Rock Werchter 2017 was een editie waarin we het zowel warm als koud hadden en zowel zonnige als regenachtige momenten kenden. Ook op muzikaal vlak was er zon en regen te vinden, want de ene band speelde al wat beter dan de andere. Wij gingen op pad op de weide en zagen er meer dan dertig bands. Ons grote headlinerverslag kon je al lezen, hier ook de bands die wat minder laat speelden.
Meeste glitters in de ogen, minste in het spel
Wij begonnen ons festival bij een jonkie. Declan McKenna mocht de Klub C openen op donderdag en deed dat zonder veel overtuiging. Zijn muziek verdween in de gigantische tent, waardoor het meteen duidelijk werd dat het nog iets te vroeg was voor de man om op zo’n podia te staan. Toch was Declan de perfecte publieksmenner en stond hij als een echte wilde frontman op het podium. Bij “Kids Don’t Wanna Go Home” kregen we zelfs een fijne gitaarsolo. McKenna nam het soms iets te serieus waardoor zijn muziek te geconcentreerd werd gebracht. Beginnersfoutjes die na een tijdje wel goed kunnen komen.
De meest uitgedoofde sigaret
Cigarettes After Sex werd de laatste tijd zeer zwaar gehypet door Studio Brussel en ook wij zijn fan. Dat het moeilijk zou zijn om met hun muziek op Werchter te overtuigen, kon iedereen wel vermoeden en dat vermoeden werd in The Barn werkelijkheid. Het begon nochtans zeer goed met “Each Time You Fall In Love” en “K.” als vroege hoogtepunten, maar door constant dezelfde melodie te behouden, ging het publiek na vijf nummers massaal aan het praten. De rustige lugubere sfeer die de band creëerr kwam hierdoor helemaal niet meer over en de romantiek verviel helemaal. Jammer, maar we zijn zeker dat de band dit in een stille zaal goed kan overbrengen. De frontman speelde ieder nummer vol emotie, wat de geloofwaardigheid alleen maar ten goede kwam. De rust die je normaal krijgt van deze muziek, kwam er dus nooit en na een tijdje verliet ook bijna iedereen de tent. Spijtig.
Beste tongzoen
Dat de jongens van Whitney tijdens hun concerten al eens een tong draaien, zorgt er voor dat de liefdevolle muziek helemaal versterkt wordt. De muziek bleek perfect voor de zonnige donderdagmiddag. Het voelde aan als een gezellig sfeertje onder vrienden waarbij iedereen rond een kampvuur zit te chillen. De bende was alweer ferm aan de drank want de fles tequila ging weelderig rond. Dat de toetsenist van begin tot eind heel enthousiast speelde had er wellicht mee te maken. Een extra meerwaarde voor de groep bleek de trompet die een gelukzalig gevoel gaf en iedere festivalganger zin liet krijgen in de rest van het weekend. Whitney bleek op Rock Werchter perfect om helemaal in de festivalsfeer te komen, topband.
Beste Rage Against The Machine coverband
‘Make The World Rage Again’, zo heet de tour van Prophets of Rage. Het sprak dus voor zich dat er veel maatschappijkritiek moest passeren. Een ‘Fuck Trump’ op de achterkant van Tom Morello’s gitaar bleek één van die boodschappen. Al van bij het begin met “Prophets Of Rage” had je door dat die boodschap ook ging overkomen. Gebalde vuisten in de lucht en vooral rebelleren. Toch was de meest krachtige boodschap niet iets tegen de maatschappij, maar wel het eerbetoon aan Chris Cornell. De band speelde “Like A Stone” zonder zang en bracht hierbij een wondermooi eerbetoon aan de man. Daarnaast passeerden ook negen nummers van Rage Against The Machine, wat de nostalgiewaarde van dit concert de hoogte in deed schieten. Soms leek het te veel op een coverband van die eerste, maar het bleek wel een straffe coverband. Eervolle vermelding ook voor de gitaarsolo’s van Tom Morello. Wat die man met een gitaar kan liet onze mond meermaals openvallen, fe-no-me-naal.
De mooiste gouden gitaar
We zagen niet veel van Imagine Dragons, maar wat we te zien kregen gaf ons een indruk dat de band op een korte tijd wel heel populair is geworden. Hun set stond bol van bombast en met songs als “Radioactive” en “It’s Time” lieten ze de weide ook veel meezingen. Ons leek het vooral dat ze de opvolger zijn van Coldplay. Simpele popsongs met een meezingbaar refrein en grootse invloed. Ja, ze richten zich op de stadions en het is nog plezant ook!
De donkerste popster
Lorde kan zich tussen de grootste popsterren op deze planeet nestelen. Het sprak dan ook voor zich dat de tent goed gevuld was voor de jongedame. Ze bracht vooral zwoele pop met een zwarte indruk en in tegenstelling tot haar vroegere shows, bleek ze ook te kunnen bewegen. Ze danste sensueel en liet haar stem ook gelden. Toch was het jammer dat er op de achtergrond tape werd afgespeeld om haar stem op te vangen. Ons leek het dat deze op zichzelf ook al sterk overkwam. De set begon goed met “Tennis Court” maar na een tijdje boeide het minder en zagen we alles te veel terugkomen. Lorde zal nog even moeten oefenen om als een echte popster door het leven te gaan. De sfeer in de set was iets te min om echt overtuigend te zijn. You’ll never be royal, Lorde.
