AlbumsRecensies

Albumreviews: Beire Kort #6

Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze keer brengen we een review van Mastodon, Electric)noise(Machine, Ryan Power, Kaitlyn Aurelia Smith, Marilyn Manson, Wolf Parade, Robert Plant, Ufomammut, Douglas Firs en Sound Of Ceres.

Mastodon – Cold Dark Place (★★★★) 

Nauwelijks een half jaar na de release van hun zevende studioalbum Emperor of the Sand, bracht Mastodon op 22 september een nieuwe EP uit, genaamd Cold Dark Place. Over de tijdspanne van vier nummers verkent de band nieuwe horizonten en zijn Hinds en co niet bang zich te verliezen in donkere, melancholische, sprookjesachtige en apocalyptische fantasieën. De aangewende bedenksels komen van the riffmaster himself Brent Hinds, die de EP helemaal heeft bedacht, gespeeld en samengesteld tussen de twee laatste studioalbums door. De idee achter deze EP is volgens hem “the concept of living and how much it hurts to fucking be alive”.  Na een iets commerciëler laatste album stelde Mastodon menig fan teleur. De loodzware en spacy riffs werden op de achtergrond geduwd voor een meer toegankelijkere en zachtere sound. Met deze EP hebben ze hun roots teruggevonden en deze in een nieuwe metaljacket gestoken, hetgeen wij als aloude Mastodonfan ten zeerste toescreamen.

Cold Dark Place verscheen op 22 september via Reprise Records

Electric)noise(machine – Distant Shores (★★★)

Een tweede EP voor trio-powerhouse Electric)noise(machine, fasten your seatbelts! De eerder gereleasete single “Distant Shores” rolt goed binnen, met een überstrakke ritmesectie terwijl de zanglijn het boeiend en catchy houdt. De kurkdroge riffs lijken allemaal wat op elkaar, maar de goed gemikte noise-tsunami’s en psychedelische uppercuts doen de sound in breedte toenemen en houden het interessant. “Vergines” laat een kwetsbaardere kant van de band zien, de vocals voelen emotioneler aan. Een gevoelige (maar extreem overstuurde) snaar dus, maar ook het meest zweverige nummer van de plaat. In het algemeen lijkt het erop dat E)N(M iets toegankelijker klinkt dan in hun debuut Pardon. Waar de eerste EP al schreeuwend uit de bocht vliegt, vermijdt Distant Shores al driftend de afgrond en blijft ze op de rails. Gereserveerd, maar wel strak, vuil, en -ach waarom ook niet-, zelfs een beetje poppy.

Distant Shores verscheen op 20 oktober via PIAS

Ryan Power – They Sell Doomsday (★★★½)

De kans dat de naam Ryan Power een belletje doet rinkelen, is behoorlijk klein. Toch staat deze New Yorker al een tijdje garant voor aangename speelse popmuziek. Op They Sell Doomsday neemt hij de zaken niet alleen wat ambitieuzer aan qua kwantiteit (deze plaat klokt af op net geen volledig uur), maar ook de kwaliteit is sterk gevorderd. Powers vierde album is een lange trip die ons van het ene bondig popnummer naar het ander leidt. Een bonte mengeling van kleurrijke ideeën nemen de bovenhand en vermengen zich zo goed als altijd op een spannende manier met de absurde teksten van Ryan Power. Je moet een beetje in de mood zijn om een uur lang op de stroom van zijn prettig gestoorde liederen te drijven, maar eenmaal je de sprong waagt kom je met een goed humeur terug. Voer voor de fans van bands als of Montreal en Vinyl Williams!

They Sell Doomsday verscheen op 20 oktober via NNA Tapes.

Kaitlyn Aurelia Smith – The Kid (★★★★)

De Amerikaanse Kaitlyn Aurelia Smith is zonder twijfel één van de meest interessante hedendaagse figuren binnen haar genre. Met puike analoge synths, veel talent en de invloeden van new age in haar achterhoofd, maakt ze al jaren betoverende muziek. Op het ambitieuze The Kid giet ze haar ideeën in een nog meer coherent geheel. Haar prachtige analoge synths en oeverloze creativiteit maken van dit album een onuitputtelijke bron van fascinatie waar telkens nieuwe verrassende elementen in te ontdekken zijn. Wanneer je bijna volledig verzonken bent in de droomwereld van Kaitlyn Aurelia Smith, is er altijd wel haar bezwerende stem die komt opdraven en je aandacht grijpt. Het is best wel uniek om een album in dit genre te verzoenen met zo’n prominente vocals. In het geval van Kaitlyn Aurelia Smith lukt dit voortreffelijk wat deze plaat tot een organisch geheel maakt. The Kid klinkt als een reis van de onontdekte regionen van het universum tot de duistere bodem van de oceaan.

The Kid verscheen op 5 oktober via Western Vinyl.

Marilyn Manson – Heaven Upside Down (★★)

Strakke gitaarriffs, out-of-touch songteksten en een onopmerkelijke productie, zo zou je Marilyn Mansons nieuwste album, Heaven Upside Down, het beste kunnen samenvatten. De belangrijkste goocheltruc van de Amerikaanse shock-rocker – mensen shockeren met obscene lyrics – is anno 2017 helemaal uitgewerkt en uitgehold. Toch verdient Mansons nieuwste plaat zeker een luisterbeurt. Heaven Upside Down is immers ritmisch zeer sterk, maar voegt daar bitterweinig aan toe – en daarin ligt de zwakte van het album. Met edgy teksten als ‘you say God, I say Satan’ (“Say10”) blijft Manson eenvoudigweg geen relevante kracht meer in de hedendaagse rockscène. Bovendien lopen er in hedendaagse Trumpiaanse tijden heel wat engere figuren rond.

