Nadat het laatste album, Hesitation Marks in 2013 uitkwam, werd het wat stiller rond Nine Inch Nails. Tot de band van Trent Reznor, ook wel de koning van de industrial genoemd, vorig jaar aankondigde dat ze op de proppen zou komen met een serie van drie met elkaar gerelateerde EP’s. Daarbovenop werd er ook voor de eerste maal een tweede permanent lid geïntroduceerd: filmcomponist Atticus Ross, waarmee Trent in het verleden al meermaals samenwerkte. De eerste EP Not The Actual Events kwam al eerder uit in december. Vandaag werd het tweede deel op ons losgelaten.
Add Violence klinkt duidelijk anders dan zijn voorganger. Terwijl Not The Actual Events vooral een repetitieve, dreunende en iets zwaardere sound naar voren bracht, horen we bij Add Violence een verfijnder en meer elektronisch geluid. Opvallend zijn de atypische songstructuren, de interessante dynamieken en de abrupte eindes en tempowisselingen. De plaat lijkt doordrongen te zijn van emotie: van woede en agressie tot zachte, melancholische nummers. De noise is nooit ver weg.
De band bracht vorige week al een eerste kanjer van een single uit: “Less Than”, de opener van deze EP. Het nummer begint met een vrij poppy deuntje, maar naarmate het verder vordert, merken we een interessante combinatie van pop, rock en alternatieve elektronica op. Deze single vormt voor ons het ultieme bewijs dat Trent Reznor maar al te goed weet hoe je een straf nummer kan schrijven, dat tegelijkertijd catchy genoeg is om een breed publiek aan te spreken, zonder daarbij ook maar een greintje eigenheid te verliezen.‘”What are you waiting for? You got what you asked for. Did it fix what was wrong with you? Are you less than.” Een nummer dat bovendien blijft hangen.
“The Lovers” begint met een vrij drukke, nerveuze beat. Vanuit de achtergrond horen we bliepjes die alleen maar bijdragen aan deze onrustige sfeer. We horen verschillende geluiden die op zichzelf lijken te staan. Pas wanneer de piano invalt, lijkt deze de aparte geluidjes aan elkaar te weven. “Take me into the arms of the lovers” klinkt als een sterk refrein. Op andere momenten lijkt de pratende stem van Reznor dan weer zodanig dichtbij te komen dat het voelt alsof hij persoonlijk een boodschap in je oor komt fluisteren.
“This Isn’t The Place” is een andere single die enkele dagen geleden uitkwam. Deze doet qua sound een beetje denken aan Radiohead. We horen een coole, vette baslijn op de voorgrond, met achtergrondgeluiden die langzaam ook hun plaats in het nummer opeisen. De onsamenhangende koorzang, vergezeld van subtiele strijkers en zachte piano, zorgen allemaal samen voor een bevreemdende, maar tegelijkertijd zeer wenselijke en rustgevende sfeer. Geen typische songstructuur, geen strofe of refrein. Maar één grote rode draad, één mooi geheel, wat het zeer gedurfd maakt om nu juist dit nummer uit te geven als single. “I thought we had more time” is een zin waar je instant stress van zou krijgen. De zin die het algemene gevoel van gebrek aan tijd in deze snelle maatschappij lijkt aan te tonen, contrasteert op een werkelijk prachtige manier met de traagheid van het nummer.
“Not Anymore” is dan weer van een heel andere orde. Het pure industrialgeluid lijkt hier terug te komen, maar vooral de dynamiek van dit nummer valt op. Een vol geluid kan zeer abrupt plaats maken voor een plotse leegte, om onmiddellijk nadien weer te gaan opbouwen, stil te vallen, en dan weer keihard te gaan. De snelle veranderingen en tempowisselingen maken het nummer boeiend. Wanneer het ruige gitaargeluid ineens plaats maakt voor een alleenstaande, puur elektronische bridge, om even plots weer een zodanige vaart te gaan nemen en het nummer te beëindigen alsof we tegen de muur gecrasht zijn, dan kunnen we niet anders dan toegeven dat Trent Reznor zijn opperste best gedaan heeft om van deze plaat iets apart te maken.
“The Background World” klinkt al van in het begin hoofdzakelijk onheilspellend op een uiterst positieve en vooral interessante manier. Het is een meeslepende song en de ruis die we op de achtergrond horen, sijpelt langzaamaan door. Op een steeds agressievere manier begint de ruis zijn plaats op te eisen. We voelen de dominantie groeien tot het uiteindelijk verandert in pure noise die nog minutenlang blijft doorgaan. Het lijkt met opzet de bedoeling om geagiteerd te raken. Gelukt. Reznor, jij wint.
Nine Inch Nails slaagt er met glans in om na al die jaren nog even bijzonder te blijven. Reznor en Ross bewijzen dat het mogelijk is om veel verschillende invloeden met elkaar te blijven vermengen tot een uniek geheel, zonder daarbij je eigen identiteit te verliezen. Het lijkt een plaat te zijn die zodanig gelaagd is, dat wanneer deze grijs gedraaid is, je nog steeds details zou kunnen opmerken die voorheen nooit opvielen. Ook het artwork van de EP is zodanig bijpassend dat we moeten erkennen dat deze plaat af is.
De derde EP van deze trilogie zou voor februari/maart 2018 zijn. Voor het zover is zijn we nog wel even zoet met deze 5 ijzersterke songs, maar zijn juist daarom alvast benieuwd naar het vervolg. Wat een plaat.
