LiveRecensies

Nick Cave & The Bad Seeds @ Sportpaleis: Opstaan uit de doden

LiveRecensies

Nick Cave & The Bad Seeds @ Sportpaleis: Opstaan uit de doden

Uit de grootste trauma’s ontstaan de puurste kunstwerken. Dat is wel het minste dat je kan zeggen van wat er de afgelopen jaren in het privéleven van Australisch rockicoon Nick Cave is gebeurd. In juli 2015 stierf Cave’s vijftienjarige zoon Arthur toen hij van een klif in Engeland viel. Hoewel de plaat al grotendeels geschreven was, kregen de donkere lyrisch en weemoedige sfeer van Skeleton Tree een wel heel grimmige draai. Het is moeilijk te omvatten wat zo’n verlies te weeg kan brengen en dus was het maar zeer de vraag of we in het Sportpaleis een gebroken man op het podium zouden zien sjokken. Maar Nick Cave en zijn Bad Seeds bewezen het tegendeel. ‘The show must go on’ en ondanks de zware en emotionele teksten zagen we toch vooral een frontman die steun zocht bij zijn fans. Gedragen door het enthousiasme van dat publiek (letterlijk soms) steeg hij boven zichzelf en boven de tristesse uit. Het trauma zal hij er niet mee verwerken, maar het moet verdomd goed gevoeld hebben om zijn Belgische fans tegen het hart te drukken.

Er is een reden waarom we bij Dansende Beren geen sterren geven aan concerten. Sommige optredens vallen ook gewoon niet uit te drukken in een rating en zouden alleen maar oneer aandoen aan de beleving. Of we nu vijf of tien sterren zouden geven, het zouden er altijd te weinig zijn om echt aan te geven hoe indrukwekkend en goed Nick Cave & The Bad Steeds nu écht was. Zelden kreeg een artiest met zo’n gevoelige en breekbare muziek een volle zaal stil. Dat de hoofdmoot van de setlist uit nummers van Skeleton Tree zou komen, was op voorhand al duidelijk, toch liet 20.000 man zich toch niet afschrikken voor een avondje rouwverwerking met de Australiër en zijn band.

Nick Cave & The Bad Seeds, what a wonderful live 😍 #nickcave #thebadseeds #sportpaleis #livegigs

Een bericht gedeeld door EngineNr9 (@enginenr90) op

Alleen op een barkrukje trapt Nick Cave het concert op gang met “Anthrocene”. Terwijl zijn kompaan Warren Ellis piano speelt, vult Cave het Sportpaleis met zijn innemende stem. Wat hij ook zingt, door die donkere bariton klinkt het steeds dreigend en serieus. Bij zangers met minder talent of uitstraling zou het al snel prekerig en saai overkomen, Cave weet perfect hoe hij het publiek moet inpakken. Met “Jesus Alone” en “Magneto”, nog twee nummers uit Skeleton Tree, presenteerde hij het publiek meteen een zware brok om door te bijten. In die eerste diende Cave’s stem nog als leidraad doorheen de hypnotiserende synths, daarna probeerde hij zelf het publiek te bezweren. Het viel meteen op hoe actief Cave op zoek ging naar interactie. Ook al zat hij af en toe op een barkruk of achter de piano, toch greep hij iedere mogelijkheid om terug naar de voorste rijen te springen. Stil zitten zat er die avond niet in.

‘Can you feel my heartbeat?’ vroeg Cave in “Higgs Boson Blues” terwijl hij de voorste rijen ook echt liet voelen. Hij nam het publiek mee in zijn auto op een tripje richting Geneve, waar in de grote Hadron Collider ook echt het Higgs Boson deeltje werd ontdekt. In de volksmond wordt dat ook wel het godsdeeltje genoemd. Toepasselijk, want tegelijk ontdekten wij ook een deeltje God in Nick Cave. Hoe hij steeds de voorste rijen opzocht en er spontaan handen in de lucht gingen. Hoe hij als een bezetene stond te dansen met de ogen van een vol Sportpaleis op zijn rug en toch niet aan de druk bezweek. Hoe hij zijn verdriet niet weg stak en er net kracht uit putte, dat zijn tekenen van echt muzikale goddelijkheid.

Nick Cave and Bad Seeds, Antwerp 13-10-17 #nickcave #badseedsontour #nickcaveofficial #antwerp #concert #livemusic #belgium

Een bericht gedeeld door Vincenzo Aru (@vincenzoaru) op

De set was doorspekt met klassiekers uit zijn rijk oeuvre. Van op het debuut From Her To Eternity uit 1984 hoorden we de bezwerende titeltrack en het furieuze “Tupelo” uit ’85 ontbrak ook niet in zijn vurig intermezzo. Alsof hij even alle emoties van de vorige nummers van zich af wou schoppen, ijsbeerde Cave als een leeuw in een kooi op het podium. Wie haalt het ook in zijn hoofd om zo’n man op te sluiten op een podium? Dat is om problemen vragen.

