De Mens blaast dit jaar 25 kaarsen uit en viert dit met een gloednieuwe plaat: 24 uur. De titel verwijst naar de helse opdracht die het viertal zichzelf toewees: maak eens een album op één dag tijd. Een artistiek waagstuk dat de kwaliteiten van De Mens naar boven brengt. 24 uur blijkt een voortreffelijke plaat die het begin van een feestelijk jubileum inluidt.
De band van Frank Vander Linden debuteerde een kwarteeuw terug met De Mens. Een plaat vol intelligente teksten en klinkende gitaren met singles als “Dit is mijn huis”, “Jeroen Brouwers (schrijft een boek)” en “Irene”. 2015 werd een hoogtepunt voor hen met de release van het formidabele Nooit Genoeg. Door velen beschouwt als het beste album uit hun oeuvre. De basis van het bejubelde album ligt bij een rijker klankenpalet, mede dankzij de toevoeging van pianist David Poltrock. Nadien tourde de band doorheen culturele centra met “Nooit Genoeg – De Theatertournee”.
24 uur is de jongste telg van de band. Moesten er twijfels ontstaan over het concept, dan ebben die meteen weg na de eerste tonen van opener “Dit zou het kunnen zijn”. Een opbouwend nummer dat je terug in de sfeer van het vorig album brengt. “4 akkoorden”, een song die als fundament – je raadt het nooit – vier akkoorden gebruikt, is ook de ijzersterke eerste single uit het album.
“Dwaze gedachten” kan zo uit een album van Triggerfinger geplukt zijn. Met zijn strakke baslijn en gierende gitaar vloeit het ook naadloos samen met het prachtige “Oh wat ben je mooi (als je weer wegloopt)”. Voor het eerst valt het op dat de oppervlakkigheid uit de beginjaren verdwenen is. Vander Linden schrijft veel persoonlijkere, diepere teksten en brengt zo De Mens dichter bij de luisterende mens.
“Later of de dag erna” brengt het album naar een absoluut hoogtepunt. Een door tromgeroffel omgeven opbouw naar een climax die pas ophoudt bij de laatste tonen van het album. “Regelmatig” katapulteert je terug naar de eerste luisterbeurt van “En in Gent” en heeft zowat alles wat je verlangt van een lied van De Mens: een forse intro, de mooiste rollende ‘r’ uit het land en een refrein dat de eerstkomende uren tussen je oren blijft dwalen. Afsluiten gebeurt met “Onmondig”, een intiem nummer waar Vander Linden zijn ziel bloot geeft. Een verhaal over de breuk met Kat Steppe en juiste woorden niet kunnen of durven vinden: ‘onmondig moet ik blijven, onmondig zal ik zijn, sprakeloos als het erop aankomt’. Een einde dat je niet verwacht van De Mens, de energie die normaal door gitaren heen gaat, maakt plaats voor een onwaarschijnlijk herkenbare tekst. De Mens is op zijn sterkst als hij zich kwetsbaar opstelt.
Vander Linden en co volgen in dit album verder de ingeslagen weg van Nooit Genoeg. Een nieuwe sound met nog altijd dat vleugje De Mens van de beginjaren. Een album dat aantoont dat deze band niet verslijt, meer nog, het springt van hoogtepunt naar hoogtepunt. De band speelt op 24 en 25 november een jubileumconcert in Het Depot in Leuven: 25 jaar De Mens in 25 songs.
