Een week geleden wist de Noorse Susanne Sundfør ons omver te blazen met haar nieuw album Music For People In Trouble. Wie er ondertussen al mee vertrouwd is, zal het vast opmerkelijk vinden dat de plaat het meteen tot nummer 1 schopte in de Noorse albumlijsten. De inhoud hiervan is namelijk enorm subtiel, verfijnd en intiem. In haar thuisland kent haar muziek al jarenlang een enorme populariteit, maar in het buitenland zijn de kaarten net iets anders geschud. Bijgevolg kregen we de kans om Susanne aan het werk te zien in een compactere zaal zoals de Botanique. De liefhebbers waren talrijk aanwezig en de uitverkochte orangerie werd voor de gelegenheid uitgerust met zitplaatsen. Het beloofde namelijk een bijzonder intieme avond te worden!
Nadat de bescheiden en ietwat verlegen Charlie Straw de zaal opwarmde met zijn ruwe, maar hartige nummers werd Susanne Sundfør met open armen ontvangen. De meeste aanwezigen waren duidelijk al grote fans van haar voordat ze Botanique binnenstapten. Terecht, want de muzikante heeft al een flinke live-reputatie en een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Deze liet ze volledig in haar eentje zonder bandleden horen. Wat we in de plaats kregen was een Susanne die duchtig tussen Rhodes piano, vleugelpiano en akoestische gitaar wisselde en alles uit deze instrumenten haalde.
Dat bleek een hele opgave, want Music For People In Trouble mag op het eerste gehoor als een heel uitgeklede plaat klinken, toch is deze rijkelijk gevuld met texturen, lagen en wendingen. Deze gingen logischerwijze dikwijls verloren. De slidegitaar die veel nummers zo rijk maakte of de houtblazers die het geheel lucht gaven kregen we gisteren niet te horen. Gelukkig toonde dat juist ook hoe sterk die nummers in hun kern zijn. Daarnaast zorgde dat er ook voor dat Susanne Sundfør inventief moest zijn en alles uit te kast halen. Ze liet haar muzikaliteit spreken en het publiek kon enkel maar genieten. Nieuw materiaal kreeg aangepaste arrangementen aangemeten (denk aan “Mantra” op de Rhodes) of werd aangevuld met improvisaties op de piano of in haar indrukwekkende zangkunsten. Wat ons betreft is dat iets wat livemuziek zo sterk kan maken. Het mag nooit het doel zijn om een nummer droog te dupliceren. Met gevoel en momentum maak je van een optreden een unieke ervaring die de moeite waard is en dat had Susanne duidelijk begrepen.
Er was ook uiteraard veel aandacht voor ouder materiaal. We kregen bijvoorbeeld een piano-arrangement van “Can You Feel The Thunder” dat mooi vervolgd werd met het zuivere “Walls”. Hier kwamen haar kwaliteiten als songwriter sterk naar voren. Op de Rhodes piano werden deze vlot vereenzelvigd met haar gevoel voor texturen. Op songs zoals “Torn To Pieces (On Roses)”, “When” en zelfs “Trust Me” uit het huzarenstukje Ten Love Songs werd er live duchtig geëxperimenteerd. De talloze mogelijkheden van de Rhodes werden ingezet om volledig nieuwe sferen te scheppen. Met hulp van de effecten werden volledige nieuwe werelden gecreëerd en grepen niet alleen haar songs de aandacht, maar ook haar prachtig experimenteel werk. Een sterke prestatie om zo’n sound in je eentje op een podium neer te poten!
De avond werd afgesloten met het magistrale “White Foxes” dat het publiek al dolblij maakte bij het zingen van de eerste woorden. Het was de perfecte afsluiter en misschien ook de samenvatting waarom Susanne Sundfør zo’n trouwe en enthousiaste fans heeft. Ze weet namelijk ook moedig in haar eentje een heerlijk concert neer te zetten. Dat er dan her en der een laagje verloren gaat, nemen we dankzij haar muzikaal talent er graag bij.
Setlist:
Mantra
Can You Feel The Thunder
Walls
Good Luck Bad Luck
The Sound of War
Torn To Pieces (On Roses)
When
Bedtime Story
Undercover
Reincarnation
The Brothel
Trust Me
No One Believes In Love Anymore
White Foxes
