Op een wisselvallige zaterdagmiddag, gingen we op zoek naar vreemde oorden. We kwamen terecht in Zerkegem waar er op een kleine weide een charmant festival plaatsvond. Rock Zerkegem is aan zijn tiende editie toe en nog steeds één van de vaandeldragers van de garagerockfestivals in België en maakte ook dit jaar zijn naam waar. Het festival gaf beginnende Belgische bands een kans maar evengoed kon je er het neusje van de zalm uit het buitenland aan het werk zien. Met het hoofdpodium op een vrachtwagen kon het diy-gehalte niet hoger liggen, en dat maakt dit soort festivals net zo uniek. Als het bier dan nog eens maar één euro kost, dan weet je dat de sfeer er van begin tot eind goed in zat.
Openen mocht Bonzo, de heren uit Leuven brachten meteen ook de zon mee die de hele ochtend al ver te zoeken was. Met hun vrolijke surf pop doen ze bij momenten wat denken aan de landgenoten van Team William, zij het dan iets ruwer. Hoewel het publiek nog niet al te talrijk is, geeft de band alles om te overtuigen. Hoewel de frontman de dagen voordien nog op de Gentse feesten zat, blijkt hij toch genoeg gerecupereerd om met een aangename stem niet te moeilijk te doen en het festival perfect op gang te trappen. Fijne muziek die je lekker op het gemak kan beluisteren, soms moet je niet meer hebben.
Naast een hoofdpodium, is er bij Rock Zerkegem ook een tent waar optredens plaatsvinden. Daar mocht Budget Trash openen. De bende jonkies uit Brugge trekt zich duidelijk van niets aan en speelt een set waarin chaos centraal staat. Hoewel deze rommeligheid perfect past bij de groepsnaam, mag het soms toch net iets gepolijster zijn. Zo krijgen we af en toe feedback op de gitaren te horen, wat natuurlijk negatief is voor de sfeer. Hierdoor moeten ze ook op het eind zelf de moshpit in gang steken, ieder zijn manier van werken natuurlijk. De snelle songs met krachtige vocals kunnen duidelijk op het meeste bijval rekenen. We zien wel potentieel in dit bandje, ze zijn jong, hebben talent maar moeten net iets meer denken voor ze iets doen.
Dat het woord penis deze avond verschillende keren zou vallen, is een understatement. Hoewel er ook kinderen op het festival rondlopen, blijft de vulgaire praat niet uit. King Dick verbloemt het nog door er ‘swanchmeister’ van te maken, veronderstellende dat de kinderen geen Duits spreken. Verder speelt de toetsenist/gitarist met een veel te kort paars kleed om zo de weirdo pop van de band helemaal in de verf te zetten. Dat genre is niet te omschrijven, het gaat van korte energieke songs naar psychedelica tot soms zelfs wat hardstyle of reggae invloeden. Vreemd, maar het werkt wel want we zien het publiek voor het eerst dansen.
Omdat het festival nog steeds niet gedaan is, krijgen we Moar. De band brengt een korte maar snedige set waarin zoveel reverb vloeit dat er gerust een zwembad kon gevuld worden. De band krijgt ook de eerste moshpits van het festival op hun naam, wat een hele prestatie is. Frontman Rafael Valles Hilario weet zich van bij het begin een moordblik aan te meten en laat die tot het einde van zijn concert niet meer van zijn hoofd. Al een geluk dat sterke nummers afschieten niet dodelijk is, anders was het volledige publiek uitgemoord. Straffe Belgische band die toch wel eens snel wat bekender mag worden.
De laatste Belgische band van de dag is er één uit Brussel. Mountain Bike staat op een vrachtwagen, het is een vreemde gedachte. Toch hebben ze hun fiets thuisgelaten maar het goeie humeur meegebracht. De frontman is erg in zijn sas en brengt hierdoor de uptempo muziek van de band op een uitgelaten manier. De gitaristen laten het surfgehalte nog meer stijgen en wij dromen weg van warme temperaturen. Helaas gaat het even later regenen, maar dat belet de band niet om een cover van Metallica er tussen te gooien. Wij leggen ons laidback in het gras en laten de rest van de muziek op ons afkomen.
