Had J. Bernardt ondertussen nog veel te bewijzen? Sinds in juni de soloplaat van de Balthazar-frontman uitkwam stond hij in zowat iedere club van West-Europa. Een half jaar na datum doet J. Bernardt de AB een tweede keer aan. Al ruilt hij de Club, die deze keer duidelijk te klein zou zijn, in voor een uitverkochte grote zaal. J. Bernardt was zwoel, J. Bernardt was sexy en vooral uiterst dansbaar.
Opwarmer van dienst is het Belgische Glints. Het alter-ego van Jan Lemmens, tot voor kort nog artist in residence van de Ancienne Belgique, is geen nobele onbekende op het grote AB-podium. De groep ziet een ideale kans om wat nieuw werk uit te testen. Die nummers klinken poppyer en minder eigenzinnig, maar met hun soulvolle mix van hip-hop, electronica en pop krijgt Glints de zaal toch al enkele graden de hoogte in.
Onze dansbenen staan gespannen wanneer J. Bernardt onder luid applaus verschijnt. Hoewel Deprez naar eigen zeggen zowat zijn hele apotheekwinkel nodig had om zijn verkoudheid vanavond te overwinnen, raast hij als één brok energie over het podium en is goed bij stem. Openen doet hij net als op zijn album met het opzwellende ‘On Fire’. De minimalistische R&B met strakke elektronische drums wordt aangedikt met pompende bassen die dwars door de tengere lijven van de talrijk aanwezige 20-something meisjes heen gaan.
https://www.instagram.com/p/BZ7DUlnHG4F/?tagged=jbernardt
Achter de dansbare songs zit wel degelijk een weemoedige waarheid, zo bewijst ‘Calm Down’, dat voor de gelegenheid van akoestisch uitspinsel voorzien wordt. Dat J. Bernardt in de toekomst nog vinniger zal klinken, doet een scherp dreigende nieuwe single, voorzien van lichte synths, vermoeden. Publiekslieveling ‘Wicked Streets’ flakkert binnen als een aaibare song, maar ontploft even later recht in ons gezicht, net als de blazers van ‘Running Days’. De synthesizer-grooves krijgen de zaal aan het dansen en zelfs het instrumentale ‘Motel’ wordt door het publiek dankbaar omarmd.
De set is toe aan zijn finale genadeslag. Nog snel even dag zeggen aan de mannen van het geluid. ‘The Other Man’ eindigt na een rondje in het publiek met een bezoek aan de PA. Ten midden van het publiek Deprez heeft nog maar enkele handgebaren nodig om de zaal volledig op te hitsen. En dan moest de solo van toetsenist Adriaan Van de Velde, u bekend van Pomrad, in ‘My Own Game’ nog komen.
Gewapend met zijn drumstok dwaalt Jinte als een bezetene over het podium en laat zowel van de zaal als zijn statief -letterlijk dan- niets heel. JB toont zich een rasperfomer en voorzien van een paar uitstekende muzikanten staat zijn soloproject live als een huis. Als we dan toch een ding misten, dan waren het live blazers op het podium. En oh, krijgen we volgende keer wat meer plaats om te dansen alstublieft?
