Korte terugblik naar 2005: Arne Schaffhausen en Wayan Raabe besluiten na tech-trance (Midimiliz) en goa-trance (Spirallianz) ook voor de minimal techno te gaan onder de naam Extrawelt. Extrawelt geeft op het regerende James Holden label ‘Border Community’ de duotrack Soopertrack/Zu Fuss uit. Bam! Instant klassiekers van Hamburgse maak. Het debuut Schöne Neue Extrawelt (2008) mocht ook op een flinke lading positieve feedback rekenen en hun live concerten worden omschreven als een van de betere in de clubscene. De lat ligt hoog als we beginnen aan Extrawelt’s nieuwe Fear Of An Extra Planet.
‘We spelen graag in clubs, ook zeker in kleinere clubs, waar je veel interactie met de mensen hebt’ vertelt de introverte Wayan in een interview met eigen label Cocoon. “Superposition” geeft ons die exacte indruk. Bewapend met een diepe bas en onthullende arpeggiator lokt het duo ons rustig op de dansvloer. Als we na een minuut de simpele minimal beat erbij krijgen, voelt het nog steeds als opwarmen. Extrawelt klinkt vanaf de eerste noot van het album als Extrawelt met zijn pulserende bas, achtergrondmechanica en voice-over melodieën. ze hebben hun melodieën al vaak opgebouwd uit (hun eigen?) stemmen. “Zu Fuss” was daar een eerste voorbeeld van en ook “Superposition” heeft die aanpak. “Gott ist Schrott” lijkt daardoor in zijn startmelodie ook die kant op te gaan, maar schrikt ons wakker als de mannen klaar zijn met opbouwen. De synth-wave beat leidt het nummer duidend en lieflijk. Halverwege krijgen we een bas naar ons hoofd waarbij we de schroeven in onze speakers nog eens weten te zitten, waarna er een raar (maar overigens super aangenaam) Wurlitzer-momentje het overneemt. De titelreferentie ‘God is schroot’ is niet te voelen, maar maakt het nummer niet minder sterk.
Modificeren betekent aanpassing, een wijziging die meegaat met een grote stroom. Extrawelt kent dat woord niet en spelde het dan ook verkeerd. “Oddification” grijpt ver terug voor zijn 80’s baslijn en ambachtelijke breakbeat. We kunnen ons de drummer inbeelden, het zweet druppend van zijn voorhoofd, terwijl er twee kerels aan knopjes staan te draaien. ‘Imagine me in some place else’ – We just dit. In “Gentle Venom” mag onze denkbeeldige drummer nog even blijven. De twee nummers lijken in elkaar gegoten, maar “Gentle Venom” begint, tegenover “Oddification” snel te vervelen.
Nog geen maand geleden bracht de Schaffhausen/Raabe combinatie hun single voor het album uit en niemand die er om gaf. Alsof ze zelf zoiets hadden van ‘wat kan ons het schelen wie het hoort’ post Cocoon Recordings het nummer “Das Große Flimmern” louter en alleen op YouTube. Hoewel geen enkele redactie er een letter aan verspilt is het aantal views op 3 weken tijd duidelijk. De wereld wilt de nieuwe Extrawelt en “Das Große Flimmern” geeft een mooi voorproefje van wat die plaat gaan zijn. Het eerste echte door-dans-nummer flikkert alle kanten op, maar streeft bedaard op haar steady beat voort. Alsook “Silly Idol”, zo lijkt, dat uiteindelijk een marginale richting uit gaat met haar schreeuwende synth-melodie. Bah… Maar toch wel leuk.
Normaal gesproken zijn we niet zo voor de nummertje-na-nummertje recensies, maar op Fear of an extra planet is er gewoonweg geen andere keus. Extrawelt zorgt er vooral voor dat er geen rode draad te bespeuren valt buiten hun sound. Een sound die in principe alle kanten uit kan en toch beduidend Extrawelt blijft. Ook hun titels vormen stilaan een absurd geheel.’God is schroot, domme idool, sla die draak!’ “Punch The Dragon” gaat er hard in met zijn krakende bas en punchy kick. Er wordt hier echt op iets geslagen en het stemmetje dat de dreunen krijgt uit zich in het hoge register. Dit is Duitse techno op zijn best. “Fear Of An Extra Planet” brengt terug rust in de zaak. Waar men sustain pianotonen al niet voor kan gebruiken. Het meer dan zeven minuten durende nummer komt nooit echt van de grond, maar is wel een charmant totaal op het album.
“The Friendly Coroner” streeft naar een finish en doet dit iets te snel tegenover het laatste nummer. Luguber als de titel luidt, klinken de kleine achtergrondgeluidjes die het nummer bijeen houden heel vies en klopt haar opgejaagdheid wel met het geluid dat het duo hier wil presenteren. “2084” doet ons nu een beetje denken aan de nieuwe Bladerunner, maar wil ons doen denken aan Extrawelt in zijn beste live-versie. Verwijst “2084” naar het gelijknamige boek van de Algarijn Boualem Sansal en wordt dit samen met de albumtitel opeens politiek beladen? Oehhhh…spannennnd!
In principe waren we nooit bang dat dit geen goed album zou zijn. Extrawelt heeft met de twee technische Duitse breinen een formule vast die moeilijk te breken valt. De spanning tussen de nummers gaat vaak gepaard met innovatie, weliswaar in hun eigen wereld. Waar de mannen zichzelf zeer goed kunnen heruitvinden, doen ze dit wel nog altijd in hun eigen sound en niet daarbuiten. Extrawelt verdedigt mooi zijn titel is daarom een absolute must voor elke elektronicafan. Dit album staat weer vol met Soopertracks.
P.S.: Extraatje dat uiteindelijk niet op het album is geraakt
Facebook I Website I Soundcloud
