Bitter 3: vernieuwende, spannende en experimentele acts uit de hedendaagse elektronische muziekscene! Oh Bitter, hoe we graag naar je terugkeren. Wederom was de Trix in Antwerpen het decor voor dit charmante initiatief, deze keer om een jubileum te vieren. Manchester label Modern Love mocht zich 15 jaar kronen en trakteerde ons op G.H., Demdike Stare en (in dikke letters) Andy Stott. Rauwe, donkere elektronica om de herfst in te zetten.
Uit het niets staat G.H. bewapend met gitaar aan de knoppen. G.H. mag zich sinds vorig jaar eindelijk eigenaar noemen van een album. We verwachten ons dan ook aan een duistere Housebound Demigod-set, maar krijgen eerder een sessie ‘how to make noise with drones’ waartussen geen percussie te krijgen valt. Zo jammer, hij begon goed. De noise hult zich als een dikke mist rondom ons waarbij geluid voelbare vormen aanneemt. Muzikaal was G.H. niet sterk, maar als u geluid ooit fysiek wilt ervaren is dit uw man. Lichtjes sensationeel.
De zestig man die er net nog maar stond, moeten flink wat plaats inleveren bij Demdike Stare. Sean Canty en producer Miles Whittaker sloten zich in 2009 aan bij het label en werden al snel lieverdjes. Vooral Miles, die solo meer lof ontving dan samen met Sean. Als duo vinden ze dat het hier op Bitter 3 tijd is om te dansen en vlammen er, om te beginnen, een steady beat in. Het publiek begint te wiegen, maar komt er kort daarna achter dat de jongens maar één nummer hebben om consequent op te dansen, wat de aftrap een rare keuze maakt. Demdike Stare heeft tal van goede donkere nummers en brengt verder een nette set. Toch zijn ze het niet eens met elkaar. Sean en Miles staan halverwege hun act al knoppen draaiend te kibbelen, wat het meerendeel van hun toeschouwers ontgaat. De meeste van ons hebben allang de ogen gesloten en bewegen zachtjes op de donkere elektronische brei die onze oren vult.
Het terras staat vol rokers in de pauze naar Andy Stott toe en binnen azen de gieren alvast op een goede plek. DJ Oaktree’s goeie keuzes zijn aangenaam tussen de acts door en houden ons in een Modern Love sfeertje. Ook Andy Stott komt onaangekondigd op, waardoor de podium-zitters worden opgeschrikt bij de eerste toon en zich snel uit de voeten maken. Andy Stott heeft nog geen enkele slechte review op zijn naam staan. Albums als Luxury Problems (2012), Faith In Strangers (2014) en zijn laatste Too Many Voices (2016) hebben zijn status in de elektronica al bestempeld. Andy is vriendelijk, knikt bescheiden naar het publiek en is daarmee de eerste waarvan we de kleur van zijn ogen zien.
Voor Andy gaat het licht volledig uit, op een blauw streepje na, wat de Trix omtovert tot een kil blok beton. Een perfecte setting voor de bijna mathematische dubtech elektronica van de heer Stott. Hij begint rustig (zoals op zijn albums) en legt daarmee een bodempje spanning waar menig WOOE-roeper al niet meer met uit de voeten kan. Hij pakt zijn samples alsof ze tastbaar zijn, verknipt ze en verknipt ze, legt ze in een nieuwe volgorde en doet dit nog eens overnieuw. Dit is exact waarvoor we gekomen zijn en Andy Stott bewijst al in de eerste twee minuten waarom zijn naam in dik gedrukte letters op de affiche staat.
Voor we het weten staan we bewegingen uit te vinden op de verschillende geluidscombinaties die deze vriendelijke man ons gunt. `Nu een beetje Dub’ moet hij gedacht hebben nadat hij ons net had laten zweten op de vetste breakbeats. Trix’s speakers brengen elk geluidje precies zoals het hoort en dat moet ook wel bij deze muziek. Andy Stott gaat halverwege god-mode met breakcore samples mixen, Venetian Snares kan hier nog wel een puntje aan zuigen. De hele act is een dynamische uitgave van de kunsten van Stott. Hij bracht ons dub, jungle, techno, ambient en minimal zonder ook maar één keer buiten de ‘Stott’ lijntjes te kleuren. Als kers op de verjaardagstaart sluit Andy af met een drone-orkest om volledig bij weg te smelten. Een absoluut monster is die man. Een monster zo goed!
De jubileum getinte Modern Love versie van Bitter was van begin tot eind interessant. We kregen de pikzwarte walm elektronica waarvoor we kwamen. We mochten onze donkere zelven uitspreiden . Hoewel G.H. zich een beetje verloor in zijn noise en Demdike Stare iets te repititief werd door het gekibbel was er uiteindelijk toch maar één die de show ging stelen. Bitter 3 gaf ons met Andy Stott een pracht van een cadeau. We zijn benieuwd naar de verpakking van Bitter 4.
Label: Modern Love
Andy Stott: Facebook I Website