‘I’m transforming, look at me now!’ zong Nick Cave op het einde van een overweldigende versie van “Jubilee Street”. Het nummer zelf toverde hij van een trage meeslepende ballad om in een wervelende langzaam aanzwellende wervelwind en kunnen we niet anders dan een moderne klassieker noemen. Niet alleen was het opnieuw een hoogtepunt in de set, het was ook een haast spirituele ervaring. De manier waarop Warren Ellis de Bad Seeds steeds hoger deed klimmen naar een geweldige climax, was adembenemend. ‘He’s good, right?’, introduceerde Cave zijn kompaan. ‘I get to hug him every night. Sometimes even twice,” waarop hij Ellis nog eens stevig vastpakte. Een mooi momentje waarop de ‘Prince of Darkness’ zijn gevoelige kant liet zien.

Met sobere uitvoeringen van “The Ship Song” en “Into My Arms” werden ook de minder grote fans op hun wenken bediend. Al konden we uit de massale samenzang op beide nummers wel afleiden dat het publiek vooral uit devote fans bestond. Schattig hoe Cave het publiek vriendelijk vroeg om alsjeblieft het refrein van “Into My Arms” mee te zingen. Niet dat hij het hoefde te vragen, het publiek sloot hem maar wat graag in de armen. Ook tijdens hartverscheurende nummers als “Girl in Amber” of “I Need You” voelde je hoe de sfeer in het Sportpaleis er een was van begrip en liefde. Dat deze man nog op een podium stond en er het beste van zichzelf gaf, was al een triomf op zich.

Een luide bel kondigde het begin aan van “Red Right Hand”, nog zo’n klassieker die op een luid en enthousiast herkenningsapplaus kon rekenen. Het nummer werd een lesje balanceren tussen ingehouden woede en losgeslagen manie, de manier waarop Nick Cave te teugels strak in de hand hield was niet minder dan indrukwekkend. Hij en hij alleen besloot wanneer het nummer mocht ontsporen, terwijl de band gedwee zijn leiding volgde. En o ironie, net toen hij zich een welgemikte uithaal richting Instagram en Twitter liet ontvallen, zat iemand naast ons net haar Instagram te checken. Maar Cave had gelijk, dit was niet een concert waar je eventjes je aandacht mocht laten varen. Meer zelfs, dit was Nick Cave & The Bad Seeds in top form en na meer dan twintig optredens in ons land, misschien wel in hun beste doen ooit.

De laatste twee nummers van Skeleton Tree fungeerden net als op de plaat ook als afsluiter van de set. Op “Distant Sky” kreeg Cave nog de hulp van gastzangeres Else Torp die kwam meezingen via de beeldschermen. Haar doorleefde mimiek en geweldige stem waren ontroerend net als de aan Sigur Ròs verwante soundscapes in “Skeleton Tree”. Het laatste woord was dan weer voor Warren Ellis die met een hartverscheurende vioolsolo op onnavolgbare wijze zijn viool eenzaam en tegelijk warm deed klinken.

Babe, I’m on fire #nickcave #magic #thankyoumusic

Een bericht gedeeld door Augusto Brito (@gustoguga) op

In de bissen ontpopte Cave zich achtereenvolgens tot applausmeester op “The Weeping Song”, dansleeraar op “Stagger Lee”, waar hij plots de voorste rijen op het podium inviteerde om samen te dansen, en op afsluiter “Push The Sky Away” tot opperpriester. Het leek of Cave met die heerlijk etherische en introspectieve song ook echt zijn ziel laafde en zelf tot rust kwam. Indrukwekkend ook hoe een vol Sportpaleis samen met Cave de hemel letterlijk probeerde weg te duwen. Duizenden handen schoven alle problemen en zorgen even aan de kant.

We kregen in het Sportpaleis een doorsnede van Nick Cave’s rijke carrière. Hij plukte zowat alle oude klassiekers van zijn platen en spekte die aan met de hartverscheurend nummers uit zijn nieuwste werk Skeleton Tree en Push The Sky Away waardoor we ook een doorsnede van Cave zelf kregen. Stak hij zich lang weg achter een coole façade, dan kregen we in het Sportpaleis vooral de mens in Nick Cave te zien en zocht hij samen met het publiek naar steun in moeilijke tijden. Het hartverwarmende applaus en de oprechte dankbaarheid op Cave’s gezicht spraken achteraf boekdelen. Nick Cave houdt van zijn publiek, en zijn publiek houdt van hem.

Setlist

Anthrocene
Jesus Alone
Magneto
Higgs Boson Blues
From Her to Eternity
Tupelo
Jubilee Street
The Ship Song
Into My Arms
Girl in Amber
I Need You
Red Right Hand
The Mercy Seat
Distant Sky
Skeleton Tree
The Weeping Song
Stagger Lee
Push the Sky Away
Related posts
LiveRecensies

Tom Odell @ De Roma: Tranenkeizer met durf

Het was sturm en drang voor de poorten van De Roma, en daar was één man voor verantwoordelijk: Tom Odell. Waar de…
InstagramLiveRecensies

Editors @ Sportpaleis: Sluipt de sleur in het droomhuwelijk?

Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten…
InstagramLiveRecensies

Dead Poet Society @ Trix (Club): Hoe vettiger, hoe prettiger!

Dead Poet Society is springlevend en verkeert al een tijdje in een opperbeste stemming. De band uit Boston cruiset namelijk al drie…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.