LiveRecensies

Leffingeleuren 2017 Dag 3: Verstilde schoonheid met af en toe een uppercut

Leffingeleuren 2017 zit er al weer op. Het was de derde keer dat het festival ‘back to basics’ ging en dat blijkt nog steeds te werken. Rond de kerk is er altijd een aangename gezelligheid met de nodige randanimatie en in de zalen zagen we verschillende steengoeie concerten, die je op geen enkel ander festival te zien krijgt. Dat is de sterkte van dit nieuwe Leffingeleuren en we hopen dat ze dit nog jaren kunnen doortrekken. Op zondag zagen we alweer verschillende optredens maar het waren toch onder meer CFM, Rolling Blackouts Coastal Fever, Courtney Marie Andrews en Joan Shelley die ons het meest nableven.

De vroege vogels onder ons konden gisteren genieten van het optreden van Aubrie Sellers in zaal De Zwerver. We moeten toegeven dat zuivere country niet volledig ons ding is, dus waren we blij om ook een twist te horen op die typische sound. Zo haalde ze ook voldoende invloeden uit de rock ‘n’ roll, wat ze zelf als garage country labelde. De korte set was redelijk vlak qua opbouw en niet elk nummer kon even hard boeien, maar desalniettemin was Aubrie Sellers een goede opwarmer om de dag te beginnen.

Phoenician Drive mocht dan weer de kapel opwarmen, ze vervingen Once And Future Band die enkele weken geleden afzegde. Het zestal bracht bezwerende Oosterse muziek door een mix van instrumenten te gebruiken. De songs bouwden ook telkens heel rustig op en lieten veel ruimte om te groeien, hierdoor kon je jou volledig in de muziek laten meeslepen. Die muziek is psychedelisch, klinkt vol en speelt vooral in op de instrumentatie. Af en toe mengde zich een stem in het geheel, maar dat is dan vooral om ons nog meer in de muziek te krijgen. De trommel, de gitaren en het samenspel zorgden voor een erg dansbaar geheel dat aangaf dat Brusselaars ook wel goed weten hoe ze Oosterse psychedelica kunnen brengen. Fijn setje en een aangename verrassing voor de nieuwsgierigen.

Dylan LeBlanc bracht zachte Americana mee uit de Verenigde Staten. Hij speelde met en af en toe ook zonder band. Vooral de nummers zonder band bleken erg breekbaar en lieten het publiek verstild achter. Ze genoten van de stem van LeBlanc die met een zachte gitaar en een subtiele cello werd vergezeld. Met band klonk alles wat energieker en kon er ook wel eens wat tempo in de set komen, al bleef het toch beperkt tot de zachtste kanten van de countrymuziek. Ons deed het bij momenten denken aan Ryan Adams en Neil Young. Die laatste bleek niet zomaar uit de lucht gegrepen, want op het einde bracht de groep nog een cover van de man. “Unknown Legend” bleek een mooi orgelpunt van de set.

Als je Ty Segall niet naar Leffinge kan krijgen, dan moet je maar zijn beste vriend regelen. Het gevolg was de programmatie van CFM, het project van Charles Moothart die ook bij Fuzz en in de band van Ty Segall speelt. Met de nodige portie reverb, de erg vuile vocals en een volledige dosis riffs, laat Moothart meteen zien wat hij in huis heeft. Wat meteen opvalt is hoe hard dit klinkt zoals Fuzz. Het heeft natuurlijk iets minder furieuze drums, maar toch is de Black Sabbath referentie nooit ver weg. Donkere garagerock die erg vol klinkt, bijna geen gas terug neemt en constant in zesde vitesse zit. Ze penetreren het oor, lieten iedereens lichaam trillen en brachten af en toe zelfs een vuurbal mee. Deze zette het publiek letterlijk in brand. Wat een set, wat een man, wat een kracht.

Met Courtney Marie Andrews had Leffingeleuren een topartieste gestrikt. Ze weet country, folk en americana op zo’n manier te combineren dat het evenwichtig én bijzonder fris klinkt. Met een mix van oude en nieuwe nummers had ze het publiek volledig mee, dat was te horen aan alle jawadde’s die we in de zaal  klonken. In haar muziek hangt er namelijk toch wel altijd een magisch sfeertje. Je voelt dat elk woord die haar wondermooie stem voortbrengt, gemeend is. Het is die verstilde schoonheid waarvoor mensen op zondag naar Leffingeleuren trekken. En terecht!

De festivalgangers hadden maar al te goed door dat Joan Shelley in het café stond. De ruimte was namelijk goedgevuld met aanwezigen! Niet voor niets, want de folk-artieste uit Kentucky gooide al hoge ogen met haar recentste plaat. Samen met een gitarist die haar muzikaal bijstond, versmolten hun gitaren tot folkpareltjes en weerklonk prachtige zang in Joan’s stem. We waren blij dat ze in de intieme setting van het café speelden en met een relatief stil publiek, want zoals Joan het zelf zei: haar muziek werkt enkel als het stil is. En werken deed het dubbel en dik!

Dé set van Leffingeleuren kwam uit Melbourne, Australië. De moeilijk te onthouden naam Rolling Blackouts Coastal Fever wist zieltjes te winnen met hun optreden in Leffinge (niemand zal hun naam nu nog vergeten). Na het concert zagen we nog nooit zoveel volk aan de merchstand. Wat maakte hun set dan zo uniek? Wel ze hebben drie zangers die elk apart zingen maar vooral in de samenzang sterk stonden. Toch is het niet de zang dat de echte sterkte vormt, maar wel de ruimte die de band maakte voor het instrumentale deel. Ieder nummer kreeg altijd zijn nodige gitaarwerk waardoor dat volume aan gitaren veel deed denken aan The War On Drugs. Toch klonk het bij Rolling Blackouts Coastal Fever veel zonniger en was de zomer nooit ver weg. We zagen niemand die niet gelukkig werd van deze fijne set. “French Press” klonk live nog beter dan op plaat, en dat was een hele verdienste. Wat een band, hier gaan we zeker nog van horen!