Wolf Parade – Cry Cry Cry (★★★½)

Toegegeven, uitleggen waarom een album drie of drieënhalf sterren verdient, is vrij onmogelijk. Zeker in een minirecensie. Je zegt letterlijk: “het album is niet heel bijzonder, maar het is ook niet slecht. Tussen de twee dus, maar het album krijgt het voordeel van de twijfel.” Wolf Parade’s nieuwe album, Cry Cry Cry, is exact zo’n album: geen vurige, gepassioneerde zang als in hun gelijknamige debuutplaat of Apologies To The Queen Mary, hun tweede LP, maar Cry Cry Cry is wel een sterke throwback naar lekkere old-school indierock. Indiefans zullen wellicht smullen van deze plaat – en bij uitbreiding, de gehele discografie van de band -, maar voor de gemiddelde muziekliefhebber zal Wolf Parade’s nieuwste LP wellicht niet de ontdekking van de eeuw zijn. Cry Cry Cry is wel een waardige opvolger van hun vorige werk uit 2016, EP4, waar typische indierockgeluiden gekruid worden upbeat synths en zelfs trompetten. Soms lijkt de band in hun nieuwste werk wat inspiratie op te hebben gedaan van hun genrecollega’s, Arcade Fire, zowel op muzikaal als lyrisch niveau. Maar waar Arcade Fire evolueerde naar radiovriendelijke discopop, blijft Wolf Parade in de vertrouwelijke indiesfeer. En het resultaat mag er best zijn.

Robert Plant – Carry Fire (★★★½)

Op Carry Fire klinkt Robert Plant nog altijd als een rocklegende die niets meer te bewijzen heeft maar weigert om zijn rock ’n roll trucs op te bergen. Een album met een aanlokkelijk warme uitstraling van wijsheid, waarschijnlijk het resultaat van de leeftijd die er muzikaal insluipt. Toch slaagt Plant erin om op “Carving Up The World Again…a wall and not a fence” nog eens scherper uit de hoek te komen en problemen zoals migratie en nationaliteit aan te brengen. “Bluebirds Over the Mountain” gaat zelfs verrassend de folk-rock toer op. Een goede elfde, dit solo album.

Ufomammut – 8 (★★)

Keihard rechtdoor en tegelijk zalig trippen, nog de beste manier om 8 van Ufomammut te beschrijven. Het trio dat ondertussen bijna twintig jaar bezig is, is hiermee toe aan hun achtste studioalbum toe. Ufomammut maakt knettergekke drone om heerlijk op weg te spacen, voor de fans van doom en aanverwante genres een dikke aanrader. Wij zijn echter minder enthousiast. Met titels als “Babel” en “Warsheep” oogt de cd zeer mysterieus en angstaanjagend, jammer genoeg lossen ze die verwachtingen niet in. 8 blijft zeer repetitief en ’t is al moeilijk onderscheiden wanneer het volgende nummer op de cd begint. Weinig definitie en veel repetitie is onze conclusie, jammer maar helaas.

Douglas Firs – Hinges of Luck (★★★★)

Voor zijn derde album zocht Gertjan Van Hellemont de rust op in Montréal. De gerenommeerde folk/country schrijver keerde terug met een plaat die meteen vertrouwd aanvoelt maar een pak diverser is. Opener “The Both of Us” start als een prachtig wiegelied met refreinen die bombastisch opkomen en even abrupt terug naar de rust gedijen. Het is duidelijk dat Van Hellemont in Montréal de afzondering gevonden heeft die hij nodig had om opnieuw vertederend mooie composities te maken. Op “Too Much & Too Fast” en “Undercover Lovers” merken we dat zijn zelfontplooiing ook tot nieuwe muzikale inzichten heeft geleid, onder de vorm van keys en zelfs een beat. De nieuwe toevoegingen klinken perfect op hun plaats en zijn een grote meerwaarde aan de plaat. Douglas Firs weet wat hij waard is, want het is voor nummers zoals “Hannah” en back to basics afsluiter “Montréal”, dat we altijd zullen terugkomen.

Sound of Ceres – The Twin (★★★½)

Uit de assen van de noise- en dreampopband Candy Claws is – samen met leden van The Drums en The Apples In Stereo – het ambitieuze Sound of Ceres ontstaan. Op hun tweede album The Twin wijken ze niet teveel af van hun dromerige, overstuurde sound waar ze bekend voor staan, maar ze zijn hier wel in gegroeid. Het is namelijk een kort, maar verfijnd album geworden dat ons op een gestaag tempo meesleept naar het concept van de plaat. The Twin gaat namelijk over de uniekheid van het zijn en hoe we als individu uit een oneindige hoeveelheid mogelijkheden slechts één bepaalde combinatie eigenschappen bezitten. Die diepliggende boodschap verrijkt het album, maar het wordt nooit opgedrongen. The Twin is namelijk een geheel dat op verschillende manieren kan benaderd worden: van een uitgedacht conceptalbum tot 36 minuten vluchtige dreampop.

The Twin verscheen op 6 oktober via Joyful Noise.

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (Dag 2): Alternatief muziekfeest

De tweede dag van het Ways Around Festival ging door in RESET. In een vorig leven was dit gebouw het hoofdkantoor van…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Boeckner - Boeckner! (★★★★): Als een uitroepteken!

Dan Boeckner is een onrustige ziel. De man meandert al jaren tussen verschillende bands om zijn muzikale eetlust te stillen. Met Spencer…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Tobias Arbo - "Recover"

In 2023 leerden we Tobias Arbo beter kennen dankzij zijn debuut-ep Powerlines. Met zachte indiefolk uitte hij zich op een gevoelige en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.