Van de setlist van de dag voordien in diezelfde AB bleven slechts zes nummers over, door elkaar geschud qua volgorde en vaak op een ander moment vastgepind. Dat maakt liveshows van Mogwai zo spannend: je mag doorheen de samenstelling van alle voorgaande optredens neuzen, ze zullen je toch verrassen met hun songkeuze en volgorde van nummers. Geen enkel concert is hetzelfde. Dus kan je ook niet op de proppen komen met het argument ‘maar ik heb ze al twee keer gezien’. Wij zakten dus maar wat graag af naar de Ancienne Belgique gisterenavond.

Bovendien speelde de band niet in vaste formatie: gitarist John Cummings ging, een toetsenist kwam live die leemte opvullen. Martin Bulloch kampte kort voor aanvang van de tour met gezondheidsproblemen en wordt nu tijdelijk vervangen door Cat Myers van Schotse band Honeyblood. Er waren dus nog extra variabelen aanwezig die dit concert net dat beetje anders zouden maken van voorgaande Mogwai ervaringen. Het vloeide samen in een goed en degelijk concert, zonder verplettterend of memorabel te zijn.

We werden eerst opgewarmd door Sacred Paws, een volledig vrouwelijke band van Mogwai’s eigen onafhankelijke label. Ze speelden aanstekelijke up-tempo indierock. Heel zomers en opgewekt. Helaas verdronken gitaar, zang en basgitaar veel te stil in de mix. De basdrum overheerste zowat alles de eerste helft van hun set. Bovendien werd met die basdrum gedurende enkele opeenvolgende nummers een snel en eentonig ritme gespeeld, wat op den duur toch ging vervelen. Wanneer de bassiste even afging, hoorden we ook niet echt een verschil met daarvoor, wat toch een beetje jammer was. Een zeldzaam moment (de geluidsman schoot dan toch even wakker) verstilde de galm van de basdrum, en hoorden we toch verfijnde gitaarriedeltjes en leuke vocalen. Dit waren korte lichtpuntjes in een show waar meer potentieel in zat dan de geluidsman eruit haalde.

Een bericht gedeeld door damarsh (@damarsh) op 21 Okt 2017 om 2:44 PDT

Gelukkig konden we ons hart verwarmen aan een enthousiast applaus toen de medegrondleggers van de post-rock het podium van de AB betraden. Mogwai blijft na meer dan twintig jaar nog steeds populair, anders zou je de AB geen tweemaal zo goed als uitverkocht achterlaten. Meteen deed de piano uit opener “Friend Of The Night” de haartjes op onze arm een eerste keer rechtveren. Het intussen alweer van 1997 daterende “New Paths To Helicon Pt 1” kreeg de zaal een eerste keer muisstil (niet dat er daarvoor extreem veel lawaai was). Fluweelzacht bouwde het nummer op naar een eerste climax, vasthakend op de warme gloed die “Brain Sweeties” daarvoor had verspreid.

Dat laatste was een eerste nummer uit de uitstekende nieuwe plaat Every Country’s Sun. De helft oude, de helft nieuwe nummers, dat was zowel de eerste als de tweede avond het devies. “Battered At Scramble” zorgde voor de eerste stevige noot met zijn vooruitscheurende gitaren en rollende drums. “Crossing The Road Material” was nog veel dynamischer dan op plaat en kreeg een groene gloed als decor. Flitsen van natuur gingen meteen door ons hoofd. Het decor was overigens fijn opgebouwd. Een tot de nok van het podium reikende print genre de albumhoes van Every Country’s Sun met daarvoor enkele niet-doorschijnende elementen die konden oplichten. En een hele serie spots die soms een zacht dimlicht vormden, maar ook een tunnel van licht konden creëren.

Een bericht gedeeld door Alex. (@alextbnk) op 21 Okt 2017 om 1:34 PDT

Vocaal kregen we een tweeluik voorgeschoteld: single “Party In The Dark”, het meest radiovriendelijke nummer dat Mogwai ooit schreef, was een vrolijk intermezzo waarop je zowaar de aandrang kreeg ter plaatse een ingehouden dansje te placeren. Dat werd tenietgedaan door een minder moment in de set. Weemoedige ballad “Cody” had er voor ons niet ingehoeven, en brak de energie die tot dan toe aanwezig was. Dan toch liever “Two Rights Make One Wrong”, of “Take Me Somewhere Nice” als het dan met vocals moest zijn. Die tracks passeerden vrijdag de revue, maar ontbraken gisteren helaas, net als “Rano Pano”.

Niet getreurd natuurlijk, want wij kregen dan weer wel ouderdomsdeken “Ithica 27/9” en “Auto Rock”. Twee klassiekers die op groot gejuich onthaald werden door het publiek. Het tweede van beide had het van zijn ontzagwekkende spanningsboog zonder echte climax, het eerste bouwde op zijn zinderend slot en was een perfecte stap richting eerste echte hoogtepunt van de show. “Every Country’s Sun” deed waarvoor het gemaakt was: we werden meegesleurd in een epische maalstroom van geluid en bedankten de Schotten met een stormachtig en meer dan verdiend applaus. Nadat “Old Poisons” nog venijnig uit de startblokken was geschoten en voortdenderde tot Mogwai het podium verliet, was het reikhalzend uitkijken naar wat de bis zou brengen.

Een bericht gedeeld door Pierantonio Rizzo (@pierantonio27) op 21 Okt 2017 om 1:01 PDT

Eerst werden de synths van Rave Tapes nog eens bovengehaald. “Remurdered” was dreigend en onheilspellend, en gaf ons een ongemakkelijk gevoel. In die zin dat het nummer op een vreemde manier onder de huid kroop, bijna sluipend, en toch wilde je niet dat het weggaat. Zeker niet toen de vaart helemaal in het nummer kwam en de synths nog dat tikkeltje meer bezwerend werden. Slotnoot was voor het fantastische en monumentale “Mogwai Fear Satan”. Het nummer groeide, zwol aan en kreeg steeds meer karakter. Stuart Braithwaite leek zijn gitaar aan flarden te zullen spelen. Kabbelend leek het nummer na een minuut of acht op zijn einde te komen. Mensen dommelden in, gehypnotiseerd door het afnemende volume. Maar dan kwam er een verschroeiende zweepslag die als een muur van geluid op ons afkwam en zorgde voor het mooiste moment van de avond, met een einde dat als een bom ontplofte in ons gezicht.

Het zorgde ervoor dat we de AB met een positief gevoel konden verlaten. Een zoals steeds verrassende setlist, vlotte change-overs en het minimale aan interactie zorgden voor een leuk sfeertje. Mogwai was globaal gezien goed en degelijk, zonder daarbij een onvergetelijk concert neer te zetten. Het zal zeker niet hun beste optreden ooit geweest zijn, maar we hebben er van genoten, dat zeker wel.

Setlist:

Friend of the Night
Brain Sweeties
New Paths to Helicon, Pt. 1
Battered at a Scramble
Party in the Dark
Cody
Crossing the Road Material
Ithica 27ø9
Don’t Believe the Fife
Every Country’s Sun
Auto Rock
Old Poisons

Bis:
Remurdered
Mogwai Fear Satan