Lekkerste nuggets
Mura Masa was vorig jaar nog goed voor een half uurtje Klub C om twee uur in de namiddag. Maar de 21 jarige Alex Crossan kreeg dit jaar promotie: dubbel zoveel speeltijd en Klub C afsluiten op dag 1. Rock Werchter was duidelijk klaar voor een feestje. Bij opener “Love$ick” staat de hele tent al aan het dansen. Maar ook het nieuwe werk van Mura Masa maakt het publiek horendol. Crossan verkent nieuwe oorden door met nummers als ‘All around the world’ zijn kompas meer te richten op hiphop en trap en niet enkel trouw te zweren bij zonnige zomerse beats. De bonkende bassen slaan kei hard toe en we dansen in een zwetende massa. De Britse producer koos voor een live-act maar vergat (bewust) zijn backingband. Hij toonde ons dan maar met “1 night” hoe in 1 minuut drie instrumenten te bespelen. Vier akkoorden op de gitaar, dan even gaan drummen om te eindigen achter de keyboards voor een solo, wij doen het hem niet na. Afsluiter “firefly” maakte het feestje in de Klub compleet. Nu blijft het wachten tot 14 juli voor het debuutalbum. Het nummer over nuggets smaakte alleszins naar meer.
Minste vrienden gemaakt
Lany mocht de tweede dag openen. Ze deden dat met catchy nummers, maar ook hier verzoop dit in de grote tent. Met hun gezellige muziek konden ze de te grote Klub C niet meteen overtuigen. De zanger wist wel enkele toffe moves te verzorgen, maar ze leken toch net iets te deprimerend op het podium te staan. Dit clashte helemaal met hun vrolijke muziek wat er voor zorgde dat niemand (behalve de die hard fans) echt mee was met Lany. Een antwoord op hun vraag “Where The Hell Are My Friends?” bleken we niet in Klub C te vinden.
Eenzaamste persoon die er in slaagde een hele tent stil te krijgen
Het gaat snel voor Tamino. Kende een jaar geleden niemand de man, stond hij in Werchter voor een volgelopen Barn te spelen. In zijn ogen zag je emotie en na het concert had hij het dan ook moeilijk om zijn tranen te bedwingen. Krachtig, zo kan je zijn concert het best omschrijven. Helemaal alleen speelde hij twee nummers waarvan “Habibi” het meest tot de verbeelding sprak. Daarmee kreeg hij de volledige tent stil en iedereen keek vol verbazing wat hij allemaal met zijn stem kon doen. Van de nummers met band bleek “Cigar” toch het strafst. Tamino is de Belgische toekomst, zoveel is zeker.
Beste vervanger
Shoegaze is dezer dagen erg hip en we waren dan ook verheugd toen Slowdive plots Kaleo bleek te vervangen op de Main Stage. De legendarische band bracht het er goed van af, ook al stond er nagenoeg geen volk te kijken. Hun gitaarwerk was snedig en zowel nieuwe als oude nummers bleken zich perfect in de set te nestelen. We kregen veel reverb te horen en lieten ons helemaal meegaan op de zweverige muziek van de groep. Ogen dicht, luisteren naar die gierende gitaren en verdrinken in de muziek. Soms moet je niets meer hebben om helemaal op het gemak wakker te worden.
Schattigste jongedame
Nadat Pharell Williams begon te wenen bij het horen van haar “Alaska” is Maggie Rogers uitgegroeid tot het volgende poptalent dat de wereld nodig heeft. Live was er weliswaar nog wat werk aan. Toch stond ze heel vrolijk en enthousiast op het podium en ging ze professioneel om met haar muziek. Als er bijvoorbeeld technische problemen waren, speelde ze gewoon een ander nummer zonder te panikeren. Met een grote lach op haar gezicht en veel vrolijke nummertjes leverde ze een aangename set af, maar niets onvergetelijk. Toch weten we zeker dat iedereen na dit concert veel sympathie voor de rosse dame heeft gekregen.
Beste metalgrunt
Samuel T Herring is een frontman die zijn shows bij Future Islands altijd boordevol inleving brengt. Ook op Rock Werchter was dit het geval. De man heeft tegenwoordig een volle baard en stond van begin tot eind rond te dansen. De bassist deed het volledige concert hetzelfde, wat er voor zorgde dat we het toch vooral van de frontman moesten hebben. Door zijn songs soms met metalgrunts te doorspiesen, zorgt hij altijd wel iets speciaals. Dankzij zijn inlevingsvermogen zagen we een toffe show, maar niets meer dan dat.
Grootste leugen
We snappen niet waarom White Lies op de Main Stage geprogrammeerd blijft. Ze spelen al jaren dezelfde set en wisten ook op Rock Werchter niets nieuws te brengen. Oké, er werden wel wat songs uit de nieuwe plaat gespeeld, maar ze teerden toch vooral op werk uit het debuutalbum. Het begon goed en de eerste vijf songs bleken wel nog te boeien maar nadien speelden ze wat nieuwer werk waarna de set als een pudding in elkaar viel. Zelfs toppers als “Death” en “Bigger Than Us” konden dat op het eind niet meer rechttrekken. Misschien moet de band in het vervolg eens iets nieuws proberen.
Beste tijgers
Royal Blood wist mooi het midden te vinden tussen nummers van hun nieuwe en hun oude plaat. Toch leek het ons dat de elf nummers allemaal hetzelfde klonken, dus veel diversiteit was er niet. Desalniettemin hoefde dat niet, want iedereen wist alles te geven. Met “Lights Out” en “Come On Over” knalden ze alles van bij het begin kapot waarna we zeker wisten dat dit een potig concert zou worden. De tijger op het drumstel was een mooie metafoor voor u het bespringen van het publiek, als ware we een lekkere prooi. Drumsolo’s, publiek opfokken en gitaarsolo’s. Royal Blood bracht alles en deed het vol overtuiging. De constante herhaling zagen we voor één keer door de vingers, het was lekker om die vette gitaren onze oren te laten penetreren.
