Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze keer brengen we een review van Vera Blue, The Sherlocks, Alazka, Damian Marley, Meridian Brothers, Fúgú Mango, Dieter Von Deurne & The Politics, Hercules & Love Affair, Nadine Shah en INHEAVEN.
Vera Blue – Perennial (★★★½)
Celia Pavey alias Vera Blue brak in 2013 door in Australië nadat ze derde werd in The Voice. Al vanaf de eerste noten die ze zong, werd duidelijk dat dit een zeer getalenteerde jongedame is. Al snel ruilde ze haar gitaar in voor meer elektronische klanken en synths, wat voor haar carrière een goede zet is gebleken. Na twee EP’s brengt ze nu eindelijk haar debuutalbum uit, Perennial. Tijdens een tournee als support van Flume heeft ze duidelijk veel inspiratie opgedaan, zo horen we zijn invloeden terugkeren in haar muziek. Het album heeft eigenlijk geen mindere nummers en met “First Week”, “Regular Touch” en “Private” heeft ze enkele potentiële hits te pakken. Het is een fijngevoelig pop album waarmee ze goed op weg is om de wereld te veroveren.
Perennial verscheen op 21 juli via Island Records.
The Sherlocks – Live For The Moment (★★★)
Tussen release van de eerste single en dit eerste full-album verliepen drie zonsomwentellingen en speelden The Sherlocks honderden pub- en clubconcertjes. De nodige praktijkervaring hebben ze, het consumeerbare massaproduct volgt nu met Live For The Moment. Slagen de jonge Britten er in aanstekelijke muziek te maken? Zeker weten. Het behoeft geen detective-skills om te achterhalen waar de debutanten de mosterd haalden. De songstructuren en zomerse riffs ontleenden ze bij The Vaccines, Circa Waves en veelal té duidelijk bij Arctic Monkeys (“Escapade”). Het afgeleverde materiaal mag er desalniettemin wel wezen en vormt instant concertmateriaal. Laten we de concertsetting achterwege, dan komt het einde van ieder nummer toch steeds een minuut te laat. Hierdoor worden de potentiële knallers eerder aflatende ballonnetjes.
Kunnen ze ons live wel van begin tot eind geboeid houden? We ontdekken het graag 19 oktober in de Botanique.
Live For The Moment verscheen op 18 augustus via BMG.
Alazka (Oceans Ate Alaska) – Phoenix (★★★★)
Eerder schreven we al over de geweldige titelsong van het eerste album na de naamsverandering van deze Duitsers, en alleen al door dat ene nummer is het album de moeite waard om over te schrijven. Gelukkig kunnen we ook nog enkele andere prachtige nummers vinden op dit album, met name “Empty Throne”, “The Witness”, “Hearts Of Gold” en “Everything”. De overige songs zijn stuk voor stuk ook heel gevoelige songs, met wondermooie cleans, en heftige screams, vervuld met emoties. Het album bevat geen nummers die slecht zijn, zelfs geen matige. Het zijn stuk voor stuk mooie liedjes die een indruk nalaten, waardoor dit album een must-have is voor iedere (metal)core / post-harcore liefhebber.
Phoenix verscheen op 25 augustus via SHARPTONE.
Damian Marley – Stony Hill (★★★★)
Damian Marley liet ons, op de albumcollab met Nas en die met Skrillex voor wereldhit “Make It Bun Dem” na, maar liefst twaalf jaar wachten op een nieuwe plaat. De opvolger van zijn erg succesvolle plaat met dito titeltrack Welcome To Jamrock kwam er op 21 juli met Stony Hill. Jr Gong was ons wat verschuldigd na het lange wachten, en besefte dat maar al te goed. Vandaar deze achttien nummers tellende plaat (bijna twee albums na elkaar, vandaar twee alinea’s), waarin hij ons na een vocale intro vertelt wat hij in al die jaren uitgespookt heeft op “Here We Go”, een aangename opener. Wat volgt is een bont allegaartje aan genres waarin samples, referenties en hints in overvloed aanwezig zijn. Op “Time Travel” somt Marley een reeks namen en feiten uit de recente geschiedenis, daar waar hij een zomers feestje bouwtje op “Living It Up” met een vrolijke verwijzing naar de theme tune van Fresh Prince Of Bel Air. “Grown And Sexy” doet zijn naam ook meer dan eer aan.
