Op 16 september 2017 kregen we in het kleinste zaaltje van Trix twee fijne bands te zien. Headliner van de avond was Alvvays dat zijn tweede plaat Antisocialites kwam voorstellen. Ze brachten een energieke set waarin de stem van Molly Rankin een centrale plaats innam. Fijne indie pop met een zonnige insteek, we kunnen het verzekeren: het was heel gezellig. Een uitgelaten publiek liet zich volledig gaan en als de groep deze lijn voorttrekt, zouden ze wel eens de ideale festivalband kunnen worden.
Voorprogramma van de avond is Alaskalaska. Deze groep wist ons te verrassen met een funky set. Het zestal uit Los Angeles heeft een heel spectrum aan instrumenten mee, al is het toch vooral de saxofoon die de meeste indruk maakt. Het sfeervol geheel doet bij momenten denken aan Warpaint, al heeft Alaskalaska maar één zangeres. Hier en daar is het dreigend, maar het blijkt toch voornamelijk erg dansbaar. Vooral de interactie tussen synths en enkele funky gitaren, zorgt er voor dat de muziek van deze band live helemaal tot zijn recht komt. Een heel goed voorprogramma die ook bij het publiek verrassend goed werd ontvangen.
Alvvays is uitgegroeid tot een indie darling, ze slaagden er zelfs in om de Trix Bar helemaal uit te verkopen. Het was dan ook gezellig druk in de zaal toen de band het podium betrad. Frontvrouw Molly Rankin is heel erg klein wat haar heel schattig maakt, maar tegelijk moeilijk zichtbaar op dat lage podium. De mensen achteraan moesten dus af en toe op de tippen van hun tenen staan om toch een glimp van de dame op te vangen. Hoewel het oog ook wat wil, blijkt de muziek toch voor zich te spreken. Tot groot genot van de mensen achteraan.
De vlam gaat meteen in de pijp en Alvvays knalt enkele van hun meest energieke songs op gang. “Saved By A Waif” blijkt een heel goeie opener want het publiek begint meteen mee te bewegen. Live brengt de band hun muziek ook wat meer kracht bij, wat het zeker ten goede komt. Zo’n dromerige indie pop is allesbehalve vernieuwend, het bestaat uit duizenden invloeden, maar het blijft wel boeien door het stembereik van Rankin. Deze gaat van heel hoog naar wat lager om zo de aanstekelijke gitaren helemaal te ondersteunen. De muziek staat dan ook helemaal ten dienste van die stem, en dat is maar goed ook.
Af en toe lijkt het alsof Alvvays de feelgood sfeer heeft meegebracht uit Canada. Hun muziek is vrolijk en we zien bij iedereen in de zaal ook een smile opkomen. Hoewel de nieuwe cd iets rustiger is, blijkt hij live helemaal perfect in de lijn te liggen met hun eerste werk dat horen we onder meer bij “Plimsoll Punks”. Ze geven er een bepaalde dynamische insteek aan waardoor het allemaal zeer gelukzalig klinkt. Dit zorgt voor de sterkte van dit concert en is mede te danken aan de extra gitarist live. De songs kunnen na een tijdje wel wat als eentonig worden beschouwd, maar bij Alvvays krijg je dit gevoel nooit. Ze houden er altijd de schwung in en zorgen er voor dat de muziek nooit verveelt.
De bindteksten van de frontvrouw zijn ook heel charmant. Zo probeert ze het publiek te betrekken bij de show, en dat publiek eet uit haar hand. Toch neemt een fan dit op het eind iets te letterlijk waarna hij haar probeert te kussen. De band is er even niet goed van maar komt uiteindelijk – na bevestiging dat de man uit de zaal is gesmeten – terug voor een bisronde. Vóór die bisronde hadden ze een mooi duo afgewerkt met “Archie, Marry Me” en “Dreams Tonite”. De twee nummers lijken helemaal klaar om klassiekers te worden en vooral dat eerste werd heel uitbundig meegezongen.
Dan rest ons alleen nog een conclusie. Alvvays slaagde er in om een uitverkochte zaal helemaal in te pakken. De mensen stonden van begin tot eind niet stil en sommigen werden zelfs verliefd op de schattige frontvrouw. Dat Alvvays helemaal niet vernieuwend is, hoeft geen probleem te zijn. Met de passie, de energie en het inlevingsvermogen waarmee ze op het podium staan, kunnen ze het nog ver schoppen. Volgens ons was iedereen voor een uur even zijn zorgen vergeten, en dat allemaal dankzij de super vrolijke muziek van de band uit Canada.
Alvvays wist niet de hele tijd te boeien. Paar goeie songs dat wel.