AlbumsRecensies

Manchester Orchestra – “A Black Mile To The Surface” (★★★½): Zelfs op zijn breekbaarst episch

Na meer dan tien jaar in de muziekbusiness en zo’n vijf platen later, kunnen we Manchester Orchestra ondertussen wel oude rotten noemen. Ze brengen onderhand al hun vijfde plaat uit en na hun laatste succesplaat Cope vond de band dat het tijd was om van richting te veranderen. Voor A Black Mile To The Surface kropen ze de studio in met producer Catherine Marks (van o.a. Foals, PJ Harvey en The Killers) en John Congleton (St. Vincent, Explosions In The Sky) en hoopten ze op een ‘non-Manchester’ sound. Het heeft zijn vruchten afgeworpen want zelfs op zijn breekbaarst klinkt de plaat epischer dan voorheen.

De plaat steekt rustig af met “The Maze” en meteen voelt de stem van Andy Hull warm en vertrouwd aan. Ook de sound voelt vrij familiair aan met een rustige opbouw waarbij er op het einde vooral vocaal wordt uitgepakt. De meerstemmigheid voelt groots aan en in combinatie met de eenvoudige instrumentatie doet het wat denken aan gospel. De epische toon is meteen gezet en de oren gesmeerd voor wat komt.

Dat blijkt “The Gold” te zijn, waar ze ons een tijdje geleden al aan introduceerden. Iets steviger als het voorgaande en er hangt een zweem van dreiging, die bij “The Moth” en “Lead SD” helemaal tot uiting komen. Instrumentaal klinkt alles veel donkerder en sinister. Ook de lyrics klinken veel duisterder en van de melancholie en harmonie die voelbaar was in “The Maze” blijft niet veel over. Het is rauwer en ruwer, maar Andy’s stem weet alles toch weer wat glad te vijlen. Al krijgt ook die wat hoekjes en kantjes in “Lead SD”.

We maken dan weer even een bocht van 360° en gaan verder met “The Alien”, nog een lied dat al uitkwam. De fragiliteit van de stem van Andy is voelbaar tot op het bot. De harmonieuze instrumentatie weet je meteen mee te slepen en dankzij de weergalmende vocals en trage instrumentatie kruipt er ook nu weer wat zwaarmoedigheid in. Die maakt in “The Sunshine” dan weer plaats voor iets hoopvollere composities, al blijft er immer een vleug van droefheid aanwezig.

De hele plaat schippert tussen kracht, bombast, breekbaarheid en simpliciteit. Met als absoluut embleem, “The Grocery”. Dit vijf minuten durende lied is een constante afwisseling tussen de snedige gitaren, harde drums en Andy’s zachte stem, die barst van emotie en gevoel. Hij bepaalt hoe de instrumenten zich moeten gedragen en hij bepaalt ook het tempo. Wanneer de gitaren dreigend op de achtergrond klinken, heeft ook zijn stem een dreigende sfeer. Als de gitaren dan uithalen, dan krijgt ook de stem van Andy meer power.

Het is vooral die stem die het succes van deze plaat bepaalt. In het voorlaatste nummer “The Parts” krijg je een volledig akoestisch lied waarin we het alleen moeten stellen met Andy Hull zijn stem. Dit is Manchester Orchestra op zijn fragielst, maar zelfs hierin is een glimp van grootsheid te bespeuren. De weergalmende stem barst van drama en net het gemis aan instrumentale begeleiding maakt dit lied bijna bombastisch. Op het eind vat de band hun plaat nog eens samen in “The Silence”. Een zachte piano neemt bijna het volledige eerste deel van dit nummer voor zijn rekening, waarna er plots een wall of sound ontstaat. Het werk van de producer is hier duidelijk hoorbaar, want zo’n zware post rock sound kwam er op deze plaat nog niet naar voor. Het laat de plaat op een emotionele maar hoopvolle manier afsluiten.

Ondanks dat de band sinds kort met vier speelt, multi-instrumentalist Chris Freeman verliet de groep vorig jaar, weten ze nog steeds de potentie van een orkest over te brengen. Toegegeven, de gitaren kraken niet meer even hard als in Cope maar ook in A Black Mile To The Surface hangt er nog steeds een filmische kwaliteit. Ondanks enkele uitspringers als “The Gold” en “The Alien”, zijn er toch niet veel songs terug te vinden die écht lang blijven plakken. Dit hoeft ook niet, want Manchester Orchestra weet altijd een sterk geheel te maken in hun platen. Ondanks dat de plaat niet de magie bevat van Simple Math of de kracht van Mean Everything To Nothing, bewijst de band met deze plaat toch na tien jaar nog steeds even relevant te zijn.

Related posts
2023FeaturesInstagramUitgelicht

De 40 beste ep's van 2023

In het digitale tijdperk moet alles steeds sneller en urgenter gebeuren, vandaar dat de ep ook een belangrijker medium wordt om jezelf…
AlbumsRecensies

Manchester Orchestra - The Valley of Vision (★★★★½): Ingetogen pracht

Manchester Orchestra in een hokje plaatsen is net als het combineren van water en vuur: onmogelijk! De band rond Andy Hull beslaat…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Manchester Orchestra - "Capital Karma"

Het ziet ernaar uit dat we in Europa geen tour in het kader van A Million Masks of God zullen krijgen. De Europese…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.