnd dat muziek spelen bijna gewoon een sport wordt. Als er niets kan mis gaan, kan er denk ik ook niets goed gebeuren.
Verkies je schrijven of live spelen?
Het zijn natuurlijk verschillende dingen. Ik experimenteer graag met muziek en geluid dus op langere termijn is het creatief muziek maken en schrijven leuker. Live heb je natuurlijk meer de adrenaline van het moment zelf.
Is het heel anders om in Vlaanderen te spelen dan in Wallonië of Brussel?
Neen, niet echt. In het begin speelden we natuurlijk vooral in Brussel en deden we ook Wallonië aan maar over het algemeen hebben we evenveel gespeeld in Vlaamse steden dan in Wallonië of Brussel. In steden zoals Gent bijvoorbeeld zijn we altijd zeer positief onthaald geweest.
Volgen jullie het Vlaamse muzieklandschap een beetje?
We zaten tot voor kort bij PIAS, dat ook veel artiesten uit de Vlaamse indie-scène onder de vleugels neemt. We houden van Balthazar, en hebben met hen als support act door Duitsland getourd. Zowel op plaat als live zijn ze fenomenaal. Madensuyu is ook zeer goed, ik herinner me een avond in de Muziekodroom in Hasselt met Traams en Madensuyu. Magisch! We houden ook van het experimentele van STUFF. maar eerlijk gezegd: we luisteren niet echt naar Belgische muziek.
Waar luistert BRNS dan wel naar?
Het is moeilijk te zeggen omdat we naar verschillende dingen luisteren maar ik denk dat onze common ground Radiohead is. Het laatste album van Liars (TFCF, nvdr), bijvoorbeeld, vinden we goed. In de laatste jaren van mijn tienerperiode luisterde ik en Antoine (basist bij BRNS, nvdr) veel naar jazz maar ook naar punk en postpunk. Tim houdt dan weer van hiphop. Er komen dus veel stijlen samen in BRNS, klinkt cliché maar het is waar. (lacht)
De videoclip van Pious Platitudes is zo walgelijk dat het een echt kunstwerk wordt. Denken jullie zelf de videoclips voor BRNS uit?
De clip van PIous Platitudes is inderdaad heel goor. (lacht) Ze werd gemaakt door Julien Camione. Hij is een hip-hop muzikant en heeft verschillende projecten waaronder Punky Brewster. We wisten dat hij video’s en films maakte en hebben hem carte blanche gegeven. We houden wel van zombie films dus na de eerste versie zat het eigenlijk al meteen goed. Het is sowieso wel een deel van de identiteit van BRNS om ook visueel te werken. Voor de videoclips van Encounter en Hurts hebben we meer ons eigen idee uitgewerkt. Dit zijn ook de eerste clips waar we als band samen in voorkomen, het moest allemaal wat sneller gaan en zo moesten we ook geen acteurs contacteren;
Hoe heeft BRNS elkaar leren kennen?
We kennen elkaar van school, ik had een band met Antoine en hij met Tim uiteindelijk zijn we gefuseerd. Antoine en Tim zijn er op uitgetrokken en kwamen terug met twee nummers: “Mexico” en “Here Dead He Lies”. Toen ik de demo’s hoorde was ik meteen verkocht. Het was een heel spontaan proces. Het was gewoon gezellig muziek maken onder vrienden, het plan om er ook full time van te gaan leven was er toen zeker niet.
Misschien een moeilijke vraag, maar hoe zie je de toekomst voor BRNS?
We willen sowieso meer touren in plaatsen waar we nog niet geweest zijn. De plaat komt ook uit in Zwitserland en Duitsland dus daar hopen we te groeien. We speelden in Rusland reeds paar keer, er waren misschien maar tien mensen, maar het was echt heel leuk. (lacht) In de UK zijn we ook al paar keer geweest, maar het is moeilijk om daar voet aan de grond te krijgen. In de VS speelde we al op South by Southwest maar de verplaatsingskosten maken het ontzettend duur. Het lijkt ook heel hard op de UK op muzikaal vlak: people don’t give a shit. Er is zo veel muziek in omloop, mensen zijn niet snel onder de indruk, zeker niet van een bandje uit het kleine België. (lacht) In Londen en Brighton is het wel fijn, daar trekken we op onze shows zo’n honderd mensen. En ze betalen er voor! (trots) In Manchester komen er vijftien en in Glasgow brengen we misschien vijf man op de been. We hebben nu een PR verantwoordelijke in de UK, dus we zullen zien wat het geeft. Voor de rest blijven we natuurlijk schrijven. We weten nog niet wat het volgende is dat we zullen uitbrengen: een plaat of een single maar we zijn in ieder geval blij dat de mensen zich ons nog herinneren en dat we kunnen teruggaan naar de oude plaatsen en op ontdekking naar de nieuwe.
Bedankt voor het interview, en tot in november in Gent. Die zwaaiende gekken uit het publiek zijn wij.
