Slecht nieuws voor mensen die graag categoriseren, benoemen en indelen: Cloakroom is een band die je in meerdere stukken zou moeten snijden om ze ergens in onder te brengen. Hun werk gaat van postrock en postpunk tot shoegaze, over doom en americana, maar ook stonermetal, grunge en emo komen er aan te pas. Om maar aan te tonen dat een genre plakken op hun muziek onbegonnen werk is.
Beter is om te stellen dat ze stevige maar doordachte nummers schrijven, die het nodige gevoel en emoties bevatten. Nummers die cirkelen boven eerdergenoemde genres, van ieder genre elementen oppikkend, maar nooit met een duikvlucht naar slechts één van hun prooien. Een grauwe sound, hoogstwaarschijnlijk beïnvloed door hun industriële herkomst. Vaak met een apocalyptisch karakter, ook nu in hun nieuwe album Time Well. Iets meer dan een uur lang krijgen we veel wanhoop en desillusie, maar ergens ook warmte en een zekere dromerigheid. Dat alles geruggensteund door een herkenbare muur van gitaren en zachte vocals.
Al van bij openingsnummer “Gone But Not Entirely”, een uitgesponnen track die de band uit Indiana goed samenvat, wordt de toon een beetje gezet. De plaat bestaat vooral uit downbeat nummers, wat de tedere wijze van zingen ten goede komt. Er is soms kritiek dat die manier van zingen niet past bij hun muziek, maar voor ons komen de zweverige vocals op dit album perfect tot hun recht. Ze zorgen ervoor dat het album ondanks zijn duur toch licht verteerbaar blijft. En op de downbeat nummers is nog steeds plaats voor wat uitspattingen hier en daar.
Met Time Well geven Brian Busch, Robert Markos, en frontman Doyle Martin ons voor de tweede keer een kijk in hun gedachtegang met een full album. Daaruit kregen we al een aantal singles te horen. Met “Big World” werd hun overstap naar Relapse Records bekendgemaakt. In vergelijking met de andere nummers op het album is het een eerder up-tempo track, met een heel nostalgische uitstraling. Warme gitaarklanken en een flinke dosis distortion en reverb wisselen elkaar af. Een combinatie die doorheen Time Well vaak te horen is. Wie bijvoorbeeld denkt weg te dutten als hij de start van het warme en zachte “Sickle Moon Blues” hoort, is er aan voor de moeite. Af en toe schudt Cloakroom zijn luisteraars wakker met een schreeuwerig stuk gitaar.
Die stukken gitaar nemen echter het gevoel van berusting doorheen “Sickle Moon Blues” nooit weg. We kunnen ons niet ontdoen van het beeld van een ondergaande zon, genietend van wat frisse pintjes uit de frigobox naast ons in het zand. Stevig proosten met ons gezelschap kan dan tijdens het wat zwaardere einde van dat nummer. Diezelfde berusting huist misschien nog wat meer in het nummer dat daarna volgt, het rustgevende “Hymnal”. De tekst is afkomstig van de Amerikaanse Spiritual “Where You There When They Crucified My Lord” afkomstig uit de 19de eeuw. Die was naar verluidt één van Mahatma Ghandi’s favoriete nummers. Het repetitieve karakter van de tekst in samenspel met de gitaren op “Hymnal” werkt enorm kalmerend. Het nummer eindigt met een ietwat vreemd auto-alarm op de achtergrond.
Echt verbazingwekkend hoeft dat echter niet te zijn. Cloakroom waagt zich regelmatig wel eens aan aparte zaken. Zo hebben ze al nummers opgenomen in een grot en schoten ze de videoclip van “Seedless Star”, die eind juni verscheen, in een uit 1871 afstammende verlaten brouwerij. Ook het wanhopig klinkende slotnummer “The Passenger” is een buitenbeentje. Als het desolate en dreigende nummer op zijn eind loopt, horen iets dat lijkt op het geluid van drums maar dan opgenomen en achterstevoren afgespeeld. Het opnemen van Time Well werd tevens een ‘specialleke’. Ze bouwden met hulp van Relapse hun oude repetitieruimte om tot een studio. Die lag al bijna de rand van de beschaving want zelfs met gps schijnt ze moeilijk vindbaar te zijn. Het werd een soort creatieve bubbel, waar ze afgesloten van alles en iedereen tot diep in de nacht hun ding konden doen.
Hoewel ze in eerder werk wat heviger tekeergaan dan op Time Well, kunnen fans van het eerste uur hun hart ophalen met twee nummers. Het hoekige “Seedless Star”, waarin het trio een brullende geluidsmuur optrekt en het emo karakter van de lyrics onderstreept wordt, eindigt wel atypisch met een stukje piano. Een stevige baslijn draagt het nummer, en het illustreert dat de band lang gezocht heeft naar de juiste cocktail in hun effectpedalen, mix en sound in het algemeen. Net daarvoor had “Concrete Gallery” al onheilspellende onweerswolken doen samenklitten. Het nummer gaat over de weerbarstigheid van de natuur, en is geïnspireerd op het verhaal van Hugh Glass. Dat deed eerder al dienst als fundering voor het script van de film The Revenant.
Liefhebbers van de eerder tedere ballad komen ook aan hun trekken. Een akoestische gitaar brengt het laidbackgehalte van de plaat nog wat extra omhoog op titeltrack “Time Well”. Diezelfde akoestische gitaar doet de tijd even stilstaan op “The Sun Won’t Let Us Go”. Een pareltje dat je absoluut niet met Cloakroom zou associëren. Het doet onze gedachten afdwalen naar herinneringen aan onbezonnen avonturen en zwoele zomeravonden.
Time Well is een plaat die overwegend weg doet drijven naar duistere hoekjes, wanhopige momenten en emotionele uitstrijkjes. Maar die af en toe ook toelaat om weg te dromen naar vakantie en nostalgische herinneringen. We zagen hen al eens live als voorprogramma van Russian Circles, een taak die ze met vlag en wimpel doorstonden. Hopelijk blijven ze groeien als band en komen ze als de tijd rijp is nog eens over naar ons Belgenlandje voor een headlineshow. Dit degelijke album is daarin alvast een stap in de goede richting.
