Niet veel bands kunnen zeggen dat ze een parcours hebben afgelegd als dat van Vulfpeck. Op enkele jaren tijd is deze groep, bestaande uit vrienden, uitgegroeid tot een internationale act van formaat. De hippe funkvogels deelden in 2014 het album Sleepify op Spotify. Bestaande uit enkel stilte konden de creatievelingen hun hele tour bekostigen door trouwe fans die het album op Spotify beluisterden en zo geld in het laatje brachten. Dat de groep gebaseerd is op hechte vriendschappen, vertaalt zich duidelijk in de muziek. Zelden hebben we met zo’n grote glimlach op onze smoel van een concert genoten.
De muzikanten kondigden zichzelf op ludieke wijze aan, en begonnen meteen met een aanstekelijke jam met onder meer “Cory Wrong”. Wij deden van dansen dansen, al vanaf de eerste noot. Tijdens “Animal Spirits” konden we nog eens horen hoe ongelooflijk verfijnd Theo Katzman wel kan zingen terwijl hij welgemikt op zijn drumstel tekeer gaat. Joey Dosik, die voor een geslaagd voorprogramma had gezorgd, sloot zich met zijn sax ook aan bij de band. Een zeer dankbare aanvulling op de vaste kern bestaande uit Woody, Jack, Theo, Joe en co.
Het is namelijk zo dat Vulfpeck graag met verschillende gastmuzikanten werkt. Het is dan ook nooit zeker wie er live op het podium zal verschijnen, al is er een iemand waarvan iedereen in de zaal hoopte dat hij erbij zou zijn: Antwaun. Deze grote meneer is een soul en R&B zanger met een stem om u tegen te zeggen. Groot was de collectieve vreugde dan ook toen hij op podium verscheen. Publieksfavorieten “1612” en “Wait For The Moment” zijn dan ook bij de topmomenten van de avond met hem erbij.
Het is merkwaardig hoeveel liefde er tussen podium en publiek vloeit. Voor ons voelt het alsof deze band de ware aard van geluk in pacht heeft en het als haar missie ziet om dit geheim te verspreiden. Een belangrijk deel van deze formule is bassist Joe Dart, een echte topmuzikant. Een stuk of vijf bassolo’s passeren deze avond de revenue, waaronder eentje waarbij Joe en Antwaun het op duetje hielden. Een basgitaar en een gouden stem, meer hadden ze niet nodig om de hele zaal blijvend in beweging te houden. Ook gitarist Cory stond opeens vanachter op het balkon tussen het publiek te funken met zijn gitaar. Geen gebrek aan interactie met het publiek deze avond.
Jack Stratton nam voor een groot deel van de avond schijnbaar de komische leiding in het hele gebeuren. Met zijn mobiele micro kon hij gitaarriffs schieten, goochelen met de keys en one-liners het publiek in sturen. Het nummer “Back Pocket” werd in een originele a capella versie gebracht. We mochten als publiek deelnemen en ons best doen om drie-delig harmonieuze vocals te brengen, want zo heeft Jack het graag. De band merkte dat de verhouding inbreng-talent misschien niet helemaal gebalanceerd was en hernam het nummer op de originele wijze, goeie keuze. De fantastische afsluiter “Christmas in L.A.” was voor het enthousiaste publiek niet genoeg want de groep werd met een oorverdovende encore terug op het podium gehesen. “Dean Town” was de repliek van de band, een laatste bewijs dat Joe een beest van een bassist is.
Na dit optreden van wereldklasse kon iedereen gelukkig de zaal verlaten. Voor Vulfpeck is deze hele tour een bewijs dat ze gewoon dé indie-funk band zijn van het moment. Uitzonderlijke muzikanten en vooral geboren entertainers zagen we deze avond, heerlijk.
