Sonic Youth bandlid Lee Ranaldo is terug met een nieuw soloproject, Electric Trim, dat veel meer dan zijn vorige traditionele rockalbum de grenzen durft op te zoeken van de klassieke rock. Ranaldo mengt en experimenteert electronica, synths, tempoversnellingen- en vertragingen en psychedelische gitaren in een mengelmoes van genres; een eclectische hot mess die je vaak onenthousiast en onverschillig achterlaat, niet snakkend naar meer.
Het komt tegenwoordig wel vaker voor: artiesten die zich duidelijk vasthaken in een bepaald genre om zich later (met een nieuwe plaat) compleet heruit te vinden. The Beastie Boys experimenteerden (en switchten later) van een thrashachtige punkstijl à la Bad Brains naar de upbeat hiphop in de stijl van Run-D.M.C., Arcade Fire evolueerde van ruwe indierock in Funeral naar een ABBA-achtige discopop op Reflektor en het immer dansbare Everything Now, en Lee Ranaldo focuste zich na zijn vele experimentele soloprojecten vanaf de jaren ’80 op traditionele rock in 2012 met Between The Times & The Tides. Dat zou de ideale kans geweest zijn voor Ranaldo om uit de schaduw te treden van zijn mede Sonic Youthbandleden Thurston Moore en Kim Gordon en om uit de obscuriteit te breken. Between The Times & The Tides kreeg echter schamele recensies (als het album überhaupt al gerecenseerd werd) en Ranaldo slaagde er maar niet in om uit de marge te klimmen.
Wellicht zal Electric Trim, Ranaldo’s nieuwe soloproject met onder andere Wilco’s Nels Cline, Sonic Youth’s Steve Shelley, Sharon Van Etten en Kid Millions, alweer niet de grote doorbraak betekenen voor de Sonic Youth-gitarist. Opener “Moroccan Mountains” is aanvankelijk vrij charmerend en de songwritingstijl is soms heerlijk bitterzoet (“Everyone you ever loved / Will wear your clothes”). Het nummer is echter zeer representatief voor het hele album: een nasale, eentonige stem die het album domineert; catchy, creatieve openers die al snel nergens heen lijken te gaan; nummers die zeer stroef in elkaar overlopen en oncomfortabel naast elkaar zitten; ongemakkelijke tussenpauzes in de nummers om op een geforceerde manier variatie aan te brengen, en ga zo maar door.
In “Uncle Skeleton” mikt Ranaldo op de heupen, maar alweer niet met het gewenste succes. Hoewel de instrumentatie verrassend fris is en de gitaarrifs heerlijk zijn, is de songwriting van Ranaldo te geforceerd nonchalant: “You have to let the skeleton breathe / that’s the thing a skeleton’s for” en “You need to keep the skeleton entertained / you need to make the skeleton smile”. Ook de titeltrack van het album is een ongemakkelijke kakafonie die nu eens vrolijk klinkt, dan weer geforceerd melancholisch: “Are you scared of a woman’s love? / Are you scared of a man’s love?”. “Let’s Start Again” is een donkerder, melancholischer nummer waar de piano een welkome verfrissing is van het elektronisch geëxperimenteer, al evolueert het nummer snel in een ongemakkelijke techno-achtige pauze waar een elektronische drum en synthesizertonen in weerklinken. Laten we dat laatste deel gewoon vergeten, want de zachte eindnoten van het nummer zijn best wel magisch. “Last Looks” is een prachtig duet met de Amerikaanse singer-songwriter Sharon Van Etten. Hier complimenteert de nasale stem van Ranaldo net heel goed de zachte stem van Van Etten – tot het nummer plots evolueert in een clichématig picknickdeuntje met een gezapig parlando.
Toch is lang niet elk nummer van Electric Trim minder. “Circular (Right As Rain)” bijvoorbeeld – de eerste single van Ranaldo’s nieuwe album – is ongetwijfeld het beste nummer van Electric Trim. Een interessante, sterke melodieuze toon, de chaosmomenten waarin gitaar en synthesizer in elkaar overlopen die vaak doen denken aan het beste van Sonic Youth, en dan nog de outro waar alle instrumenten samenkomen en wegvallen. De overige nummers “Purloined”, “Thrown Over The Wall” en “New Thing” zijn daarnaast geen slechte nummers, maar nergens springen ze je meteen in het oog.
In het beste geval doet Electric Trim denken aan een flauwe try-hard versie van Pink Floyd, in het slechtste geval doet het denken aan R.E.M. zonder de betoverende, rauwe stem van frontman Michael Stipe die vervangen is door een veel te nasale, eentonige baritonstem met heel middelmatige songteksten. Hoewel Ranaldo met Electric Trim al een betere prestatie aflevert dan zijn Between The Times & The Tides, schiet hij nog steeds te kort om een breder publiek aan te spreken.
