Van zij-en hoofdprojecten weet Kele Okereke wel wanten. De frontman van Bloc Party realiseerde met zijn band faam en vijf volwaardige studioalbums. Vanaf 2010 leverde hij onder zijn voornaam ‘Kele’ ook een soloproject af. Dat bracht twee studioalbums op en een mooie EP. Nu zijn we 2017 en komt er een nieuwe wind uit de richting van Kele Okereke opzetten, één jaar nadat hij nog een album met Bloc party opnam. Stilzitten staat duidelijk niet in zijn woordenboek.

Onder zijn volledige naam maakt hij nu pure, breekbare muziek alsof hij zich in naam en muziek helemaal openstelt. Dat levert zijn nieuwste album Fatherland op. Hij schrijft over zijn vaderschap, geaardheid en Nigeriaanse afkomst. Het klinkt allemaal wel mooi en aardig, maar de adjectieven “puur” en “breekbaar” hierboven zijn grote eufemismen. We zien veel liever de Kele van Bloc Party of die van zijn eerste soloproject. Wie nummers als “Flux” of “What Did I Do” verwacht, is eraan voor de moeite en iedereen die zich openstelt voor de nieuwe Kele Okereke eigenlijk ook.

Soms doet het je denken of Okereke deze nummers als vijftienjarige puber schreef: Alleen met zijn gitaartje op zijn kamer, terwijl hij enkele gevoelige zanglijnen met weinig intonatie ten gehore brengt. Voor een jonge songwriter is dat allemaal oké, maar voor een man van dit kaliber is het een gemiste kans. Zet maar eens de nummers “Streets Been Talking”, “Savannah” of “The New Year Party” op.

Gelukkig bevinden er zich wel lichtpuntjes. Ze zijn schaars, maar ze zijn er. Nummer zes en zeven op de tracklist zijn een opluchting. Samen goed voor zes minuten en 83 seconden. “Yemaya” is de eerste van het duo. Het getokkel klinkt rustig en vertrouwd in de oren. Af en toe komen er zachte, welgekomen violen bij kijken en naar het einde toe vloeien die elementen mooi samen met de zang. Oef. “Do U Right”, het tweede lichtpuntje, is ook het buitenbeentje van het album. Toch zou zo’n nummer beter door Amy Winehouse worden ingezongen, maar goed. Het is eens iets anders en doorbreekt (eindelijk) de regelmaat.

Okereke probeerde het met de hulp van Corinne Bailey Rae en Olly Alexander, maar ook zij konden geen verandering brengen in de kleurloosheid van het album. Op “Grounds for Resentment” verdrinkt de vrolijke stem van Alexander die we kennen van Years & Years, helemaal in de song. De zachte soulstem van Corinne Bailey Rae verdwijnt op “Versions of Us” niet, maar de sleur in het album wordt er niet mee doorbroken.

Met zijn volledige naam en nieuw album snakken we des te meer naar de goede, oude Kele. Hopelijk is dit maar een klein ‘accident de parcours’ en zien we binnen een paar jaar een nieuwe Kele staan of de Kele die we lang geleden al in onze muzikale armen sloten. Fatherland is echt een gemiste kans. Tijd om al die negativiteit door te spoelen door te dansen op één van de vele hitjes dat het repertoire van Okereke rijk is.

Facebook/Twitter/YouTube