The Killers hebben ons welgeteld vijf jaar op hete kolen laten zitten vooraleer hun nieuw album Wonderful Wonderful uit kwam. Emotionele authenticiteit is de rode draad doorheen die nieuwe plaat. Ze laten een andere, gevoeligere kant van zichzelf zien, die soms ten koste gaat van hun kenmerkende sound. Er zullen voor en tegenstanders zijn, wij plaatsen ons alvast ergens tussenin.
Deze band uit de VS had ons al enkele voorsmaakjes gegeven om onze honger te stillen tot de albumrelease. Met “The Man”, “Run For Cover”, “Wonderful Wonderful” en “Some Kind of Love” hadden we wel wat verwachtingen voor die plaat, maar sterke singles betekenen niet meteen een sterk album. “The Man” is een funky nummer waar de synths de bovenhand nemen. Wie had dat ooit gedacht van The Killers? Het is anders, zelfs een beetje kitcherig, maar erg dansbaar is het zeker wel. Of ze hiermee meer tegenstanders dan voorstanders krijgen, zal ons worst wezen. Wij halen maar al te graag onze zwoelste moves boven op deze sexy beats.
Met “Run For Cover” maken ze deze metamorfose weer ongedaan. De vertrouwde gitaar komt terug en het aanstekelijke refrein blijft een hele dag in je hoofd zitten. “Some Kind Of Love” heeft, zoals eerder vermeld, iets te veel weg van Coldplay. Het is het ideale nummer om na een drukke dag in de zetel te ploffen en te genieten van de rust. De titeltrack “Wonderful Wonderful” had iets meer mogen zijn. Het nummer begint veelbelovend en mysterieus met een jachthoorn die weergalmt. Meteen daarna wordt er een zwoele bas aan toegevoegd, die het een krachtig geheel geeft. Spijtig genoeg bloeit er niets open naar het refrein toe en moddert de song wat aan.
Er is een groot deel nummers dat we nog niet te horen kregen en we moeten toegeven dat we soms aangenaam verrast zijn. “Tyson vs Douglas”, met de achterliggende boodschap ‘niets duurt voor altijd’, is hier een voorbeeld van. Een up-tempo drum vergezeld met wat snedige gitaren zorgen samen voor krachtige arenarock. Een refrein dat ook blijft hangen met Flowers die af en toe eens toont hoe goed zijn stembereik is. Ook bij “Life To Come” horen we dit terug. Op bepaalde momenten heeft het nummer zelfs iets weg van U2, wat op zich zeer speciaal is. Dit is vooral te wijten aan de grootse synths en de dramatische zanglijnen, maar het is misschien net nog meer over-the-top.
Met “Have All The Songs Been Written”, met Mark Knopfler van Dire Straits op de gitaar, laten ze het stevigere werk even achterwegen en nemen ze ons mee naar rustigere oorden. Het is een zweverig en breekbaar nummer met leuke gitaarriffs, de sfeer doet wat denken aan de rustige nummers uit Day & Age. Het nummer zou perfect zijn om op het einde van hun concert te spelen, om rustig uit te bollen wanneer het hoogtepunt net geweest is en iedereen met een warm hart naar huis te sturen. Ook hier valt het dramatisch aspect van hun muziek weer heel erg op, maar met de gitaar van Knopfler heeft het wel zijn charmes.
Brandon Flowers liet vallen dat ze met dit album iets anders willen brengen dan er momenteel op de radio gedraaid wordt. Voor een deel is dit zeker gelukt met onder meer “Run For Cover”, “Tyson vs. Douglas”, “Have All The Songs Been Written”,… maar voor een deel moeten we hen hier ook in tegenspreken. “Out Of My Mind” en “The Calling” kunnen we allebei in het rijtje van dagdagelijkse, catchy nummers zonder inhoud plaatsen. Te veel synthesiser en te weinig gitaar om goed en overtuigend te zijn. Niet zo Wonderful als de titel van de plaat beweert.
Als conclusie kunnen we dus stellen dat het album zeker niet slecht is, maar we worden er ook niet door van onze sokken geblazen. Deze ‘meer volwassenere plaat’, zoals ze het zelf beschrijven, heeft zijn zwakke en sterke kanten. Het is leuk dat ze zichzelf blootgeven, maar iets meer pit had toch wel gemogen. Als het van ons af hangt, mogen ze in het vervolg terug hun jonge zelf blijven! Brandon en co staan op 6 maart in het Antwerps Sportpaleis en dit jaar gokken wij dat er ook wel eens een Rock Werchter zou kunnen inzitten voor deze heren.
