Alles in onze maatschappij groeit met een ontmoedigende snelheid. Dat moet Susanne Sundfør beseft hebben na een reis die haar naar de meest contrasterende plaatsen – denk aan Noord-Korea en het Amazonewoud – op onze aardbol bracht. Het spijtige gevolg van deze constante drang naar evolutie en prestatie in onze samenleving, is dat we steeds meer met angst en persoonlijke problemen leven. Met deze inzichten heeft de Noorse artieste een reeks nummers geschreven die we nu kunnen beluisteren op Music For People In Trouble, haar nieuwste album waar ze terugkeert naar de kern om ons een universele boodschap het hart toe te dragen.
Bijgevolg weerklinkt die boodschap helderder dan ooit tevoren. In tegenstelling tot Sundfør’s vorig album Ten Love Songs, dat haar passie deed stromen door energieke elektronische arrangementen, klinkt haar nieuwe plaat een stuk soberder. Zo stelt Susanne zich meteen kwetsbaar op tijdens de opener “Mantra”. Begeleid met niets meer dan een klassieke gitaar zingt ze met grote kalmte haarzelf moed in. Ze doet dit door haarzelf te spiegelen aan alle krachtige elementen uit de natuur. “I’m as lucky as a moon / On a starry night in June / Looking down on a lagoon”. Maar het is juist die fascinatie die ook doet beseffen hoe bescheiden we moeten omgaan met ons nietig bestaan in het oneindige canvas van het universum. “Stardust in a universe / That’s all that I am worth”. Het zet de toon voor een uiterst persoonlijk en hartig document.
Op “Reincarnation” wordt de folk-geïnspireerde begeleiding duchtig voortgezet en zelfs nog uitgebreid. Naast het warme getokkel op de gitaar doet ook een slide-gitaar zijn intrede. Het geeft de minimalistische inkleding een verrijkende toets en zelfs een vleugje americana mee. Toch zit er tussen deze invullingen nog een extra dimensie. Er ligt een ongrijpbare mystieke sfeer tussen de regels van de muziek. Het drijft naar boven door de spaarzame instrumentatie, maar nog meer door de aangrijpende teksten.
Ook “Good Luck Bad Luck” gaat verder op dit elan, maar ditmaal stromen deze gevoelens doorheen de toetsen van haar piano. Susanne Sundfør’s open pianospel vereenzelvigt zich met haar doorleefde zang tot een organisch geheel. Deze vlotheid wordt toch nog uitgedaagd door een dissonante strijker die het nummer van de sporen doet glijden. Hierbij valt de muziek zelfs tussen de plooien van een heerlijk mistig stukje jazz dat die ontmoedigende snelheid van het leven even doet vertragen.
Het is niet de enige verrassing op dit album, want ook het duistere “The Sound of War”, waar Susanne de ontmenselijking door oorlog aankaart, mondt uit tot een spel van vernuftige texturen. De akoestische kwaliteit van dit nummer schakelt op een ongedwongen wijze over naar een dreigend industrieel geluid. Even lijkt de warmte van de voorgaande songs ver zoek. Met de slag van een gil wentelen deze geluiden zich om tot een gedempte massa van zwellende synths en etherische zang, die een buitenaardse omgeving opwekt die tegelijk groots als sinister klinkt.
Dit bereikt een climax die ontladen wordt op het titelnummer op Music For People In Trouble. Hier komen onverwacht invloeden uit de musique concrète naar voren. We krijgen een experimentele collage van elektronica en vervormde zang voorgeschoteld die zich wringt rond de mannenstem die de onbevattelijke strijd tussen lot en controle in het leven verkondigd.
Gelukkig klinkt niet alles op Music For People In Trouble zo vervreemdend. Er wordt op minutieuze wijze ruimte gecreëerd om te ademen. De arrangementen worden weer eventjes kalmer en er verschijnen zelfs houtblazers op het toneel van “Bedtime Story”. Dit wilt echter niet zeggen dat de spanningsboog verslapt, want een luchtig slaapliedje is dit zeker niet. Susanne Sundfør reikt hier ecologische thema’s (zoals olie in de oceanen) aan die haar vast en zeker zullen geraakt hebben tijdens haar reizen. Toch gaat dit nummer net zozeer over haar twijfels over de betekenis van liefde. “Oh, what is love, but a frail little dreamcatcher”, klinkt het voordat de houtblazers een serene solo geven.
Dat thema van liefde is ook de kern van de briljante single “Undercover”. Met het hart op de tong zingt ze over de dunne grens tussen verlangen en nood aan afstand binnen in een relatie. Wanneer dit nummer zich opbouwt tot een hoogtepunt, barsten alle registers van Susanne’s stem open en legt ze al haar emotie in haar zang. Ze haalt hiervoor alles uit de kast en doet op momenten zelfs een beetje aan Kate Bush denken! Het staat in contrast met het neerslachtige “No One Believes In Love Anymore”. Hier klinkt ze eerder cynisch en een tikkeltje verbitterd door het gebrek aan verbintenis tussen de mensen.
Vervolgens worden we op “The Golden Age” ingeleid tot een kort streepje poëzie, door de telefoon onttrokken van alle warmte en herleid tot de broodnodige componenten van de menselijke stem. Dé perfecte intro voor een nummer dat ons vervolgens volledig van de aarde doet zweven. Futuristische, maar bijna sprookjesachtige synths nemen het over wanneer Susanne Sundfør ons zachtjes toezingt over het dromen. Na een atmosferische pianosolo dwarrelt het terug een droomwereld in om vervolgens te landen in het duistere “Mountaineers”. Hier is het niemand minder dan John Grant die zijn diepe stem doet galmen voordat Susanne nog eens alles geeft wat op deze plaat zo sterk aan bod kwam: passie, openhartigheid en een tikkeltje venijn.
Music For People In Trouble is veel meer dan een album geworden. Het is het product van de vele inzichten die Susanne Sundfør verworven heeft die op een bijzonder gevoelige manier op muziek vastgelegd zijn. Veel artiesten schrijven over eenzaamheid, liefde en alle obstakels in de verbintenis tussen mensen, maar zelden is de boodschap zo intens én helder gebracht als op deze plaat. Als er één album is die je kan helpen om de pauzeknop van het leven in te drukken en al je gedachten op een rijtje te zetten, laat het dan deze zijn.
Music For People In Trouble verschijnt op vrijdag 8 september. Susanne Sundfør komt het album een week later, op vrijdag 15 september, voorstellen in de Botanique.