Verder horen we rauwe ragga (“So A Child Will Follow”, “Caution”), zijn gekende dancehall stijl (“R.O.A.R”) en orkestrale, zwoele ballads (“Speak Life”, “Autumn Leaves”). Maar ook traditionele reggae songs (“Looks Are Deceiving” en “The Struggle Continues” met referentie naar papa Bob), Latijns-Amerikaanse R&B (“Upholstery”). Single “Medication” (één van drie nummers waar broer Stephan komt opdraven en een echte ganja song over medicinaal gebruik van marihuana en de voordelen ervan) is een rasechte oorwurm en ook “Nail Pon Cross” blijft lang hangen. Damian Marley toont op dit album meermaals welk breed en gevarieerd bereik zijn stem heeft, en toont zich een meester in de kunst van de knipoog. Veel plezier met volgende tips die je op weg kunnen helpen: Cypress Hill, Sonic Youth, Black Uhuru, Louis Armstrong, Ziggy Marley, Slick Rick en en eerder vermelde bronnen. Het was het wachten meer dan waard mister Jr Gong! Maar laat ons volgende keer wat minder lang op onze honger zitten.
Stony Hill verscheen op 21 juli via Republic Records.
Meridian Brothers – Donde estás María? (★★★)
Meridian Brothers klinkt misschien als een groepsproject, maar het project begon als het soloproject van zanger/gitarist/mastermind: Eblis Álvarez. Hij is afkomstig uit Bogotá en is al jaren het sleutelfiguur binnen de experimentele Colombiaanse muziek scene. Zijn psychedelische Latin-rock kende de voorbije jaren al enkele bescheiden successen. Zo werd zijn lied “Guarancha UFO” in 2012 door Gilles Peterson uitgeroepen als één van de beste songs dat jaar in zijn show op de BBC.
Donde estás María? is waarschijnlijk hun meest toegankelijke plaat tot nu toe en het titellied (een verwijzing naar een Peruaanse huayno ) is eveneens het meest accessibele lied van de hele plaat. Als vanouds worden er verschillende stijlen zonder moeite door elkaar gemixt, wat een bont allegaartje oplevert. Maar wel één dat werkt. Denk aan een grote portie psychedelica, met wat Latin rock, música andina, cumbia en tropicalisme en je krijgt een sound dat je enkel kan toeschrijven aan Meridian Brothers. De plaat klinkt dromerig en buitenaards met een constante variatie van ritmes, melodieën en timbres. Dit alles wordt alleen nog maar uitvergroot met de heel specifieke en kenmerkende atonaliteit van zanger Álvarez. Het staat alleszins vast dat deze plaat niet voor iedereen weggelegd zal zijn. Als spilfiguren binnen de experimentele muziek in Zuid-Amerika is dit dan ook nooit hun doel geweest. In oktober kan je de groep terugvinden in de AB waar ze op het minifestival Global Street Sounds zullen staan.
Donde estás María? verschijnt op 8 september via Soundway Records.
Fúgú Mango – Alien Love (★★★½)
Fúgú Mango is een Belgische band die beetje bij beetje meer en meer publiek voor zich aan het winnen is. Hun debuutplaat Alien Love was dan ook een album, waar toch wel heel wat mensen naar uitkeken, inclusief wij van Dansende Beren. Als je ons vraagt wat we van de plaat vinden, dan kunnen we eigenlijk heel kort en krachtig antwoorden: goed. Het geluid die de band doorheen het album ontwikkelt, is in ons kleine landje eigenlijk praktisch nog onvindbaar en zoiets kunnen we alleen maar toejuichen. Op het ene moment begeven we ons in een jungle waar we de gekste dansmoves voor het eerst uitproberen en enkele ogenblikken later zitten we dan weer treurend op ons bed door het raam te staren. Inderdaad, een rollercoaster van gevoel en emoties, zo kan je Alien Love misschien wel nog het best omschrijven.
Alien Love verscheen op 1 september via PIAS, alle tourdate van hen vind je hier.