Cosmonauts komt uit LA en bracht de psychedelische garagesound van die stad mee. De set werd gebouwd rond een repetitief geluid waarin ze psychedelica mengden. De ene keren ging het wat snediger, de andere keren wat slomer. Dit zorgde er voor dat de set niet altijd bleef boeien. Toch namen de donkere riffs je mee op een reis in de geschiedenis. Ze beschermden samen met jou een fort tegen de vijand en de strakke riffs vormden de fundering van dit sterke fort. De aanstekelijke melodie vormde de voeding voor de soldaten en de zang joeg de vijand weg. Hier en daar vertoonde de fundering wat barsten als je niet snel genoeg reageerde op een aanval, maar over het algemeen bleef het fort wel staan.

Stef Kamil Carlens is zonder twijfel niet alleen creatieve duizendpoot, maar ook een rasechte performer. De toeschouwers hadden er duidelijk zin in en Stef Kamil en zijn indrukwekkende band wakkerden het vuur alleen nog maar aan! We kennen hem vooral van Zita Swoon, maar ditmaal kwam hij zijn eerste solo-album Stuck In The Status Quo voorstellen. Die nummers werden bijzonder goed gesmaakt en er werd ook duchtig buiten de lijntjes gekleurd. De ene impulsieve solo volgde op de andere en er was zelfs een wisselwerking met een toeschouwer die vanuit de zaal teksten toeriep. Stef Kamil Carlens deed lekker zijn eigen zin, maar we werden ook verwend met enkele klassiekers uit het repertoire van Zita Swoon. Zo kregen we intense versies van “Hot Hotter Hottest” en uiteraard “Thinking About All The Time”. Het resulteerde in een spannend en verrassend optreden.

Wie ‘s avonds op het gezellige Busker Street podium vertoefde, kon nog een concert van Mauger meepikken. De band leverde een puike set af waar ze het ene topnummer aan het andere regen. Hun muziek die een gezonde mengeling van talrijke uiteenlopende stijlen bevat, kwam ontzettend goed over en kreeg ons volledige mee. We twijfelen er niet over dat Mauger een naam is die we nog veel gaan horen. Wat ons betreft verdienen ze volgend jaar een plaatsje in de kapel of De Zwerver!

Mauger was niet de enige band die op Busker Street speelde. In de loop van het weekend speelden maar liefst twintig bands. Hiervan zagen we op zondag ook nog Isadore, die – in een kleinere bezetting dan gewoonlijk – hun hart lieten spreken in een reeks gepassioneerde nummers en ook Merel die helaas last had van technische problemen, maar alsnog het publiek enthousiast kreeg.

De kleine groep mensen die zich niet in de zaal hadden verzameld had voor Arno, konden de beentjes losgooien op Black Flower. De Belgische band gooide alles in de strijd om de aanwezigen een goede tijd te bezorgen. Invloeden uit alle hoeken van de wereld werden verenigd in een uiterst dansbaar spektakel waar improvisaties over elkaar stroomden en de ritmes opzwepend klonken. Her en der werd er zelfs plots door een schelp geblazen of kregen nummers plots heel vreemde wendingen. Alles kan en alles mag bij Black Flower en de toeschouwers werden deel van het geheel.

Leffinge is een beetje thuiskomen voor Arno, die dit weekend er stond met Tjens Matic. Het was alweer even geleden dat hij er nog eens was, en dat vertelde hij ook zelf aan het publiek. Al van bij het begin kreeg hij wat vreemde blikken, en dat kwam doordat hij een mixer mee had op het podium. Een vreemd tafereel maar het deed niets af aan zijn vuile rock die hij meebracht. De doorrookte stem van Arno nam ons mee en het blijft fascinerend om te zien hoe hij met zijn ogen dicht een publiek kan entertainen. De microfoon van de ene hand naar de andere en hier en daar wat gekke bekken, het kon allemaal. Zijn jonge band verdient ook een shout-out want ze brengen de muziek van Tjens Couter en TC Matic heel strak met de nodige power. Hierdoor kon het oudere publiek in de zaal zich volledig laten gaan en beleefden ze een tweede jeugd. “Oh La La La” en “Putain Putain” blijven natuurlijk de hoogtepunten. Bij dat laatste mixte de band er zelf het Europese volkslied door. “We zijn allemaal Europeanen”, zingt hij maar wij hadden het gevoel dat iedereen dit weekend vooral een Leffingenaar was.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook Birdy, Laufey, Rodrigo y Gabriela en meer naar Gent Jazz!

We keken met aankondigingen van Bill Frisell Trio, Diana Krall, Jamie Cullum, Patrick Bruel en AIR al uit naar de volgende namedrop van…
LiveRecensies

Leffingeleuren 2023 (Festivaldag 3): Het einde van de festivalzomer 2023

De laatste dag van Leffingeleuren begon onder grijze wolken, maar uiteindelijk kwam de zon erdoor waardoor iedereen toch met een grote glimlach…
LiveRecensies

Leffingeleuren 2023 (Festivaldag 2): Van het blauwe donker naar het gele licht

De tweede dag van een festival is altijd een beetje sleuren, al had Leffingeleuren geluk dat de zon meteen aan het schijnen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.