‘Solo record are you fucking tripping dickhead im not a cunt LG X’, met deze insipirerende tweet liet Liam Gallagher weten dat hij niet hetzelfde pad zou bewandelen als zijn patato head broer Noel. Zelfs Richard Ashcroft geeft in een interview met John Duran toe geen partij te willen kiezen in de eeuwenoude broedervete die het epische Oasis onder de zomerzon van 2009 deed ontploffen. Het lauwe afgietsel Beady Eye dat de Manchester twat nog uit Oasis trachtte te destilleren, was gedoemd om aan lichtsnelheid te verdampen. Liam zou Liam niet zijn om twee jaar na de tweet toch gewoon een plaat op de wereld los te laten. As You Were is een sterk debuut, meer pop en zachter dan verwacht, maar met meer kracht en vuurwerk dan de gemiddelde Noel plaat. De verloren zoon is terug, and it’s gonna be a hell of a party.
In juni sloeg Gallagher al meteen een deur open met de release van “Wall of Glass”, een classic rock ‘n roll track met een interessant vleugje funk en groove, een ingrediënt dat op de gemiddelde Oasis schijf vaak ontbrak. “Wall of Glass” slaat meteen alle ruiten aan diggelen en zet een benchmark dat nadien jammer genoeg verre van wordt benaderd. Na de aanstekelijke bridge van het degelijk poppy klinkende “Bold” zakt het album met “Greedy Soul” in een eerste teleurstelling. Het schrijven van simpele maar oerdegelijke successtructuren zit duidelijk in het Gallagher bloed, maar “Greedy Soul” lijkt toch net iets te cliché en simplistisch om echt door gebeten te worden.
Verrassend is het rustieke “Paper Crown”, waar de charismatische rebel ons trakteert op flarden van een zeldzame kopstem. Klinken zoals in de jaren 90 doet hij niet meer en zijn belastende zangstijl doet hem, zoals op Lollapallooza in Chicago, live soms de das om. Toch is Gallagher’s stem op dit debuut melodieuzer, oprechter en degelijker dan ooit. Ook is er ruimte voor falsetto op het eerder uitgebrachte “For What It’s Worth It” dat verder kabbelt op de poptrend en ons een eerste echt moment van muzikale voldoening geeft. Met de woorden ‘I’m sorry for the hurt’, ‘Sometimes we lose our way’ en ‘I know in time we’ll put this behind’ belt Liam verontschuldigend aan bij Noel. Dat hij melancholisch verlangt naar de Oasis glorie ontkent hij zelf niet eens en is op “For What It’s Worth” overduidelijk te horen. De lyrics van het eclectische “When I’m In Need” baden in amoureuze meligheid maar geven live een zeker meezing potentieel. Hoewel verrassend, zorgt dit liefdeslied op muzikaal vlak voor weinig frisse vernieuwing en lift het het popgehalte op dit zogenaamde rock ’n roll-debuut tot een ongeziene, bijna gênante, hoogte.
Met de uptempo grooves in “You Better Run” en “I Get By” levert Gallagher knallers van formaat af. Op deze eerste genoemde krijgen we eindelijk de narcistische middenvinger-rebellie waarvoor we de volumeknop maximaal hadden opengedraaid. Liam lijkt dan toch niet aan Noel’s deurbel te gaan hangen want met de woorden ‘I see you, you think you’re something. Well you’re nothing, you’re a butterfly’ lijkt de overjaarse puber zich bedacht te hebben en nog eens op de deurmat te spuwen ook. Samen met “Wall of Glass” en “I Get By”, lijkt “You Better Run” het tempo op As You Were op te drijven. De rock ’n roll-vaart wordt echter al snel afgeremd door het aanstekelijke “Chinatown”, dat door tekst en noot zorgt voor een gevoel van melancholische nostalgie naar een tijd en plaats die moeilijk te definiëren valt. Gaat wereldvreemde Liam met lyrics als ‘What’s it to be free man. What’s a European. Me I just believe in the sun’ de politieke tour op? Meer waarschijnlijk wil hij gewoon zeggen dat het hem geen single fuck kan schelen. “Chinatown” is een van de degelijkste nummers van deze plaat en als publiekslieveling bij de rustieke ziel brengt het in ieder geval de kleffe koppels in de zaal weer iets dichter bij elkaar.
Met de noodkreet “Come Back To Me“ worden ritmes weer opgekrikt. De gitaarlijnen lijken wat verloren te lopen waardoor het bij een eerste luisterbeurt wat ongemakkelijk in de oren galmt. “Universal Gleam” scheert wederom the top of the pops, kan ons weinig bekoren en doet het gevoel van voldoening omslaan in een gevoel van verzadiging. Afsluiten doet de overjaarse puber met “I’ve All I Need”, een lied waarbij we ons afvragen of we het al niet een keer of twee hebben horen voorbijvliegen op dit album. Met zelfzekere toon sluit Liam af met de bedankende woorden ‘There is no time for looking back, thanks for all your support’. Liam, graag gedaan.
Belofte maakt schuld. Waar Noel met zijn High Flying Birds de wereld van de mainstream pop invloog, blijft Liam bij zijn leest en is zijn melancholische vastklampen aan de oude dagen van de rock ’n roll op As You Were duidelijk te horen. Toch lijkt hij in dit debuut, bewust of onbewust, het beloofde rock gehalte ten prooi te gooien aan de pop. Zelfs producer of the year Greg Kurstin, die Liam bijstond in schrijven en producen, kon van As You Were geen rock ’n roll topper topper maken.
Live knallen doet het wel. Liam laat zich voor de coulisse namelijk omringen door topmuzikanten zoals Babyshambles veteraan Drew McConnell en Noel look-a-like Jay Mehler. Hoewel tickets voor de UK tour de deur uitvlogen, zal Liam’s charismatische maar statische podiumpresence hem in het tijdperk van allround entertainende en epileptische popshows waarschijnlijk geen Oasis massa’s ten tijden van Knebworth meer opleveren. Een Europees luik van de tour is nog niet aangekondigd maar het zal vast niet lang duren voor de Brit ook hier wat smalend tegen de schenen komt stampen.
Twitter / Facebook / Instagram