Dieter Von Deurne & The Politics – Dieter Von Deurne And The Politics (★★★★)
In een ver verleden was Dieter Sermeus nog lid van The Go Find, tegenwoordig doet hij het met gitaren op Dieter Von Deurne & The Politics. Wat we krijgen is rauwe rock met een grote portie Pavement doormengd. We horen dus veel terug van de nineties en dat laat ons nostalgisch terugkijken naar de alternatieve gitaarbands uit die periode. Toch weet Dieter Von Deurne in ieder nummer een aanstekelijke vibe te steken die er voor zorgt dat alles eigenlijk toegankelijk klinkt. Op “The Law Of Misunderstanding” gaat het wat steviger en bij “Reckless Kids” krijgen we eigentijdse dreampop. De meerstemmigheid, de zweverige gitaren of zelfs een portie reverb zorgen er voor dat Dieter Von Deurne & The Politics vanalles brengt op één plaat en het nog goed doet ook.
Dieter Von Deurne And The Politics verscheen op 25 augustus via Morr Music.
Hercules & Love Affair – Omnion (★★★★)
Andy Butler heeft zijn project Hercules & Love Affair weer van stal gehaald voor hun nieuwe plaat Omnion. Omnion bevat werkelijk voor iedereen wat wils. Zowat alle courante elektronische genres komen aan bod, en de plaat zit tjokvol bekende en minder bekende gaststemmen. “Controller” en “Wild Child” zijn onverbiddelijk voer voor de dansvloer. Liefhebbers van meer atmosferische electronica à la Caribou of Bonobo, kunnen hun hart ophalen met tracks als “Omnion” (met Sharon Van Etten’s gouden stemmetje) of “Through Your Atmosphere” (what’s in a name?). Hoewel Butler en co al een eindje meedraaien (hun debuut mag dit jaar 10 kaarsjes uitblazen), weten ze zichzelf te vernieuwen. Hercules en Zijn Liefdesaffaires mag zich heden ten dage gerust meten met al het jong producergeweld dat vanuit Londen de wereld verovert.
Omnion verscheen op 1 september. Hercules & Love Affair komen op 1 december naar de Trix in Antwerpen.
Nadine Shah – Holiday Destination (★★★★)
Haar derde LP is het al, van Nadine Shah, Britse met Pakistaanse vader en ook nog roots in Noorwegen. Van alle markten thuis dus, maar op haar Holiday Destination klinkt ze toch vooral als PJ Harvey met post punk attitude, terwijl we op het eerder jazzy “2016” ergens Eva De Roovere menen te horen. En ja, voor haar onderwerpen zoekt ze het wat dieper. Shah heeft nooit maatschappelijke onderwerpen geschuwd, en nu evenmin. ‘How you gonna sleep tonight?’ in de titeltrack verwijst naar vluchtelingen, naast thema’s als thuis en Syrië. Ze klinkt kordaat, krachtig, maar houdt toch de nodige zelfrelativering. Een album voor een vlotte treinrit, een avond intens wijntjes drinken of terwijl je een groentenquiche maakt.
Holiday Destination verscheen op 25 augustus via 1985 Records.
INHEAVEN – INHEAVEN (★★★★)
Er wordt al eens beweerd dat er tegenwoordig te weinig rock met ballen wordt gemaakt. Laat INHEAVEN daar het tegendeel van zijn. Snedige gitaren en het nodige beukwerk zorgen er voor dat dit debuut jou van bij het begin bij je nekvel grijpt en je nadien nooit meer loslaat. Live bouwden ze al een geniale reputatie op, maar om die kracht ook op cd te krijgen heb je heel wat meer power nodig. De nummers gaan nooit boven de vier minuten en hierdoor blijft de kracht overal aanwezig. INHEAVEN weet dankzij de juiste productie nummers als “Baby’s Allright” en “World On Fire” te laten klinken alsof ze gemaakt zijn voor gigantische arena’s. Het is allemaal heel meezingbaar en toont dat we van INHEAVEN het laatste nog niet gezien hebben.
Inheaven verscheen op 1 september via PIAS, op 24 oktober staan ze in Botanique.
