Op 25 september 2017 stond in de Botanique The Districts uit Philadelphia geprogrammeerd. De band kwam er zijn nieuwste plaat Popular Manipulations voorstellen. Op dat album staat de maturiteit van de band centraal samen met een meer gelaagder geluid. Live blijken deze nummers (op de singles na) minder te overtuigen. Ze moesten het vooral van de stevige oude nummers hebben om echt tot de verbeelding te spreken. Dat was jammer want hierdoor kwam de set nooit echt van de grond en misten we nu net die maturiteit van het album in de liveshow. Met een beter uitgekiende set, had deze show er misschien helemaal anders uitgezien. Missie deels geslaagd dus van deze Amerikanen.
Voorprogramma zijn, is niet altijd een cadeau. Toch wist A Boy With A Beard dankzij een grote fanbase het publiek helemaal te overhalen. Wij bleven eerder sceptisch. De band brengt trage nummers en vooral de zanger weet niet altijd goed de toon te houden. Hier en daar start een song wel hoopvol, maar al snel zakt ze als een kaartenhuisje in elkaar. Te soft, geen gevoel en waarschijnlijk ook de nodige stress. Het zal nog veel oefenen worden vooraleer deze band op zichzelf kan staan. Pluspuntje van de avond waren de lampjes die wel voor een gezellige sfeer zorgden.
The Districts lieten de Rotonde goed vol lopen met nieuwsgierigen die eens wilden proeven van de sterke live-reputatie van de band. Toch wist de band niet helemaal te overtuigen en dat lag vooral aan zichzelf. Hoewel ze de set erg stevig inzetten, blijft de energie niet duren. De toeschouwers lieten zich in het begin al meteen gaan, maar als er wat tragere songs bijkomen, gaan ook de wildste mensen bedaren. Dit is jammer, want net die stevige songs met veel power kwamen het meest overtuigend over. Het begon allemaal goed met een kenmerkend nummer van de band. “Violet” toont een band die zich volledig geeft en vooral een ruwe sound tentoonspreidt.
“4th and Roebling” laat dan weer een zee aan tempowisselingen op ons los, wat zorgt voor verschillende verrassende wendingen in de set en dit laat ons van bij het begin geboeid kijken. De band maakt eigenlijk erg aanstekelijke nummers maar het blijft alternatief doordat er zo’n grauwe sfeer in zit. Hier en daar serveren ze stevige gitaarsolo’s die soms wat weghebben van de post pock bands. Dreigend maar ook hoopvol en zo klinkt een band op zijn best. Helaas blijft dit niet duren. Het lijkt alsof de band met hun ruwe sound naar het strand wil want af en toe hebben ze een zonnig nummertje bij, dat dan weer net iets te ruig klinkt om echt opgewekt te zijn.
Hierdoor verzandt de set in een trager sfeertje wat de show niet ten goede komt. De band moet het hierna vooral hebben van hun outro’s. Die zijn dreigend, donker en vooral erg strak. Het is bij die momenten dat ze ons bij het nekvel grijpen en dat hadden ze mogen doortrekken doorheen hun nummers. Enkel op het einde worden vastgegrepen is als een climax die iets te lang op zich laat wachten. De reverb maakt deze outro’s heel boeiend en dankzij hun sterk gitaarspel is er altijd wel iets nieuw te beleven.
De band maakt ook tijd voor een praatje. Zo hebben ze het over memes en quiche. Het zijn vrolijke jongens, die van The Districts, zoveel is duidelijk. Op het podium proberen ze dan weer net iets te veel serieus te zijn. Gelukkig is er reddende engel “Young Blood”. Deze lange epos is een nummer dat zoveel facetten heeft, dat het altijd een ervaring is om te beleven. Ook nu weer blijkt dit het sterktepunt uit de set.
Helaas gaat het vanaf hier alleen maar bergaf met minder boeiende nummers en een groot concentratieverlies onder het publiek. Jammer voor The Districts is dit door een verkeerde setopbouw. Hadden ze hun stevigere nummers wat opgespaard, zou het publiek nu veel wilder staan. Helaas zien we steeds minder en minder mensen bewegen en dat is niet positief. Met “Ordinary Day” proberen ze het schip nog te redden en dat weer dankzij een fenomenale outro.
Jammergenoeg is de bis iets te voorspelbaar en horen we ook daar niets nieuws passeren. The Districts hebben het moeilijk om meer dan een uur te blijven boeien. Ze zijn nog op zoek naar een perfect evenwicht tussen hard en zacht, donker en licht of nacht en dag maar wisten dat in de Botanique niet te vinden. Jammer, want ze hebben in hun arsenaal toch enkele degelijke songs zitten. We hebben ze al beter zien presteren deze mannen, zoveel is zeker.
Violet
4th And Roebling
Point
Long Distance
Peaches
Fat Kiddo
Young blood
Capable
Chlorine
Funeral
Ordinary Day
Bis:
If Before I Wake
On My Own
