The Drums @ Botanique: Blitzkrieg van lichtzinnige surfpop

Vorige vrijdag mochten The Drums de Botanique in Brussel onveilig maken. Naar goede gewoonte zakten ook wij naar Brussel af en riskeerden we lijf en leden door de urban jungle tussen Brussel-Noord en de Botanique om verslag uit te brengen.

Dat er van hun oorspronkelijke bezetting sinds hun debuut in 2009 enkel nog frontman Johny Pierce overblijft, boeit helemaal niet. Vanaf het eerste nummer staat de volledige zaal rond te huppelen als dartele veulens. Het publiek is duidelijk gekomen voor one thing and one thing only: dansen alsof er niemand op staat te kijken. De eerste drie kwartier razen voorbij, met nummers als “Best Friend”, “Heart Basel” en natuurlijk “Let’s Go Surfing”, die samen met “Money” het zwaartpunt vormen van het optreden. Iedereen schreeuwt uit volle borst mee en staat als een bezetene heen en weer te wiegen. Dit is puur en onversneden fun – The Drums palmen de Botanique in met een blitzkrieg van lichtzinnige surfpop. Het publiek grijpt elke kans om gretig mee te zingen, en we jubelen bij elke hit die wordt aangesneden.

Een bericht gedeeld door Emma (@emma_4b) op 29 Sep 2017 om 3:33 PDT

Bovenop die steengoede popmuziek is er natuurlijk ook nog de flamboyante, energieke frontman Pierce, die onvermoeibaar op het podium staat te dansen zoals alleen hij dat kan. Ieder nummer wordt bovendien van de nodige gebaren van de zanger voorzien. Qua extravagantie laat hij zelfs Oscar en zijn Wolf ver achter zich. Wanneer Pierce helemaal in zijn nopjes is, komt er zelfs wat plagerig geduw en getrek met de bassist aan te pas. Pierce belandt zelfs op een haar na bijna in het publiek.

Na “How it Ended”, het zoveelste nummer dat exact de juist snaar weet te raken, volgt een kledingwissel die de avond in tweeën breekt. Na “Rich Kids” volgt er nog een speech waarin Pierce zijn persoonlijke problemen bovenhaalt en het publiek grote levenslessen wilt bijbrengen. Je merkt het wellicht zelf: charmant en oprecht, dat wel, maar volkomen onnodig en veel te lang. De melodrama die we gewend zijn van The Drums is het meest nadrukkelijk aanwezig in de laatste nummers van de avond, waaronder “Down By The Water” en “Mirrors”.

The Drums gaven een fenomenale voorstelling waar niemand op z’n honger bleef zitten. Alles wat de The Drums zo typeert en aantrekkelijk maakt, kwam gelukkig ook aan bod: de melodrama, de extravagante show, de surfachtige popgeluiden. Enkel de intermezzo’s voor de kledingwissel en het filosofische pleidooi van de zanger mochten achterwege blijven, maar dat nemen we er maar al te graag bij. Nu is het enkel hopen dat Pierce nog genoeg smart te beurt valt om een nieuwe plaat over te schrijven waarmee hij België nog eens kan aandoen.

Setlist