Als het wat steviger begint te regenen, besluiten we toch om terug in de tent te kruipen. Dat blijkt geen slechte keuze waar daar staat de Duitse band The Roaring 420’s. Het drietal heeft drie vocalen en speelt rammelige sixties rock. Verder brachten ze hun muziek erg liefdevol maar na een kwartiertje had iedereen het duidelijk al gehoord. De aandacht verzwakte en de muziek verdween plots op de achtergrond. Jammer, al mogen ze ook net iets meer interactie in hun show steken, het moet van twee kanten komen!
Voor we terug een echte band kunnen zien, staat er een specialleke geprogrammeerd. Een kleine tent in de hoek van de weide is helemaal bedekt en daar staat Frankie. Eens het doek valt, kan je zien dat het eigenlijk om een poppentheater gaat. De poppen spelen de muziek, hoewel je achter de poppen kan horen dat dit ook effectief live gespeeld wordt. Een leuk intermezzo die zeker voor de nodige hilariteit binnen het publiek zorgt.
Terug op het hoofdpodium zien we voor het eerst The Memories (later op de avond staat dezelfde bezetting op het podium onder White Fang). Met deze band spelen ze het duidelijk iets rustiger. In het begin spelen ze wel strak, en begint er zich zachtjes aan een moshpit te vormen. Maar omdat The Memories vreemde jongens zijn, spelen ze hierna enkele rustige nummers die nog het best aan Mac DeMarco doen denken. Humor staat centraal en ook speeches over weed komen nu en dan terug. Speelse gasten die op een halfuur afklokken, net iets te kort naar onze mening maar misschien ging het anders te langdradig worden.
De grootste verrassing van de dag komt uit Frankrijk. Le Villejuif Underground lijkt op een liefdesbaby van The Velvet Underground en The Strokes, hoewel de sound meer iets van die eerste mee heeft. De frontman heeft een grote portie charisma waardoor hij het publiek perfect weet te bespelen. Hoewel hij vermeld dat hij net speed nam en zijn stem niet zo goed meer hoort door de boxen, weet hij toch strak te spelen. Hij smijt zich nu en dan in het publiek, legt zich op de grond en heeft op een bepaald moment zelfs een onderbroek op zijn hoofd. Hoewel de muziek erg rustig is, verandert de frontman dit in een stevig allegaartje, missie geslaagd.
Als je op een groot bierfestival kan afsluiten met een band die alle regels aan hun laarzen lapt, dan moet je deze boeken. White Fang is stevig, vuil en knalt de volledige weide kapot. Hoewel het allemaal niet van zo’n gigantisch hoog niveau is, weet iedereen zich wel te amuseren. Het geheel is chaotisch maar een lijn vinden wij er niet in. De invloeden komen vanuit klassieke rock tot metal maar dan op een volkomen onorthodoxe manier. Het bier vloeit in het rond en alsof dat nog niet genoeg is, vraagt de band tussen ieder nummer of er iemand weed heeft.
Afsluiter “Bud Light” laat het feestje in een climax eindigen. Krachtige inspanningen van 10 seconden die daarna worden afgewisseld met een ‘thank you’, fokken het publiek helemaal op. De band lijkt zich ook helemaal op het gemak te voelen in Zerkegem want er is zelfs plaats voor twee bisrondes! De kleren gaan uit en topless blijkt de band nog amusanter om te bekijken. Het is allemaal erg kinderlijk, maar voor een afsluiter op een festival waar 3/4 al te veel bier op heeft, is dit een groot plezier. Op het eind deelt de band nog knuffels uit aan iedereen in het publiek, zoveel liefde zagen we nog nooit. Een mooi einde van een prachtfestival dat op zijn eigen manier een plaats in het Belgisch landschap verwerft.
