AlbumsRecensies

King Krule – The Ooz (★★★★): “It’s Krule in The Ooz”

AlbumsRecensies

King Krule – The Ooz (★★★★): “It’s Krule in The Ooz”

Zoo Kid, DJ JD Sports, Edgar the Beatmaker, Lank Slacks, The Return of Pimp Schrimp en King Krule zijn allemaal alter ego’s van de Londense Archy Marshall. De 23-jarige poëet kent u misschien van zijn innige samenwerking met Mounte Kimbie (Blue Train Lines). Misschien eerder als lievelingskindje van Frank Ocean? De beatmaker van Earl Sweatshirt? In ieder geval, deze man heeft geen witruimte meer in zijn overvolle agenda. Geen wonder dat we vier jaar hebben moeten wachten op het vervolg (onder de naam King Krule) van zijn debuut 6 Feet Beaneath the Moon van 2013, wat ook direct zijn doorbraak was via XL Recordings. Onder welke naam dan ook, The Ooz is zijn meest indrukwekkende muzikale uitgave tot nu toe.

We beelden ons in dat het een ietwat grauwe avond is, we hebben voor de gelegenheid roltabak gekocht zodat het bruin wordt aan de binnenkant van onze vingers en drukken play. Aan de ene kant klinkt The Ooz als een ondoordachte ‘stream of consciousness’. Een ongeforceerd geheel van gefuseerde genres zonder dat het hem enige moeite kostte deze samen te brengen. Neem bijvoorbeeld de single “Dum Surfer”, waar hij duidelijk jazz en garage punk samensmelt tot een ongedwongen rocknummer. Ook het eerste “Biscuit Town” mag zich makkelijk laten horen door een bluesy geheel te voorzien van een 90’s hiphop beat. “Half Man, Half Shark” duidt zich ook. Up tempo en rechtuit spoedt dit hybride beest zich op een electro-pop versie van garage rock. Krule morst zijn stem over heel het nummer heen en is meer dan ooit aanwezig. En toch… niet geforceerd. 

De andere zijde van de munt is dromerig, ongericht en experimenteel. Een nummer als “Logos” doet zich bij aanvang makkelijk voor, maar wordt hoe dieper we lyrisch gaan, muzikaal steeds meer dissonant. ‘We spoke in smoke, mixed with my cologne, we were soup together, but now its cold’ vertelt hij over zijn moeder. De donkere bassen flirten met de Wurlitzer tonen, waardoor het lijkt alsof het geheel naar achter gedrukt wordt. Dit om plaats te maken voor de aankomende saxofoon solo, die tezamen met de drums, een majestueus einde aan het nummer brengt.

“Lonely Blue” heeft diezelfde dromerigheid, maar richt zich productioneel vooral op de bibber in Archy’s diepe stem, wederom ondersteund door dissonantie. The Ooz is lyrisch een uiting van Marshall’s isolement doorheen het leven, maar laat ons ook nooit echt dichtbij komen. Hij mompelt zijn woorden zachtjes op “Czech One”, waardoor we ons geïnteresseerd naar voren buigen, het hoofd een kwartslag gekeerd, om ons daarna agressief weg te laten schreeuwen op “Vidual”. 

Hoewel het album lijkt op een klaagzang van eenzaamheid en wanhoop, zit de aandacht die hem al rijk is in de details. Marshall is zich zo bewust van zichzelf en kiest zijn woorden zo juist dat het lijkt of alles wel in orde is. Alsof hij het zo georkestreerd heeft. Het doet ons qua ’theme’ denken aan de zinnen ‘Good thing I’m so lonely, good thing I’m so free’ uit Dimlite’s “Kalimba Deathswamp/Kurt Feelings” van 2010, waar Dimitri Grimm verwijst naar de tijd die hij nodig heeft om zijn nummers perfect te krijgen. De finesse waarmee ook Krule ons met louter eroderende synth waves op “The Cadet Leaps” al kan overtuigen van zijn gevoel, of zijn stem productioneel verstopt achter plukkende gitaartonen in “Cadet Limbo” ligt daar tegenaan. Somberheid lijkt zijn nummers positief te beïnvloeden, waardoor Marshall moeiteloos nummer na nummer in een ongedwongen stijl naar voren brengt. ‘Now I clear my memory, she has no legs to run. Steal a trophy, I ain’t won’ vertelt hij ons op “Vidual”, er valt toch niets te verliezen.

Al heel lang is de jonge Archy Marshall een soort geliefde underdog. Met zijn rauwe stem, donkere gedichten en zwoele klankvorming kan hij al lang op een oplopend gevolg rekenen. Maar hier op The Ooz is er een comfort gevonden. Een comfort dat we om kunnen gaan met deze donkere vuile aardbol vol met donkere vuile mensen. Toch voor Archy, want als je een album zo sterk kunt maken op basis van alles dat slecht is, dan ben je de koning van je donkere wereld. Koning van The Ooz. 

Facebook I Instagram I Website

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook The Kills, Pommelien Thijs, Miles Kane, Dimension en meer naar Pukkelpop 2024!

Aan een ongezien recordtempo vlogen de Pukkelpop-tickets begin deze maand de deur uit. Het mag duidelijk wezen dat het festival op de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Mount Kimbie - "Empty And Silent" (feat. King Krule)

Mount Kimbie probeerde ons in 2022 nog te versieren met het dubbelalbum MK 3.5: Die Cuts | City Planning; een tweeluik vol…
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2023

De laatste maand van 2023 is alweer bijna halfweg, dus naar goede gewoonte liggen er ook bij Dansende Beren tal van eindejaarslijstjes…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.