Op z’n 15e schreef hij een protestsong geadresseerd aan Fifa-baas Sepp Blatter, op z’n 16e stond hij op Glastonbury omdat hij de Emerging Talent Contest won, op z’n 17e tourde hij door Europa met een handvol singles en vrijdag bracht de 18-jarige Brit Declan McKenna zijn debuutalbum uit. What Do You Think About The Car? is een verzameling zware popsongs die een geslaagde mix vormen van rock en elektronica.

Declan McKenna windt er geen doekjes om. Op zijn debuutplaat pakt hij zoveel sociale problemen aan dat hij vergeet te zingen over liefde en roze wolkjes, zoals elke andere songschrijver van z’n leeftijd. Met bombastische refreinen en de subtiele mix van elektronica en pure gitaren is What Do You Think About The Car? een debuut van hoog niveau. Hij won dan ook niet voor niets de prijs voor Emerging Talent en bijhorende optreden op Glastonbury. Met een puistengezicht vol glitters en een liveband vol vrouwelijk talent, bevestigde hij ook op het podium van Rock Werchter zijn live-reputatie.

Declan McKenna werd beroemd op z’n 15e toen hij een protestlied voor Fifa-baas Sepp Blatter schreef. “Brazil” werd een zomerhitje in het Verenigd Koinkrijk met een catchy refrein en gezongen door een piepstem-McKenna. De kindjes die te horen zijn op de achtergrond in het refrein lijken het thema te zijn voor de rest van de debuutplaat. McKenna neemt het vaak genoeg op voor de jeugd die zich niet kan laten horen of gewoon niet gehoord wordt. Met de samples tussen de nummers door laat hij de jeugd rechtstreeks aan het woord. Ook een jonge Declan siert het album, dat begint met een stukje uit een homevideo. “Dec, what do you think about the car?” vraagt zijn zus, waarop McKenna antwoordt: “It’s really good, and now I’m gonna sing my new album.” Het bewijs dat hij al van jongs af aan muziek wilde maken.

Het jeugdig verzet is duidelijk in “Humongus”, een lied met een schreeuwerig refrein waarin Declan alle moeite doet om niet genegeerd te worden. Maar niemand neemt hem serieus. Op het einde wordt het hem te veel waardoor het tempo opgedreven wordt en de elektronica het volledig overneemt van de rustige gitaarmuziek. Even politiek getint is “Isombard”, genoemd naar een figuur uit de Industriële Revolutie. De teksten verwijzen naar de omgedraaide woorden van elke typische Fox-nieuwspresentator. Het meezing-refreintje “If you can”t walk, than run” is een getwiste quote uit de toespraak van Martin Luther King Jr. om nog maar eens duidelijk te maken dat er wel degelijk journalisten zijn die fake news ongegeneerd brengen.

Niet alle liedjes op Declan McKenna’s debuutalbum zijn even recht voor de raap. Op “Mind” en “Listen To Your Friends” is hij iets te cryptisch. In combinatie met de atypische muziek en verwarrende wisselende ritmes zijn deze twee nummers zeker geen toppers. “Make Me Your Queen” is dan weer toegankelijker met een zwevend refreintje waarin Declan laat horen dat hij drie jaar na zijn piepstem in “Brazil” toch nog de hoge regionen kan halen. Zijn stem is er een die snel kan irriteren. Gelukkig wisselt hij vaak genoeg tussen een zeurend en een vol maar hees stemgeluid. Zijn muziek valt nog het best te vergelijken met een mix van MGMT en Jake Bugg. Vooral de hit “The Kids Don’t Wanna Come Home”, met kinderstemmetjes op de achtergrond, lijkt sterk op het vroege werk van MGMT. Meer gitaar is dan weer te horen op “I Am Everyone Else”, dat opnieuw een politiek kantje heeft. ‘To turn the many into song’ zingt Declan, the many waar ook Corbyn het voor opneemt in de Britse Politiek.

Heel wat nummers op Declan’s debuut gaan diep. Zo ook “Bethlemen”, over religie. Nee, het is geen remake van Urbanus’ kersthit, maar een duidelijke steek naar extreme beoefenaars van religie. Het fijn getokkel staat in schril contrast met de hevige commentaar op de hypocrisie van religie en hoe gelovigen een zeer aparte invulling van ‘liefde’ hebben. Het engelengezang op het einde geeft het nummer het nodige emotioneel kantje. Het hoogtepunt van de plaat is zonder twijfel “Paracetamol”. Wie luistert naar de tekst merkt dat het absoluut niet pijnstillend werkt. Declan werkte op z’n 16e lang aan de fantastische opbouw van dit lied. Maar er ontbreekt nog een tekst. En dan op een dag las hij het verhaal van Leelah, een transgender tienermeisje die na het doorlopen van verplichte christelijke therapie, volgens haar moeder maar twee keuzes had. De tekst schreef zichzelf. “There’s a girl, fifteen, with her head in a noose. Because she’s damned to live, well she’s damned to choose.” grijpt net als het luide refrein naar de keel.

Op What Do You Think About The Car? toont Declan McKenna met een verzameling van protestsongs en experimentele pop dat hij nog veel in z’n mars heeft. Van breekbare liedjes voor de LGBT-gemeenschap tot luidruchtige songs over politieke schandalen. McKenna is een muzikale stem voor de volgende generatie.

Declan McKenna staat op 10 oktober in de Botanique.